Posted in Poem on July 29, 2009| Leave a Comment »
`၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုံး ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ပစ္လုိက္တယ္
သိပ္အေရးမပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ
ကၽြန္ေတာ္သယ္လာခဲ့တယ္`
ဆာလမန္ရပ္ရွဒီ
ညက ေျမြႏွစ္ေကာင္ကုိ သတ္ရတယ္လုိ႔
အိပ္မက္တယ္
တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္
မေသမခ်င္းသတ္ရတာ
ၿပီးေတာ့
အေ၀းေျပးဂိတ္ကေန
ဟံသာ၀တီအ၀ုိင္းထိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္
ဟံသာ၀တီနဲ႕ ေျမနီကုန္းၾကားမွာ
ႏုိးလာတယ္
၇ နာရီထိုးေနၿပီ
လက္တစ္ဘက္က ေအးစက္ေနတယ္
ေျမြက ၅၊ သတ္တာက ၆
နည္းနညး္ေမာေနသလုိပဲ
မဆ
Posted in Prose on July 28, 2009| 1 Comment »
ေခါင္းတုိင္က လြင့္ပ်ံသြားတဲ့ မီးခိုးေတြကုိ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းတုံးက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အစုိင္အခဲ၊ အရည္၊ အေငြ႕ဟူေသာ ျဒပ္သုံးမ်ိဳးက ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။
တစ္ေန႕က်ရင္ အေငြ႕ျဖစ္မလား၊ အရည္ျဖစ္မလား။
ထီးမိုးခ်င္ရင္ ထပ္ေပးရမယ္။
မဟုတ္ဘူး။ အကုိင္အတြယ္ညင္သာဖုိ႔က သပ္သပ္ေလ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး တစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေေနာက္ဆုံးခရီးကို လုိက္လံပုိ႔ေဆာင္ဖူးသည္။
ေနာက္ဆုံးမွ တကယ္ေနာက္ဆုံးအထိပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းက တျခားၿမိဳ႕မွာ သူ႕ဖခင္ရဲ႕နာေရးရွိလုိ႔ သူ႕ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕ ဖခင္နာေရးကို လုိက္လံကူညီဖို႔ မွာခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဇနီးက ေနာက္ဆုံးမီးရိႈ႕တဲ့ အခန္းထဲအထိ ၀င္ၾကည့္ဖုိ႔ ေပးထားၿပီးသား။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး မီးရိႈ႕မယ့္အခ်ိန္မွာ မ်ားျပားလွတဲ့ သားေတြ၊ တူေတြထဲက အထဲအထိ လိုက္ပုိ႔မယ့္သူမရွိ။
အစ္ကုိႀကီးျဖစ္သူကလည္း အခုပဲလဲေတာ့ၿပိဳေတာ့မလုိ ျဖစ္ေနသည္။
သားအငယ္ဆုံးကလည္း လူအုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိ။
သူငယ္ခ်ငး္ရဲ႕ ဇနီးေရာ၊ တျခားအစ္မေတြ၊ နွမေတြပါ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စျပဳေနၿပီ။
မိန္းမေေတြ၀င္ခြင့္မရလုိ႔ ရရင္ငါ၀င္တယ္လုိ႔ အစ္မႀကီးက ေျပာလုိက္တယ္။
နံပါတ္ ၂ သားက ေရွာင္လႊဲမရတဲ့အမူရာနဲ႕ သူ၀င္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ၀င္ရဲပုံမေပၚ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုိက္ပါမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္သြားပုံပဲ။
အထဲေရာက္သြားေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္က သံေခ်ာင္းေတြနဲ႕ အလုပ္ေေတြရႈပ္ေနတယ္။
အေေခါင္္းတစ္ခုကို အခန္းတစ္ခုထဲထည့္ ပိတ္လုိက္တယ္။ တျခားးအခန္းကိုဖြင့္ၾကည့္တယ္။ အထဲမွာ ေလာင္ေနတုံးပဲ။ စကၠဴစေတာင္ နဲနဲက်န္ေနေသးတယ္။ သံေခ်ာင္းနဲ႕ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထုိးတယ္။ ျပန္ပိတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခန္း။
ဒီတစ္ခန္းကေတာ့ ကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ ၀င္ေပါက္မွာ အသင့္ရွိေနတဲ့ ဟာတစ္ခုကုိ ထည့္လုိက္တယ္။ ခုနက အခန္းကုိ ျပန္ဖြင့္တယ္။ အဲ ကုန္သေလာက္ေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီ။
`ကဲ ဒီတစ္ေခါက္ခင္ဗ်ားတုိ႕ဟာပဲ`
ေျပာေနတုံး ေနာက္တစ္ခု၀င္လာတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ေအာ္ငိုၾကမလားပဲ။ အထဲကေတာ့ ဘာမွမၾကားရဘူး။ အခန္းထဲထည့္လုုိက္တယ္။ အဖုံးကုိပိတ္လုိက္တယ္။ ဆရာသမားေတြက တျခားအခန္းေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ခဏေနဖြင့္ၾကည့္ ၊ဘာမွေတာင္မေတြ႕ရေသးဘူး။ ၀ုန္းဆုိျပန္ပိတ္၊ ခဏေနေနာက္တစ္ေခါက္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အဘုိးႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရေအာင္ကလည္း တစ္ခါပဲေတြ႕ဘူးေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိဘူး။
ေသတဲ့ေန႔ကတည္းက လုပ္စရာရွိတာသာ လုပ္ေနတာ၊ အေလာင္းျပင္ထားတာလညး္ သြားမၾကည့္မိဘူး။
အဲလုိနဲ႕ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္တဲ့သူေတြေတာင္တက္ေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ ကားေပၚတက္လုိ႔မရေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လာပုိ႔တဲ့ သူက အခန္းထဲကေတာင္ မထုတ္ရေသးပဲကုိး။
ဒီကုိလာရင္ ၾကားေနက်အသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။
တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒီမွာက အခ်ိန္လုေနရတာဆိုေတာ့ ၀ါက်တိုေတြသုံးတယ္။
`ခပ္ငုိင္ငိုင္ ျဖစ္ေနတာေတာ့ ၾကာၿပီ`
`သူ႕ဆရာမလာလား`
`လာတယ္ေလ၊ ေျခာက္တန္းအတန္းပုိင္ေရာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ပါလာတယ္`
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသမီးေလးလည္း ခုေလာက္ဆုိ ေျခာက္တန္းေရာက္ေရာေပါ့။ နာေရးေေန႕တုံးက အေမနဲ႕ က်န္ေနခဲ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕အေဖနဲ႕ပဲ နယ္လုိက္သြားသလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုံးကေတာ့ တကယ့္အေရးအခင္းပဲ။ ႏွစ္ဘက္စလုံးမွာ ဒီေျမးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာကိုး။
အခုေတာ့ ကေလးမေလး အေဖနဲ႕ေနလား၊ အေမနဲ႕ေနလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ မဆုံျဖစ္တာလည္းၾကာၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားကားေတြမွာ ျပသလုိ အေမနဲ႕ေန၊ အေဖက ရုံးပိတ္ရက္လာေခၚတာမ်ိဳး ဒီမွာေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူး။
မ်က္စိေထာင့္မွာ ရဲ ၂ ေယာက္၊ ၃ ေယာက္ကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။
`ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ အသက္ရွိေသးတယ္ေျပာတယ္`
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေယာကၡမလည္း ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ အသက္ရွိေသးတယ္။
သူ႕ကိုတစ္ေခါက္ေတြ႕ဘူးတယ္ဆုိတာ ေဆးရုံမွာ ေတြ႕ဘူးတာ။
တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့ပခုံးကို ပုတ္လုိက္တယ္။
`ေဟ့လူ၊ လာ၊ ကားေပၚတက္ကုန္ၿပီ`
ကားေတြရွိတဲ့ဘက္ လွည့္အထြက္မွာ စကားတစ္ခြန္းက နားထဲ၀င္လာတယ္။
`အစကထဲက သမီးေဖႀကီးနဲ႕မအိပ္ခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာေျပာေနတာတဲ့`
ေခါင္းတုိင္မွာ မီးခုိေတြလြင့္ေနဆဲ။
မဆ
Posted in Poem on July 22, 2009| 3 Comments »
ညထဲကိုထြက္လာခဲ့တယ္
ဘာမွမျဖစ္ပဲ ျပန္ခဲ့ရတယ္
လူတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်ခံရတယ္
ေသၿပီးမွပါ
ငါဟာမေသေသးပါဘူး
ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်ခံခ်င္တယ္
ေအးစက္နက္ေမွာင္တဲ့ တစိမ္းတရံဆံေလာကကုိ ခဏေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ
ဒီဒီတို႕ ေျပာတာသတိရတယ္
ဟုိတုံးက ဟုိလုိလုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ
အခု နင္စိတ္မပါေတာ့လည္း ကိစေတာ့မရွိဘူး
တစ္ေယာက္ထည္း လုပ္ရတာ ပုိၿပီးလြတ္လပ္မယ္
အျပန္အလွန္ တာ၀န္ယူရတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ဘူး
ေနေရာင္ဟာ ျပဳတ္က်ျပန္႔က်ဲေနတယ္
နင့္မ်က္ႏွာကို ငါၾကည့္ေနခဲ့တယ္
စိတ္ကူးထဲမွာ
ခု ေနာက္ထပ္တစ္ခါ
နင္ ဆုိတာ နင္တုိ႕အားလုံးကို ေျပာတာ
ရထားလမ္းနံေဘးကုိလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး
ေကာ္ဖီဥယ်ာဥ္ထဲလည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး
ေရဒီယုိမွာ မုန္တုိင္းသတင္းလာရင္ သတိရတဲ့အခါရတယ္
မိုးေရထဲမွာ တခါတေလ ငါမူးသြပ္တယ္
ေတာင့္တေနတာမ်ိဳးမရွိဘူး
လုိအပ္ေနတာ ဒါမွမဟုတ္ လစ္ဟာေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး
မျဖစ္ေနေတာ့တာပဲရွိတယ္
လမ္းၾကားထဲ မေတာ္တဆ၀င္လာတဲ့ မီးရထားစက္ေခါင္းနဲ႔ ေတြ႕သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္
သုံးထပ္အထိ တက္လာတဲ့ ဆင္ရုိင္းတစ္အုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ေရာက္မလာေသးဘူး
ေရဒီယုိမွာ မုန္တုိင္းသတင္းလာေနတယ္
အျမဲပဲ
ငါလူးလိမ့္ေနတယ္
တဆတ္ဆတ္ခါေနတယ္
တခ်က္တခ်က္ တုန္သြားတယ္
မုန္တုိင္းသတင္းေတြဟာ ပုိၿပီးသည္းလာတယ္
ျပတင္းမွန္ေတြ မႈန္၀ါးလာတယ္
ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး
ငါ့မ်က္ႏွာကုိ ငါလုိက္စမ္းတယ္
နင့္မ်က္ႏွာကို ေတြ႕တယ္
ေရဆာေလာင္တယ္
ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး
ခုထိ
၂.၂.၀၈
မဆ
Posted in Poem on July 22, 2009| Leave a Comment »
ေပါင္တံရွည္မိန္းမပုံကပ္ထားတဲ့
ကေဖးဆုိင္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားတယ္
အဲဒီတုံးက အလင္းေရာင္ဟာ
ဒီဘက္ထိ ထိုးက်ေနတုံးပဲ
ႏွစ္တခ်ိဳ႕ဟာ
လူ၀င္စားအိပ္မက္
လို တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြကို တကယ္ျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္
တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာအားလုံးကုိ အိပ္မက္ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔
အသက္ရႈရတာခက္ခဲ
အစာေရမ်ိဳရတာခက္ခဲ
ေလွ်ာက္လွမ္းရတာခက္ခဲ
စကားလုံးေတြဟာ
ေကာက္ရုိးလား၊ ၀ါးလားမသဲကြဲ
ေသြးနီဥေတြ ေပါက္ကြဲတဲ့ေ၀ဒနာကို
မခံႏုိင္လို႔
ကေဖးဆုိင္
ထဲ တရက္ၿပီးတရက္
မဆ
Posted in English, Poem on July 22, 2009| Leave a Comment »
The days under the night sky
Went on and on.
Suprised to have a chance
To have tea without milk .
Someone says, ‘ There ‘s an accicdent.
Twenty-seven casualities.’
Too bad I ‘m not one of them.
How would it feel
To get RBCs exploded.
It ‘s faster to die
In fresh water than
In seawater.
How would it feel
If one day you cannot open
You bedroom’s door from inside.
Then day after day,
It ‘ll be the same
You won’t be able to open it.
You may wait knocking on it.
So that you can be redeemed.
But it won’t happen.
‘it’ means the situation
In which you get trapped
In your bedroom.
OR
‘it’ does not mean the situation
In which you hear knocking
On your bedroom’s door.
So let’s say
You can walk out
Of you room.
See the sunlight make
Your shadow lay on the pavement.
Tuck morning paper under your arm.
And
Get into the damn cafe
And raise your hands
Toward the fuckin waiter.
21-1-08 11:30PM
Posted in Poem on July 21, 2009| Leave a Comment »
ေလဟာဆက္ၿပီးတုိက္ေနဆဲ
ဘိလိယက္ေလာလုံးမ်ားလႈပ္ခါသြားသည္အထိ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေမးလုိက္တယ္
ငါဘယ္ေရာက္ေနသလဲတဲ့
သူ႕ကိုယ္သူေမးတာပါ
ငါေရာဘယ္ေရာက္ေနသလဲ
ေလးနာရီၾကာစီးဆင္းေနခဲ့ေသာ ျမစ္ေရ
လွမ္းထားေသာ အ၀တ္မ်ားတျဖတ္ျဖတ္
ညညစိတ္ကူးမ်ား
ကူးျဖတ္ေနခဲ့ရာ
ေမွင္မည္းျမစ္ျပင္
တဘက္တခ်က္ မီးေရာင္မွိန္မ်ား
wrote after reading Nay Y Y’s comment on my post in openmind (29.6.09)
မဆ
Posted in Prose on July 20, 2009| 1 Comment »
နန္းဆြမ္က ေျပာတယ္
ဒါက ေခါင္ရည္နဲ႕မတူဘူးတဲ႕
ေခါင္က်ရည္လုိ႔ေခၚတယ္
ေခါင္ရည္က ထန္းရည္လုိပဲ ေရခဲေသတာနဲ႔
သိမ္းမွရတယ္
ေခါင္က်ရည္က အရက္လုိပဲ
ဘယ္ေလာက္ထားထားခံတယ္တဲ့
အဲဒီညက ေခါင္က်ရည္တစ္လုံးခြဲေသာက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ မူးသြားပါတယ္
မင္းရဲ႕အခ်စ္တံတုိင္းၾကီးနဲ႕ကုိယ့္ကုိ
နန္းဆြမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕နီးလာလုိက္ ေ၀းသြားလုိက္
ျဖစ္ေနပါတယ္
ကာရံထားထြက္ခြင့္မေပးပါနဲ႕
၀ရံတာဘက္သြားရေအာင္
ေနာင္တုံကန္ကို ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလက
ေအးျမေနပါတယ္
ေနာက္ဘက္က တံခါးကို ေစ့ပိတ္လိုက္တဲ့အခါ
အခန္းထဲက ဆူညံသံေတြအားလုံးေလ်ာ့က်သြားပါတယ္
ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ ေရာင္းကုန္မဟုတ္ပါ
လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စာသားက ေခါင္းထဲ၀င္လာတယ္
တားျမစ္တယ္ဆိုမွေတာ့ လုပ္တဲ့လူရွိလုိ႔ေပါ့
ဗုဓ္ဒကလည္း သူ႕ရဲ႕ ပညတ္ေတာ္ ၂၂၇ပါးကုိ
ျပသနာတစ္စုံတစ္ရာေပၚေပါက္ၿပီးမွ ေနာက္ကလုိက္ၿပီး
ျပဌာန္းခဲ့ရတာမဟုတ္လား
နန္းဆြမ္လည္း ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ
နန္းဆြမ္ဒီကုိဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ
ေမးခြန္းက အျပင္ကုိထြက္မလာပါ
အတြင္းမွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးစီးေနပါတယ္
အေျဖရွိရာကုိ သူ႕ဖာသာ ရွာေဖြစီးဆင္းေနတဲ့ပုံပါပဲ
မနက္ျဖန္ ကြင္းခ်ိန္းက မနက္၁၁နာရီ
ေျမသားေတြပဲ့က်လုိ႔နီရဲေနတဲ့
လမ္းနံေဘးက ေခ်ာင္းေရကုိ ေငးရင္း
၂ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရဦးမယ္
နန္းဆြမ္နက္ျဖန္ခြင့္ရတယ္
သစ္တစ္ပင္ေတာင္ကို သြားရေအာင္
နီရဲေနတဲ့ေခ်ာင္းေရဟာ ျပန္ၿပီးၾကည္လင္သြားတယ္
အင္းေလသြားမယ္
သြားၾကမယ္
ဆုိင္ေမာ၀္ရဲ႕ ရွမး္ပဲပုတ္က အခန္းျပင္ထိ ျပန္႕လြင့္လာတယ္
အားလုံး၀ုိင္းဆုိေနၾကၿပီ ထင္ရဲ႕
လာအခန္းထဲျပန္၀င္ရေအာင္
နန္းဆြမ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကုိၾကည့္ရင္း
တအိအိပဲ့က်ေနတဲ့ ကမ္းပါနံရံေတြကုိ ျမင္ေယာင္လာတယ္
မဆ
Posted in Prose on July 20, 2009| Leave a Comment »
မွတ္မွတ္ရရ
အဲဒါ ၁၉၉၈ျဖစ္မယ္
ေမခနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး အသိအကၽြမ္းျဖစ္တာ
ဘယ္ကဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိေတာ့တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္ၾကည့္ရင္းက ေမခနဲ႕ကၽြန္ေတာ္စသိခဲ့တာ
ေနာက္ေတာ့ အျပင္မွာ လူခ်င္းေတြ႕ျဖစ္တယ္
ညေနဘက္ေတြဆုိ ေမခတို႕အိမ္ရွိတဲ့
သိမ္ေတာ္ဘက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
စကားေျပာၾကတာပါပဲ
တခါတေလ သံပုိက္လုံးေတြကာထားတဲ့
ကမ္းနားလမ္းမအတုိင္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္
တခါတုံးကဆုိ ကမ္းနားလမ္းမအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားလုိက္တာ ေဇယ်ာသီရိရပ္ေတြဘက္ထိ
ေရာက္ကေရာပဲ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေမခ ရည္းစားေတာ့မျဖစ္ပါဘူး
အီစီကလီလုပ္ေနတယ္လုိ႔ေတာင္
ေျပာလုိ႔မရဘူး
ေမခမွာ အသိရခက္တဲ့
အသြင္ျပင္တစ္မ်ိဳးရွိတယ္
ေမခရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ထိစမ္းၾကည့္လုိ႔ မရဘူး
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ
အဟန္႕အတားမဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္
စည္းတစ္ခု အလုိလုိျဖစ္ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္
၂၀၀၀-၂၀၀၁ေလာက္မွာ
ေမခနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္မွန္ေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေသးတယ္
ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္ လက္သင့္မခံႏုိင္စရာ
အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႕
ပတ္သက္လားမပတ္သက္ဘူးလားေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ခုထိမသိဘူး
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႕
လမ္းခြဲရဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာမို႕
ေမခနဲ႕ ေ၀းရာကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္
ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီျပန္ေရာက္လာမွ
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သတင္းေတြနဲ႕အတူ
ေမခအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတယ္
ေမခအိမ္က ၾကည့္မွန္ေတြကို အ၀တ္နဲ႕
အုပ္ထားရတယ္တဲ့
မွန္ထဲမွာ သူ႕ပုံရိပ္သူ ျပန္မေတြ႕ပဲ
တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကုိပဲ ျမင္ျမင္ေနရတယ္ဆုိပဲ
ေမခတစ္ေယာက္ မွန္ထဲကို စိုက္ၾကည့္ရင္း
သူအျပဳစားခံရတယ္လုိ႔
ေရရြတ္ေနတတ္တယ္လုိ႔
တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္
Jorrge Luis Borges ‘s Draped Mirrorsကုိမွီးထားတာျဖစ္ပါတယ္။
မဆ
Posted in Poem on July 20, 2009| Leave a Comment »
ဒီေန႕လည္းမေန႕ကလုိပဲ
လမ္းေတြေပၚမွာလူေတြ
အိမ္ထဲမွာ အခန္းေတြ
၀ရန္တာမွာမိုးေရစက္ေတြ
ပန္းအိုနားမွာ သစ္ရြက္ေၾကြေတြ
သံဆူးႀကိဳးနားမွာ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ
ေနာက္ၿပီး—
မဆ
Kanyan's Blog 