ေလတုိက္တယ္
ဆံပင္ေတြ ရွည္လုိက္ညွပ္လုိက္
ေနအထြက္ခင္ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္
ဆံပင္ေတြ ရွည္လုိက္ညွပ္လုိက္
မဆ
Archive for January, 2010
ငါတို႔ေန႔ေတြ ရဲ႕အဆက္
Posted in Poem on January 27, 2010| Leave a Comment »
ႏွစ္ေယာက္
Posted in Poem on January 22, 2010| Leave a Comment »
မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ွာက္ျခင္းကို
သင္ယံုၾကည္သလားလို႔ ျပတင္းေပါက္က ေမးလိုက္တယ္
ေတြေ၀စိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ ၆ခ်ပ္ကိုျဖတ္ၿပီး တိမ္ညိဳေတြဟာ
ခ်ိန္းထားသူရွိေနသလို သြားေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ …
သင္ဟာ အၾကင္နာကို ေတာင့္တေနသလားလို႔
ေခါင္မိုးက ေမးလိုက္တယ္
စိတ္က ေခါင္မိုးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚ
မိုးတေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္ …
တကယ္ေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ဟာ…
အိပ္ရာတစ္ခုေပၚ အိပ္ေနတာမဟုတ္ပဲ
ရုံးခန္းတခုရဲ႕ စားပဲြေပၚမွာ အိပ္ေနတာပါ..
ခင္၀မ္း
(ကဗ်ာဆရာျမတ္ေ၀ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္)
ေကာင္းကင္ေပါက္
Posted in Prose on January 12, 2010| 5 Comments »
အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ၀ါ၀ါ နဲ႕ သဇင္ႏွင္း စ,လုံးထြက္သြားရာက စရမွာပဲ ။ ပါ၀င္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဆုိၿပီး စာတမ္းထိုးျပရရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ၀ါ၀ါက တတြဲ၊ ေက်ာ္ညီနဲ႕ သဇင္ႏွင္းက တတြဲ ႏွစ္တြဲ။ ေလးေယာက္စလုံးက ဟုိက္စကူးမွာထဲက တူတူ။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရွိေလသတည္း ဆုိၿပီး ဇာတ္ကုိ စဖြင့္မိေတာ့ သုံးပြင္ဆုိင္ ဇာတ္ေတြလုိ ဇာတ္ရွိန္ ျမင့္လုိ႔မရဘူးျဖစ္ကေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကတာေပါ့။
ဒီလုိနဲ႕ အသားညိဳတဲ႔က်ေနာနဲ႕ အသားျဖဴတဲ့ ၀ါ၀ါ၊ ဘတ္စကက္ေဘာသမား ေက်ာ္ညီနဲ႕ ဂ်ပုမ သဇင္ႏွင္းတုိ႔ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္လုိ႔ ဆက္ၾကည့္မယ္။ ၿပီးရင္ အရင္ဆုံး ေျပာခဲ့တဲ့ ၀ါ၀ါတို႔ စ,လုံးထြက္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ျပန္သြားရေအာင္။
က်ေနာ္တုိ႔ေလးေယာက္ရဲ႕ ေအးခ်မး္သာယာေနတဲ့ ကမ္းေျခကုိ နာဂစ္ႀကီးစသယ္လာတာက သဇင္ႏွင္း အမ ျမင့္ျမင့္ေအး။ ျမင့္ျမင့္ေအးက သူေယာက်္ားရဲ႕ ဘယ္ႏွ၀မ္းကြဲ ညီမဆုိလား စ,လုံးမွာ ေအာ္တိုကက္ဆြဲပီး လန္းေနတဲ့ဆုိတဲ့သတင္းကုိ စသယ္လာတာ။ အဲဒီမွာ သဇင္ႏွင္းတုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းက စ,လုံးေရာဂါေတြထ၊ နင္လည္းဂ်ီတီအုိင္တက္ထားတာ ေမွာ္ဘီထိသြားသြားၿပီး ကုန္ထားတဲ့စရိတ္ေတြ ျပန္ေဖာ္မဟဲ့ ဆုိပီး သဇင္ႏွင္းေအာ္တိုကက္တက္ရ၊ သဇင္ႏွင္းက ၀ါ၀ါပါတက္ရမယ္ဆုိလို႔ ၀ါ၀ါေအာ္တိုကက္လိုက္တက္ရ…. အဲဒီကေနေနာက္ဆုံး ၀ါ၀ါနဲ႕ သဇင္ႏွင္း စလုံးမွာ ဒရပ္ဖ္၀ူးမင္းလုပ္ဖုိ႔ ေအးဂ်င့္ကေနတဆင့္ အလုပ္ရတဲ့ဆီမွာ နာဂစ္ႀကီး ဘူတာဆုိက္ေတာ့တာပဲ။
ခုမွေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ေလးငါးႏွစ္တြဲလာရာက ခြဲရမယ္ဆုိေတာ့ ကႏၷ႐ာေခ်ာင္းျခားဇာတ္ကရေတာ့တာေပါ့။ ႏွစ္တြဲသား မစၥတာဂစ္တာသြားပီး အလြမ္းသယ္ရတာေပါ့။ ဒီေနရာ ျဖတ္ေမးစရာရွိတာက ေရွးေခတ္က အရြယ္ေရာက္ရင္ ထုိးကြင္းထုိးသလို အခုေခတ္ ေယာက်္ားေလးေတြ ပန္းဆုိးတန္းမွ ပတ္စ္ပို႔တိုးေနၾကတာ၊ မင္းတို႔ ႏွစ္ေကာင္ကေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔ စ,လုံး လုိက္မသြားသလဲေပါ့။ အဟဲ..ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးတုိင္း ေဖာရိန္းဒုိးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ မဒုိးတဲ့ နွစ္မ်ိုဳးရွိတယ္ေလ။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ဒိုးစရာမလုိေအာင္ ဒီမွာလန္းေနလုိ႔၊ ေနာက္တမ်ိဳးက ဒိုးဖုိ႔ကို ပြဲခ၊ ဗ်ဴးခ၊ ဗစ္ဆစ္စေတးခ မတတ္ႏုိင္တဲ့ ငနဲေတြေပါ့။ ဘုရင့္ေနာင္မွာ ဆုိင္ထြက္တဲ့ ေက်ာ္ညီက ပထမတစ္မ်ိဳးထဲပါပီး ရပ္ကြက္လုံးဆုိင္ရာ စႏူကာခ်န္ပီယံ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးထဲပါသေပါ့။
မစၥတာဂီတာမွာ အက္ပရက္ဆုိခါးခါးကုိ ႀကိတ္မိွတ္မ်ိဳေနရင္း ေက်ာ္ညီက သဇင္ႏွင္းကုိ နင္ဟုိမွာ အျဖဴေကာင္၊ အမည္းေကာင္ေတြနဲ႕ မအိပ္နဲ႕ေနာ္လုိ႔ လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ မင္းဟာက ေရရွယ္ ဒစ္ခရစ္မေနးရွင္းပဲလုိ႔ ေျပာမလုိ႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၀ါ၀ါ့ကုိ ၾကည့္ရင္း ပါးစပ္က တကယ္ထြက္သြားတာက ဟာ ဘယ္ေကာင္နဲ႕မွာ မအိပ္ပါနဲ႕ဟာလုိ႔ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေန႔က ဂစ္တာကအျပန္ ဘယ္မွ ဆက္မသြား ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာ္ညီ့အတြက္ကေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိ သဇင္ႏွင္း ေလယာဥ္ေပၚတက္မယ့္္မနက္မွာ ဒီေကာင္က သဇင္ႏွင္းအိမ္သြား ႏႈတ္ဆက္ရေသးတာကုိး။ ဒီေကာင္ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့ ခ်ိဳတာလားဘာလားေတာ့မသိဘူး။ ငါတုိ႔အရွိန္ေကာင္းေနတုံး အဘြားႀကီးက ပတ္စပို႔ ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိဘူးဆုိပီး တံခါးလာထုလုိ႔ ဇာတ္သိမ္းထိမေရာက္လုိက္ဘူးကြ။ ဒီေကာင္ တကယ္ မခ်ိတင္ကဲေျပာတာျဖစ္ႏုိင္သလုိ ေလဆိပ္ေလာက္ပဲ လုိက္ပို႔ခြင့္ရရွာတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္း ပီသစြာ ႏွစ္သိမ့္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။
ဒီအပိုင္းကေတာ့ ဇာတ္ပ်ိဳး ေခၚမလားပဲ။ ပီရင္းဇာတ္တက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္က ခ်က္ျခင္းမတက္ေသးဘူး။ ၾကားထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ေက်ာ္ညီနဲ႔ စႏူကာေလးကစားလုိက္။ တစ္ပတ္တခါဆုိသလုိ အြန္လုိင္းကေန ၀ါ၀ါတို႔နက္ ပီဖင္းဂိုးေျပာလုိက္။ တခါတေလ နက္ကေဖးကအျပန္ ဇက္ေၾကာေတြဘာေတြေတာင္ တက္လုိ႔၊ ဇီးမွန္တပ္ ဗ်ဴးတီးဆလြန္းေလးဘာေလး ၀င္ရေသးတာ။ အဲလုိနဲ႕ ေလးငါးလ ၾကာသြားတယ္။
ခရစ္စမတ္ အႀကိဳညမွာ ေက်ာ္ညီက သူ႕အိမ္လာခဲ့ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ ပန္႔ခ်္ေကာင္းေကာင္းေလးဘာေလး ရွိမယ္ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ခ်ီတက္သြားတယ္။ (ဇတ္တက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ စကားခ်ပ္) အဲဒီမွာ မုိင္ခနဲ႕ ေတြ႕တာပဲ။ နာမည္ရင္းကခင္ခက္ခုိင္ပါ၊ ေဘာ္ဒါေတြက မုိင္ခလုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါဆုိလဲၿပီးေရာ က်ေနာ္လဲ ေခ်ာ္လဲထုိင္ခ် မုိင္ခေပါ့။ မိုင္ခနဲ႔ ခဏခ်င္းအဖြဲ႕က်သြားတယ္။ ဒီဇင္ဘာဆုိေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးတက္ရေအာင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ မုိင္ခက ကုိယ္မအားေသးဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ေက်ာ္ညီက ဒါဆုိ ေနာက္လ ေမာ္တင္စြန္းပြဲသြားမလား။ မိုင္ခက စိတ္၀င္စားပုံ မရဘူး။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းသာ သြားရေအာင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ေဘာ္ဒါတစ္ေပြ ၀ုိင္းထဲ၀င္လာပီး စကားစျပတ္သြားတယ္။ မိုင္ခလည္း ထြက္သြားေရာ က်ေနာ္က ေက်ာ္ညီ့ကုိ မ်က္ခုံးပင့္ျပတယ္။ ေက်ာ္ညီက ဟာ… ငါ့ ကာဆင္ဟာကြ။ က်ေနာ္က မသိဘူးေလ၊ မင္းအတင္းလုံးေနေတာ့လုိ႔ေျပာေတာ့ ေက်ာ္ညီက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ အိပ္ယာထဲမွာ ႏွပ္ေနတုံး ဖုန္းလာတယ္ဆုိလုိ႔ ဖုန္းအိမ္ကုိ ေျပးရတယ္။ ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ မုိင္ခရယ္။ `ေခ်ာင္းသာသြားရေအာင္ ေက်ာ္ညီ့ကုိ ေျပာပီးပီ။ နင့္ဖုန္းနံပါတ္ရလုိ႔ ငါဆက္လုိက္တာ`ဖုန္းအိမ္အျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းေတြက်လာတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္လုိက္မိ တယ္။
ဗယ္လင္တုိင္းေဒးေရာက္ဖုိ႔တစ္လတိတိအလုိမွာ ေက်ာ္ညီငွားလာတဲ့ ဇုန္ဂ်စ္တစ္စီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သုံးေယာက္ အေနာက္ပိုင္းလမ္းမႀကီးေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ မရီးကာဆင္နဲ႔ ဒုိးမွာမုိ႔လုိ႔ အိမ္ကကားမယူလာတာဘဲလုိ႔ က်ေနာ့္ဘာသာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။
ဆားမေလာက္မွာ ထမင္းစားရင္း မုိင္ခက သူဘာေၾကာင့္စိတ္ေျပာင္းသြားလဲဆုိေတာ မေမးဘဲနဲ႔ အစစ္ခံတယ္။ ပထမတခ်က္က သူ႔ဘဲဘဲက သူ႕ေဘာ္ေဘာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုိးစိန္လမ္းထဲသြားႏွပ္တာ သူသိသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ မဂၢဇင္းထဲပါတဲ့ ေမးခြန္းတစ္စုံကို ေျဖၾကည့္တာ `လြတ္လပ္မႈကုိ ရယူဖုိ႔ မ၀ံ့ရဲသူ`လုိ႔ အေျဖထြက္လုိ႔ ဆုိပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ဖိုးစိန္လမ္းနဲ႔ မဂဇင္းတုိက္ေတြကုိ ခ်ီးယားလုပ္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့တယ္။
ဗုိလ္ျမတ္ထြန္း ဟုိဘက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဖဲသမားရုိးဆုိတဲ့ တံတားေလးကုိ ျပလုိက္တယ္။ ေက်ာ္ညီကလည္း သူတခါ ဒီလမ္းကလာေတာ့ ကားတုိက္လုိ႔ မိသားတစ္စုလုံး ေရွာသြားတဲ့ ေနရာကို ျပတယ္။ ဟုိေျပာဒီေျပာနဲ႔ ဆက္ခ္စ္ အေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ `နင္တုိ႔ေဆာ္ေတြနဲ႔ ဖတ္ခ္တဲ့အခါ အာ့စ္ထဲကို လက္ထုိး ထည့္သလား`လို႔ မုိင္ခက ေမးတယ္။
ေခ်ာင္းသာေရာက္ေတာ့ အမ္ဘုိမွာ မိုင္ခက တစ္ခန္း၊ က်ေနာ္တို႔က တခန္းယူလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ တေရးႏုိးလာေတာ့ ေက်ာ္ညီအခန္းထဲမွာ မရွိဘူး။ က်ေနာ္လည္း ကမ္းေျခဘက္ ဆင္းခဲ့တယ္။ လေရာင္ပါးပါးနဲ႔ ခမ္းလွမ္းလွမ္းမွာ အျဖဴေရာင္အရိပ္လုိလုိ ျမင္လုိ႔ အဲဒီဘက္ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားေရာက္တဲ့ အထိ ေလွ်ာက္မသြားျဖစ္ဘူး။ အျဖဴေရာင္အရိပ္ကာ ေက်ာ္ညီ႔ ပဂ်ားမားမွန္း က်ေနာ္သိလုိက္လုိ႔ပဲ။
မနက္က်ေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ေနရင္း က်ေနာ္က `ငါ သဇင္ႏွင္းနဲ႔ အိပ္ဘူးတယ္`လို႔ ရုတ္တရက္ ေျပာလုိက္တယ္။ ေက်ာ္ညီက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ မေျပာတာမွ ညေနစာစားၾကတဲ့အထိပဲ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ဂ်စ္ကားယူပီး ၀ီစကီ ထုိင္ေသာက္လုိ႔ ေကာင္းမယ့္တစ္ေနရာ လုိက္ရွာတယ္။ ငါးဖမ္းေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ `ေကာင္းကင္ေပါက္`လုိ႔ ေခၚတဲ့ေနရာအေၾကာင္း သိရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က် အဲဒီကို ပို႔ေပးမယ္လုိ႔လည္း သူကေျပာတယ္။
အမ္ဘုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မုိင္ခတစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆင္းေသာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာ္ညီ့ကုိ အခန္းထဲမွာလည္း မေတြ႕ရဘူး။ မေန႔က ညစာစားတဲ့ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ညီက ေသာက္ရင္းေစာင့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ မုိင္ခေရာက္လာတယ္။ ဂုံးသားဟင္းစားရင္း `ေကာင္းကင္ေပါက္` အေၾကာင္းေျပာလုိက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးက သြားမယ္၊သြားမယ္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တံငါအဘုိးႀကီးေနတဲ့ ေနရာမ်ားသိရင္ ညတြင္းခ်င္း သြားၾကမယ့္ပုံပဲ။
ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္စာစားၿပီးေတာ့ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အတူ `ေကာင္းကင္ေပါက္`လုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ ေနရာဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကားေမာင္းလာရင္း ပင္လယ္က ေပၚလာလုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္ပဲ။ တခ်ီေတာ့ ပင္လယ္ကေတာ္ေတာ္ေလးၾကာၾကာ ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတယ္။ လမ္းကလည္း ကုန္းတစ္ခုေပၚ တက္ေနရသလုိပဲ။ အဘုိးႀကီးဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူက ေရာက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ ဆယ့္ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ရုတ္တရက္ ေရွ႕မွာ ပင္လယ္ႀကီးကုိ ဘြားခနဲေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဘုိးႀကီးက ဘာမွမေျပာေပမဲ့ `ေကာင္းကင္ေပါက္`လုိ႔ ေခၚၾကတာျဖင့္ ဒီေနရာပဲလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘိခ်္မဖြင့္တာလဲလုိ႔ေတာင္ တခ်က္ ေတြးမိေသးတယ္။
ကုန္းကေလးကေန ဘယ္ဘက္ဖဲ့ဆင္းလုိက္ရင္ တံငါရြာေလးရွိတယ္။ ရြာထဲကကေလးေတြနဲ႔ ေသာင္စပ္မွာ ေဘာ္ကန္ၾကေသးတယ္။ အဘုိးႀကီးရဲ႕ သားတစ္ေယာက္ပါတယ္။ ခ်ာတိတ္က ဂိုးဖမ္းေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂိုးရႈးၿပီဆုိရင္ ပရီးမီးယားလိဂ္က ဂိုးသမားတေယာက္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကုိ ေအာ္ေအာ္ပီးဖမ္းတယ္။ ဒီခ်ာတိတ္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဂိုးမေပးရတာ ဂိုးဖမ္းေတာ္လုိ႔ပဲလား။ သူေအာ္လုိက္တာနဲ႔ ကန္မယ့္သူေတြ လန္႔လန္႔သြားတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။
အဘုိးႀကီးက သူ႔အိမ္မွာပဲ ညအိပ္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ သူရယ္၊ အဘြားႀကီးရဲ႕ သူ႕သားရယ္က တျခားအိမ္မွာ သြားအိပ္ၾကတယ္။ အဲဒီညက အေတာ္ေသာက္ျဖစ္တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ဟုိက္ ၀မ္းပြိဳင့္ဖုိက္ တစ္လုံးနဲ႔ ဘီယာက ပါေသးတယ္။ မ်ားမ်ားေသာက္ မ်ားမ်ားေျပာပဲ။ မိုင္ခေျပာတဲ့အထဲမွာ သူ႕ဘဲဘဲ ဇယားခင္းတာ သူဘယ္လုိမိသြားတယ္ဆုိတာပါတယ္။ `သူမ်ားနဲ႔လုပ္တာေတြ ငါ့ကုိလာစမ္းတယ္ေလ“အာ့စ္ထဲ လက္ထုိးထည့္တာမ်ိဳးလား`လုိ႔ ေက်ာ္ညီက ေမးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္ညီက ရုတ္တရက္ ထေအာ္တယ္။ `အုိင္ဖတ္ခ္ ယူအာရ္၈ါးဖရင့္`။ က်ေနာ္က ထုိင္ရာမထပဲ `ငါကေတာ့ ေသာ္တာေရာ၊ ၾကည္ၾကည္ေဆြေရာပဲ`လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ေသာ္တာက သူ႔အစ္မ၊ ၾကည္ၾကည္ေဆြက သူ႕အစ္မ၀မ္းကြဲလား၊ အေဒၚ၀မ္းကြဲလားမသိဘူး။ မုိင္ခက ရယ္ေနတယ္။ ေက်ာ္ညီက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနား ကပ္လာၿပီး `ငါကလည္း ေဒၚသီကုိ အေပၚဆီခဲ့တာကြ`လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေဒၚသီက က်ေနာ့ညီမရဲ႕ အိမ္နံမည္ပါ။ က်ေနာ္က သူနဲ႔နဖူးခ်င္းေတ႔ၿပီး `အန္တီထားေရာပဲ`လုိ႔ သြားေစ့ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ေက်ာ္ညီက ခုံမွာ အသာျပန္ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး `ယူအာရ္မားသားတူး`လုိ႔ ၿပံဳးပီးေျပာတယ္။ မိုင္ခက လက္ခုပ္တီးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လက္ခုပ္လုိက္တီးရင္း ရယ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခြက္ေတြေျမာက္ၿပီး `အေမေတြ အတြက္`ဆုိၿပီး တစ္ခြက္ေသာက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မုိင္ခက က်ေနာ့္ကို နမ္းတယ္။ ေက်ာ္ညီ့ကုိလည္း နမ္းတယ္။ ေက်ာ္ညီနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အျပန္အလွန္နမ္းၾကတယ္။
`ေကာင္းကင္ေပါက္`က ျပန္လာၿပီးကတည္းက မိုင္ခနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ေက်ာ္ညီနဲ႔ က်ေနာ္လည္း မဆုံျဖစ္ဘူး။ မဆုံျဖစ္ဆုိ က်ေနာ္က ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနလုိ႔ပဲ။ ေနျပည္ေတာ္မွာ တႏွစ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဆုိက္ထဲေရာက္ေနေတာ့ ဘယ္မွလည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ညီ့ကုိ သြားမေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကင္းစင္တာမွာ ဒီေကာင္နဲ႔ သြားဆုံတယ္။ အာရုိးမားမွာ ထုိင္ၾကတယ္။ ေကာ္ဖီမွာၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာ္ညီက ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ `မုိင္ခေသၿပီ`လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခင္ `ကင္ဆာလုိ႔ေျပာတယ္။ မေသခင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ထဲက ႀကိဳသိထားတာတဲ့`လုိ႔ သူကဆက္ေျပာတယ္။ မုိင္ခအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တာေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား သူ႕အလုပ္ကုိယ့္အလုပ္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေမးၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ညီက ပုိက္ဆံအိတ္ဆီ လက္လွမ္းရင္း `ငါခ်ိန္းထားတာ တစ္ခုရွိတယ္`လုိ႔ ေျပာတယ္။ `ငါရွင္းလုိက္ပါ့မယ္`လုိ႔ က်ေနာ္က ေျပာလုိက္တယ္။ `ေအး၊ ဆီးယူ`လုိ႔ ေျပာရင္း ဒီေကာင္က ထုိင္ရာကေနထတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း `ဆီးယူ`လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေပမယ့္ အခုလုိ မေတာ္တဆမဟုတ္ဘဲေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔ က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။
လက္တင္ရုပ္ရွင္ `And Your Mother,Too`ကုိ မွီးပါသည္။
Kanyan's Blog 