When we were at war
We boiled water with banknotes
When we were at war
We farted differently
When we were at war
We loved each other
When we were at war
We were still unborn…
Archive for February, 2010
When We Were At War
Posted in English on February 9, 2010| Leave a Comment »
ဂႏ ၳဝင္ေသတၱာ
Posted in Prose on February 4, 2010| Leave a Comment »
ျမင္ေအာင္ကို ဘုိေအာာင္ေက်ာ္လမ္းေပၚမွာ ရုတ္တရက္ေတြ႕လုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ လန္႔သြားတာက ျမင္ေအာင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ကုိ ဘုိေအာင္ေက်ာ္လမ္းေပၚမွာ ေတြ႕ရလုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႕လက္ထဲက က်န္ေက်ာင္းအိတ္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ။ က်န္ေက်ာင္းအိတ္က က်န္ေက်ာင္းအိတ္အရြယ္ပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အိတ္ထဲမွာပါတဲ့ contents ေတြေၾကာင့္ `ႀကီး`ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆက္ နာမ၀ိသေသနထဲ့လုိက္ရတယ္။ အိတ္ထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္အုပ္ေတြ ျပည့္ေနတယ္။ ဟာ ဒီေကာင္ေတာ့ သူ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကိစၥတကယ္လုပ္လုိက္ၿပီ ထင္တယ္လုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဟာ ၊ မင္းေဆာ္လုိက္ၿပီလား လ ုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္္တယ္။ ျမင္ေအာင္က မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ၿပတယ္။ ေအးေဆးပဲလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးလုိက္တယ္။ ေအး၊ ေအးေဆးပဲ။ မန္ေနဂ်ာရယ္၊ ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြရယ္နဲ႔ ၀င္ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးေဆးပဲ။ ဘာမွ suspect မျဖစ္ၾကဘူး။ ျပႆနာက ဒါမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေနတုံး အထုပ္ႀကီးကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ထဲက တစ္ေယာက္က ငါ့ကုိ ေျပာလုိက္တယ္ `ဂႏၳဝင္ေသတၱာကုိ မင္းဆီမွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္က ငါ့ကုိ ေျပာတယ္`လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
ျမင္ေအာင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းဘက္ ျပန္ခဲ့တယ္။
အခန္းေရာက္ေတာ့ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္လုပ္ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းေဘးက ေနရာလြတ္မွာ ပုံထားတဲ့ တုိလီမုတ္စပုံကုိ ေမႊၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ဂႏ ၳဝင္ေသတၱာနဲ႔ စေတြ႕တာပဲ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဂႏ ၳဝင္ေသတၱာဆုိတာဟာျဖင့္ ဒါပဲလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ သိလုိက္တယ္။ ေသတၱာလုိ႔သာ ေျပာရတာ တကယ္ေတာ့ ခရီးေဆာင္ေသတၱာဗ် ။ ဂႏ ၳဝင္ ခရီး ေဆာင္ ေသတၱာလုိ႔ ေခၚရမွာ ေထာက္လုိ႔ ေနလိမ့္မယ္။ ဒီနာမည္နဲ႔ အညႊန္းျပဳၾကတာ။ ေသတၱာက ဆင္မ္ဆုိးႏုိက္ တံဆိပ္ဗ်။ ဒီတံဆိပ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေသတၱာမဟုတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာေျပာႏုိင္တယ္။ အေရာင္က အျပာနဲ႔ မီးခုိးၾကားက အေရာင္မ်ိဳး။ နံပါတ္နဲ႔ ေသာ့ပိတ္ရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ လက္ကုိင္ကြင္းမွာ သံႀကိဳးတစ္ခု ပတ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ သံႀကိဳးက နယ္ဘက္မွာ စက္ဘီးကုိ ၀င္းထရံနဲ႔ ကပ္ၿပီး ေသာ့ခတ္တဲ့ သံႀကိဳးမ်ိဳး။
ေသတၱာကုိ မၿပီး ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လာေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ အလင္းေရာင္နည္းေနၿပီးဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ ဧည့္ခန္းမီးေခ်ာင္း အေရာင္နဲ႔ ေသတၱာကုိ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရလုိရျငား ဆုိၿပီး ေသာ့ကုိ ႏွိပ္ၾကည့္ေတာ့ ပြင့္သြားတယ္။ လက္ကိုင္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေသာ့ကေတာ့ ေသာ့တံရွိမွ ဖြင့္လုိ႔ရမွာ။
ေသတၱာထဲမွာ ပလတ္စတစ္အိတ္အၾကည္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အထုတ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕က မုန္႔ေတြျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ဟာေတြလည္း ပါတယ္။ မုန္႔ေတြက ကၽြန္ေတာ္စားေလ့ရွိတဲ့ မုန္႔ေတြခ်ည္းမို႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားတဲ့ မုန္႔ေတြပဲလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ မႈိမတက္ေသးတဲ့ မုန္႔တစ္ထုပ္ကုိ ထုတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ထားလုိက္တယ္။
ျမင္ေအာင္က စိတ္ထဲ ေပၚလာတာနဲ႔ သူ႕အခန္းဘက္ကို ၾကည့္ေတာ့ မီးမွိတ္ထားတယ္။ ျမင္ေအာင့္အခန္းက လမ္းဟုိဘက္ျခမ္းမွာ ရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ေနတာမ်ားၿပီး သူ႔အခန္းကုိ သြားခဲတယ္။ သူေျပာေျပာေနတဲ့ `အလုပ္ႀကီး`ဆုိတာအတြက္ လုပ္ကုိင္စရာေလးေတြ ရွိမွ သူ႕အခန္းဘက္ ကူးသြားတတ္တယ္။ ေသတၱာကို ၾကည့္မိေတာ့ မီးဖြင့္ထားေပမယ့္ ေသတၱာထဲက အေမွာင္ရိပ္ေတြကုိ ထုိးေဖာက္ႏုိင္ပုံ မရဘူး။
ရုတ္တရက္ ျမင္ေအာင္ ကုိရီးယားသြားဖုိ႔ ရက္က ကပ္ေနၿပီ ဆုိတာ သတိရလုိက္တယ္။ ျပကၡဒိန္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဒီေန႔ရက္စြဲမွာ Kr ဆုိတဲ့ စာလုံးႀကီးႀကီးေဘးမွာ 7pm ဆုိတဲ့စာလုံးေသးေသးေလးေတြ ေရးထားတာေတြ႕လုိက္တယ္။ ဒီရက္ပုိင္း ျမင္ေအာင္နဲ႔ မဆုံျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥကုိ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ တကယ္မ်ား သြားၿပီလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုရီးယားသြားတာက ဒီေကာင့္ အိမ္က အစီအစဥ္ျဖစ္ၿပီး သူ႕မွာ သူ႕ plan နဲ႔ သူရွိတယ္။ သူ႕ plan ဆုိတာကလည္း သူေျပာေျပာေနတဲ့ `အလုပ္ႀကီး`ဆုိတာ ပဲ။ `အလုပ္ႀကီး`ဆုိတာက ဘဏ္တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဘဏ္ေတြကေန ပုိက္ဆံ လိမ္ထုတ္ဖုိ႔ ႀကံေနတာပဲ။ အိမ္က ကုိရီးယားသြားဖို႔ ေပးတဲ့ ပုိက္ဆံေတြလည္း အဲဒီ `အလုပ္ႀကီး`အတြက္ ျပင္ရင္းဆင္ရင္း ကုန္ေနတာပဲ။ ေန႔လည္က ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ႕ `အလုပ္ႀကီး`ဆုိတာ ေအာင္ျမင္ သြားပုံပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ ဂႏ ၳဝင္ေသတၱာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ။ ဒီေသတၱာရွိမရွိ ၀င္စစ္တာေတြ ဘာေတြ ရွိလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာတယ္။ ေသတၱာကုိ အသာဆြဲၿပီး လမ္းထိပ္က အမိႈက္ကန္မွာ သြားပစ္ထည့္လုိက္ရင္ေရာ။ အဲဒါလည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ေသတၱာမွာ ကၽြန္ေတာ့ လက္ေဗြရာေတြ ရွိေနႏုိင္တယ္။
ေအာင္ျမင္က ဒီေသတၱာကုိ လာျပန္ယူဖုိ႔ေရာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ေအာင္ျမင္တခါေျပာဘူးတယ္။ သူ႕`အလုပ္ႀကီး`ေအာင္ျမင္သြားရင္ သူ႕ကုိ ထပ္ေတြ႕ဖုိ႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကိစၥအားလုံး ဖြင့္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တခါမွ မေျပာဘူးတာက ဂႏ ၳဝင္ေသတၱာအေၾကာင္းပဲ။ ဒါႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေပၚ တင္လာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
ေတာ္ေတာ္ေလး ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနၿပီးမွ စိတ္ကူးတစ္ခု ေပၚလာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္သာရာ ရသြားတယ္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ လပြတၱာဘက္သြားဖုိ႔ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေလွခရီးတစ္ခု ပါတယ္။ ဂႏ ၳဝင္ ေသတၱာထဲကို ခပ္ေလးေလး ပစၥည္းေတြ ထည့္သြားၿပီး ညဘက္က် ေလွေပၚကေန မသိမသာ လႊတ္ခ်လိုက္ရုံပဲ။ ေနာင္တခ်ိန္ ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့သည္ ရွိေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာႏႊယ္မွာ မပူရေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ့ ခရီး မထြက္ခင္ အခန္းျပန္မအိပ္ဘဲ တစ္ေနရာရာ သြားအိပ္ဖုိ႔ ရွိေတာ့တာပဲ။
ေပ်ာ္သလိုေနမယ္ဆုိ ေပ်ာ္ရဲ႕လား
Posted in Poem on February 3, 2010| Leave a Comment »
စားပြဲရဲ႕တစ္ဘက္
ေကာ္ဖီခြက္ရဲ႕တစ္ဘက္
အမႈန္အမႊားမ်ားရဲ႕တစ္ဘက္
က်ေနာ့္ဘက္က တတ္ႏုိင္တာလည္း
အိပ္ခ်္စီ သုိ႔မဟုတ္ စပယ္ရွယ္ရီဆာ့ဗ္
ခင္ဗ်ားအေဆြးေတြ
ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့မသိဘူး
အတိတ္တေစ ၦေတြ ေသမေသေတာ့ မသိဘူး
ပင္လယ္ေလကုိ ခင္ဗ်ားျဖတ္လာခဲ့တာ
ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္လာခဲ့တာ
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္
ခင္ဗ်ားေရြးထားတဲ့ အေျခအေန
ခင္ဗ်ားေရြးထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး
က်ေနာ္ေျပာတာ လြန္ေကာင္းလြန္မယ္
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအီးေမးတစ္ေစာင္မွာ
ေတြ႕ရတဲ့အေရးအသားအရ
ခင္ဗ်ား သီခ်င္းမညဥ္းေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း
သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕ရင္
ပခုံးတြန္႔ျပတတ္တဲ့အေၾကာင္း
ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္လည္း လြတ္တဲ့ငါး ႀကီးဖူးတာ
ထီတိုက္ဖူးတာ
စုထားတဲ့ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ခ်ေရာင္းဖူးတာ
အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့
ေသြးမတိတ္ေသာအနာေတြ
စိတ္မွာ ရွိေပမယ့္
အဲဒီေနရာေရာက္ရင္
ေက်ာ္ပစ္လုိက္တယ္ ရစ္ပစ္လုိက္တယ္
ညေနခင္း ရဲ႕ မႈန္တိမႈန္မႊား အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
တျခားအရာေတြနဲ႔ အတူ
ေပ်ာက္ဆုံးပစ္လုိက္တယ္
အခုလုိ
လွမ္းျမင္ေနရလည္း
ဆက္သြယ္ရန္ ဘာသာစကား မေတြ႕ႏုိင္
ခံစားဖူးတဲ့
အေအးဓာတ္ကစလို႔
ထုံထုိင္းသြားေလာက္တဲ့ နာက်င္မႈ
လက္လြတ္စပယ္ျဖစ္ေစေလာက္တဲ့ ၿငီးေငြ႕မႈေတြထဲ
ဆံပင္အစုိေတြလုိ
ေကာက္ရုိးေျခာက္ေတြလို
ထုိးဖြရွာေဖြ
အခုထိေတာ့ ေနထူးေန႔ျမတ္တစ္ရက္ရက္အေၾကာင္းျပဳၿပီး
အဆက္အသြယ္ျပန္လည္ ရရွိခဲ့လွ်င္ေတာင္မွ
ခင္ဗ်ားအေရးအသားကို ကၽြန္ေတာ္တခါျပန္ဖတ္ၾကည့္ရမွာ
ညဘက္ေတြ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကို ၾကည့္ရင္း
ဒါမမဟုတ္လည္း ျခင္ေထာင္ထဲ လူးလြန္႕ရင္း
ျပန္ေတြးမိတဲ့အေတြးေတြ
ျပန္မေတြးမိတဲ့ အေတြးေတြ
သပ္သပ္စီ
ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း
အေထာက္အကူ တစ္စုံတစ္ရာျဖစ္မလား
ကၽြမ္းက်င္မႈ တစ္စုံတစ္ရာလ ုိအပ္တဲ့
အခုိက္အတန္႔မွာ
ကၽြန္ေတာ္လည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး
သရုပ္ေဆာင္ျပေနရတာ
ခုလုိ
ခင္ဗ်ားအတြက္ ဒိပလီးကြန္ဆာန္း ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း
ၿမိဳ႕လယ္ ၿမိဳ႕ပတ္ရုံေတြမွာ ျပသႏုိင္တဲ့အထိ
မဆ
Kanyan's Blog 