မုိးကုတ္ (၁)

 

ေန႔လည္စာကုိ ၂၃လမ္းနဲ႔ ၈၄လမ္းေထာင့္က ရွမ္းလက္ရာမွာ စားၾကတယ္။ အသားဟင္းေတြစုံေပမယ့္ ဂ်ဴးဖူးေၾကာ္ကုိပဲ တခုတ္တရျဖစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဂိတ္ (ေရႊႀတိဂံတကၠစီဂိတ္)သြားတယ္။ မိုးကုတ္ကုိ တစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းခြဲတဲ့။ စီးလုံးငွားရင္ ေလးေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ က်ံဳးအေရွ႕ဘက္ကုိပတ္၊ အမ္စီဒီစီတံဆိပ္နဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ နန္းၿမိဳ႕ရုိးကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ရာနီးပါးသက္တမ္းနဲ႔ အညီ အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနရဲ႕။ ပလတ္စတစ္ခုံေလးေတြခ်ထားတဲ့ လမ္းေဘးဆုိင္ေလးေတြ က်ံဳးေဘးမွာေတြ႕တယ္။ ညေနခင္းအတြက္ျပင္ဆင္ပုံပဲ။ အခုလုိ ေန႕လည္ ၂နာရီအခ်ိန္မွာေတာ အားလုံး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္။ မႏ ၱေလးေတာင္ကုိ ရိပ္ခနဲျမင္ၿပီး ျဖဴေရာ္ေရာ္ ကြင္းျပင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ တယ္။ ေအာင္ေျမသာစံၿမိဳ႕နယ္က ထြက္ေတာ့ မတ ၱရာၿမိဳ႕နယ္ထဲေရာက္သြားတယ္။ လမ္းေတြက BOT (Built-Operate-Transfer)နဲ႔ေဆာက္ထားတာ။ ကားဆရာကလက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံကုိ အသင့္ကုိင္ထားတယ္။ တစ္ဂိတ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ဂိတ္အတြက္ တစ္ရြက္ရယ္ဒီပဲ။ တစ္လမ္းလုံးဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲဆုိေတာ့ ငါးေထာင္ေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္ ။ လမ္းမုိင္ ၁၂၆လုိ႔သိလုိက္ရတာက တစ္လမ္းလုံး မိုင္တုိင္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ဖုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဆည္ေတာ္ႀကီးေရေသာက္ဧရိယာေတြေတြ႕ရတယ္။ လက္ပရုိစီ ေဆးရုံေတြ႕ရတယ္။ မတ ၱရာၿပီးေတာ့ စဥ့္ကူး။ စဥ့္ကူးဧရိယာက ကားလမ္းတေလွ်ာက္ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းကေတာ့ သိသိသာသာ မေျပာင္းဘူး။ အပင္တခ်ိဳ႕ ေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္နဲ႔ ဓာတ္ကင္ၿပီးစ ကင္ဆာလူနာေခါင္းလုိ ေတာင္ေတြရယ္၊ ေဆးရုံအိပ္ယာခင္းလုိ ျဖဴ၀ါ၀ါ ကြင္းျပင္ေတြရယ္ ဒါပဲ။ လက္ပံလွမွာ ထမင္းစားဖုိ႔ ကားရပ္ေပမယ့္ မစားႏုိင္ေသးဘူး။ ဗန္းရြက္သည္ေတြက ေကာက္ညွဥ္းက်ည္ေတာက္ ေရာင္းၾကတယ္။ ကားဆရာေတြကုိ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ေကၽြးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုက ဘီယာေလး ႏွစ္ခြက္သုံးခြက္ပဲေသာက္ေတာ့ ကိုက္မွကုိက္ပါ့မလားပဲ။ ေရရွည္ရင္းႏွီးမႈေပါ့ေလ၊ ခရီးကေတာ့ သုံးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳး ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ငိုက္တစ္၀က္ပဲ။ လမ္းေၾကးဂိတ္တစ္ခုအလြန္မွာ အေပါ့ဆင္းသြားတယ္။ စစ္တပ္ ခ်ထားတဲ ့ေနရာ တစ္ခုေတြ႕တယ္။ (အေနာက္ဘက္မွာ ရွားပါးသတၱဳတစ္မ်ိဳးထြက္တဲ့ ေနရာရွိတယ္လုိ႔ ေနာက္မွ သိရတယ္) ။

ေနာက္တစ္ခါငိုက္လုိက္တာ မိုးကုတ္မိုတယ္ေရွ႕ေရာက္ကေရာပဲ။ ကားဆရာက ႏိႈးၿပီး ဒီမွာလားလုိ႔ေမးတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ရာျပည့္တည္းခုိခန္းကုိလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မိုတယ္ကုိ ဘြတ္ကင္လုပ္ေသးတယ္။ ေက်ာက္သေဌးမိသားစု မဂၤလာေဆာင္ရွိလုိ႔ မိုတယ္တစ္ခုလုံး ရက္ရွည္ငွားထားတယ္တဲ့။ အခ်ိန္က ကိုးနာရီခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမးစမ္းရင္း တည္းခုိခန္းနားက ေကာင္းမြန္ဆုိတဲ့ ဆုိင္ေရာက္သြားတယ္။ တံခါးေတာင္ တစ္ျခမ္းပိတ္ထားၿပီ။ မွာလုိ႔ေတာ့ရေသးတယ္။ ၀က္သားလုံးမုန္ညင္းျဖဴနဲ႕ နံကင္ျပန္ခ်က္ မွာလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းသြားတယ္။ ရမ္းသန္းၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ဆုိင္က လက္ရာေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနတယ္။ နက္ျဖန္လည္း ဒီမွာပဲစားရေအာင္လို႔ေတာ္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တီဗြီမွာ အာဆင္နယ္နဲ႔ ဘန္ေလကန္ေနတယ္။ နာဆရီဖန္ေပးတာ ဖာဘရီဂက္စ္တစ္ဂိုးသြင္းလုိက္တယ္။ ေဘာပြဲၿပီးေအာင္ မၾကည့္ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ တည္းခုိခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႔ က်ိဳးတာပဲ။

မနက္စာေတာ့ ရာျပည့္ေရွ႕က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာပဲ။ ထပ္တစ္ရာနဲ႕ တီးေပါ့။ အစီအစဥ္အရ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီပုိးရွိတဲ့သူေတြ ေက်ာက္ပန္းခ်ီ၊ ေက်ာက္ပုတီးလုပ္ေနတာ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပုိးေတြ႕ရုံမကပဲ ေရာဂါစျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဆို တီဘီျဖစ္၊ အဆုတ္ေရ၀င္ ေဆးရုံတက္ၿပီးသားေတြေတာင္ပါတယ္။ ေအအာရ္တီမရရင္ အသက္ဆက္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေရာက္ေနတဲ့သူမ်ားတယ္။ အေမေတြက အလုပ္ထဲကုိ ကေလးေတြ ေခၚလာၾကတယ္။ ဖခင္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ ကေလးေတြ မ်ားတယ္။ ကေလးေတြလည္း ပုိးေတြ႕ထားတာမ်ားတယ္။ လီဆူးမေလးတစ္ေယာက္ဆုိ စကားကလည္းသြက္ မ်က္လုံးေလးေတြကလည္း ေတာက္ေနတာပဲ။ ေမြးစကတည္းက ပုိးကလည္းေတြ႕၊ ခ်ဴကလည္းျခဴျခာလုိ႔ တစ္ႏွစ္ေတာင္ခံပါ့မလားဆုိတာ ခုေတာ့ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ပုိးမေတြ႕ေသးေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္္ရမယ့္အသက္(တစ္ႏွစ္-ေျခာက္လသား)မေရာက္ေသးလုိ႔ ကံၾကမၼာကုိ မွန္းဆမရႏုိင္ေသးတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ မိခင္ေရာဖခင္ပါ ဆုံးသြားလုိ႔ ခုိကုိးရာမဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုအဘြားနဲ႔အတူေနၿပီး တစ္အိမ္လုံးကုိ ျပန္ရွာ ေကၽြးေနရတဲ့ ဆယ့္သုံးႏွစ္သမီးေလးတစ္ေယာက္ကုိ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္တယ္။ သမီးေက်ာင္းမေနဘူးလား ေမးေတာ့ ေက်ာင္းနားထားတယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ သမီးဘာျဖစ္ခ်င္လည္း ဆုိေတာ့ မေျဖဘူး။ ဆရာမလားလုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့့ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ေဘးက ညဥ္းေျပာေတာ့ ေမာ္ဒယ္ ျဖစ္ခ်င္တာဆုိလုိ႔ ၀ိုင္းေထာက္ၾကတယ္။ ဟုတ္လားဆုိေတာ့ ၿပံဳးပဲၿပံဳးေနတယ္။ က်န္ေတာ္လည္း အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြသယ္ေဆာင္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ကြန္းခုိရာေလးကေန ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။