အဲဒီေန႔က ေနသိပ္ျပင္းတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးတစ္ပင္ေအာက္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ကြင္းထဲမွာေတာ့ ၀ါေတြစဆြတ္ေနၾကၿပီ။ မိန္းမေတြ ေခါင္းမွာပ၀ါစည္းၿပီး ၀ါဆြတ္ေနၾကတယ္။ ၀ါပင္မွာ ကပ္ေနတဲ့ရႊ႕ံေတြကုိ အားစုိက္ၿပီးခါလုိက္တုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ တင္ပဆုံေတြ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္လုိင္းထသြားေလရဲ႕။ ေခါင္းကေကာက္ရုိးဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွာထုိးထားတဲ့ ပ၀ါကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာက ေခၽြးေတြကုိ သုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေဘးနားက ေရကန္ကေတာ့ ေနရွိန္ေၾကာင့္ ၀ါထိန္ထိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ သစ္ပင္ကိုမွီၿပီး ေရကန္ကုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္လုိက္တဲ့ ခဏမွာပဲ တေမွးေလာက္အိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတယ္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကိုေခါင္းအုံး၊ မ်က္ႏွာေပၚေကာက္ရိုးဦးထုပ္တင္ၿပီး မ်က္လုံးကို မွိတ္လုိက္တယ္။
သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္နာရီေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး ေျခေထာက္ေပၚ ပုရြက္ဆိတ္ေတြတက္လာေသးတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းကုိပဲ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကုိ သပ္ခ်မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ခု ေရာက္ေနသလုိ ခံစားမိရဲ႕။ အဘုိးအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ကေနႏုိးလာၿပီး ေအာ္ေနတဲ့အသံကလည္း ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္လာတယ္။ ေဘးဘီကုိၾကည့္မိေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ႏြားတစ္ေကာင္ကုိ ေမာင္းေနတဲ့အဘုိးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္။
ထြန္ရင္းယက္ရင္း ပင္ပန္းေနပုံရတဲ့ႏြားက ေခါင္ႀကီးေအာက္စုိက္ၿပီး ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတယ္။ အက်ၤီဗလာနဲ႔ အဘုိးအိုကေတာ့ သူ႕ႏြားရဲ႕ သေဘာထားကုိ စိတ္ပ်က္ေနပုံပဲ။ သူ႕ႏြားကုိ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ အသံကုိ ၾကားရတယ္။ “ႏြားဆုိတာ လယ္ထြန္ရတယ္။ ေခြးဆိုတာ အိမ္ေစာင့္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းခံရတယ္။ ၾကက္က မနက္လင္းရင္တြန္ရတယ္။ မိန္းမက ဗုိင္းငင္ရတယ္။ လယ္မထြန္ရတဲ့ႏြားလုိ႔ မင္းၾကားဘူးသလားကြဟင္။ လာပါကြ။ ထြန္စမ္းပါ”
ေမာေနတဲ့ႏြားၾကီးဟာ အဘုိးၾကီးရဲ႕တရားကုိလည္းနာၿပီးေရာ ေခါင္းၾကီးကုိျပန္မတ္လိုက္တာမ်ား သူ႕အမွားသူ ၀န္ခံလုိက္သလားမွတ္ရတယ္။ ထြန္ကုိဆြဲၿပီး သူ႕လုပ္ငန္းသူျပန္စေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာတစ္ခုက အဘုိးအိုရဲ႕ေက်ာျပင္ဟာ ႏြားရဲ႕ေက်ာျပင္လုိပဲ မည္းနက္ေနတာကုိပဲ။ ဘ၀ရဲ႕ဆည္းဆာအခ်ိန္ကုိေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္တဲ့ေျမကို ဆက္ၿပီး ထြန္ယက္ေနၾကတယ္။ ေျမၾကီးဟာ ကမ္းကပ္လာတဲ့ လိႈင္းေတြလုိ ကြဲဟက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အဘုိးၾကီးဆီက သီခ်င္းညဥ္းသံ ထြက္လာတယ္။ သူက ေျခဆင္းတီးလုံးေတြကို အၾကာၾကီးညဥ္းေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စာသားႏွစ္ေၾကာင္းကုိဆုိတယ္။
“ဘုရင္ၾကီးကငါ့ကိုဆင့္တယ္။ သူ႕သမီးနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ပါကြယ္”
“ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီလမ္းက ေ၀းလွတယ္။ ငါမလုိခ်င္ဘူးကြယ္”
ခရီးလမ္းေ၀းလုိ႔ ဘုရင့္သားမက္မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဘုိးၾကီးဥာဏ္သြားတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေတာင္ရယ္မိတယ္။ ႏြားက တျဖည္းျဖည္းေႏွးလာျပန္တယ္။ အဘုိးၾကီးက သူ႕ကုိ အားေပးအားေျမာက္လုပ္ျပန္တယ္။ “အားစီ၊ ယုက်င္ လုပ္ပါကြ၊ ပ်င္းမေနနဲ႔၊ က်ာက်င္းနဲ႔ ဖန္ရွားဆုိ ေကာင္းေကာင္းကို လုပ္ေနၾကတာ၊ ကူးဂ်င္ၾကီးေတာင္ အေတာ္ဟန္က်ေနၿပီေဟ့”
ႏြားတစ္ေကာင္မွာ နာမည္ဘယ္ႏွလုံးေတာင္ရွိသလဲမသိဘူး။ သိခ်င္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြင္းစပ္ကုိ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ အဘုိးၾကီးကုိ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ “ဒီႏြားမွာ နာမည္ဘယ္ႏွလုံးေတာင္ ရွိတာလဲဗ်”
အဘုိးၾကီးက ထြန္ကုိအားျပဳၿပီး ခါးကုိမတ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ျပီးေမးလုိက္တယ္။ “ၿမိဳ႕သားလားကြ”
“အင္း”ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
အဘုိၾကီး သေဘာက်သြားပုံရတယ္။ “ငါေျပာတာ ဒက္ခနဲပဲ”
“ဒီႏြားမွာ နာမည္ဘယ္ႏွလုံးေတာင္ ရွိတာလဲဗ်” ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးလုိက္တယ္။
“တစ္ခုပါပဲ” အဘိုးၾကီးက ျပန္ေျဖတယ္ “ဖူးေကြ႕လုိ႔ေခၚတယ္”
“အဘသူ႕ကုိေခၚေနတာေတာ့ နာမည္အမ်ားၾကီးပဲေကာ”
“အုိး..”အဘုိးၾကီးက ျပံဳးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႕အနားကုိလာဖုိ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အနားကပ္သြားေတာ့ တစ္ခုခုေျပာမလုိ႔လုပ္ၿပီးမွ ရပ္လုိက္တယ္။ ႏြားကေခါင္းေထာင္လာတာေတြ႕လုိ႔ ေငါက္ရေသးတယ္ “ေဟ့ေကာင္၊ ခုိးနားေထာင္မေနနဲ႕၊ ေခါင္းျပန္ငုံ႕ထား”
ႏြားေခါင္းျပန္ငုံ႕သြားမွ အဘုိးၾကီးက တုိးတုိးေျပာတယ္ “ကြင္းထဲမွာ သူတစ္ေကာင္ထဲလုပ္ေနရတာ သူ႕ကုိ မသိေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တျခားနာမည္ေတြ သူ႕ေရွ႕မွာ ေခၚျပေနရတာ။ အနီးနား၀န္းက်င္မွာ တျခားႏြားေတြလည္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆုိတာသိရင္ သူအလုပ္ပုိလုပ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္လည္း မက်ေတာ့ဘူးေပါ့”
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျပံဳးေနတဲ့ အဘုိးၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အသက္၀င္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ လႈပ္ခါေနသလုိပဲ။ အေရးအေၾကာင္းေတြမွာ ကပ္ေနတဲ့ ရႊံ႕ေတြဟာ ကြင္းထဲက အမိႈ္က္စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးေတာ့တယ္။
Yu Hua ၏ To Live မွ
မဆ
Read Full Post »
Kanyan's Blog 