ဗုဒၶဟူးေန႔ညေနေစာင္းမွာ နင့္အေနနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ ရူးမိုက္ရာက်လိမ့္မယ္လို႔ ဂ်ဴလီယာ့ကုိ က်မေျပာလိုက္တယ္။ သူက အင္းလုိက္ေနတယ္။ ငါေျပာတာ လက္ခံတဲ့ပုံပဲလုိ႔ က်မက ထင္လုိက္မိတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ သူအခန္းကေနထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ သတ္ေသၿပီး ရူးမုိက္ရာက်တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးဆုိတာ ကၽြန္မကုိ ျပလုိက္တယ္။
ကၽြန္မေျပာရမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္မေတာ့ ရူးမုိက္တာ တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ရင္ေတာင္ အဲဒါကုိ တကယ္လုပ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးပါဘူး။
က်မရဲ႕ လိပ္ျပာကုိ က်မကယ္တင္ရမယ္။ တုန္လႈပ္ေနရွာတဲ့ ေလကေလး။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ က်မ ဂ်ဴလီယာ့ကုိ ဆံပင္ကေန ဆြဲလာတယ္လုိ႔ အိပ္မက္မက္တယ္။ သူ ျမစ္ထဲခုန္မခ်ခင္ကေလးေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကုိ ျမစ္ထဲမွာေတြ႕တယ္လုိ႔ အိပ္မက္မက္တယ္။ က်မကေတာ့ ေခါင္မုိးေပၚမွာ။ နယူးဂ်ာစီကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိ႔ ။ ေအာက္ကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ ေပါေလာေပၚေနတာေတြ႕လုိက္တယ္။ က်မ ေခါင္မုိးေပၚကေန ခုန္ခ်လုိက္တယ္။ ေအာက္ကုိ ထုိးက်သြားရင္း ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ၀ဲလုိက္တယ္။ သူ႕ကုိ ဆံပင္ကေနဆြဲၿပီး ေရထဲကေနဆယ္လုိက္တယ္။
ဂ်ဴလီယာ၊ ခ်စ္တဲ့ ဂ်ဴလီယာ၊ နင္ဟာ တြင္းထဲကုိ ထပ္ၿပီး ငုံ႕ကုိင္းေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္းနဲ႔ ခပ္ရဲရဲတစ္ေယာက္က အနားကို လာၿပီး မင္းကုိကယ္ဖို႔.. .ၾကင္နာဖို႔။ အနည္းဆုံးေတာ့ နင္ဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ယာထဲမွာဘဲ ေသသင့္ပါတယ္.. တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ အျပစ္ေတြ၊ နင့္ကုိ ခ်စ္တဲ့ ပုံမက် ပန္းမက်လူေတြ ၀ုိင္းရံလို႔၊ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ သူတို႔ နင္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြတုိၾက၊ မခံခ်င္ေတြျဖစ္ၾကေပါ့။
နင့္ကို ျပန္မေတြ႕ခင္ နင္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာကို ညစ္တစ္တစ္ ဟဒ္ဆန္ျမစ္ေရက ဘာမ်ား လုပ္လုိက္မလဲလုိ႔ ငါမေတြးေတာ့ပါဘူး။
ဂ်ဴလီယာ… ဖေယာင္းတိုက္ထားတဲ့ အေခါင္းထဲက ပလတ္စတစ္သားမ်က္ႏွာ…နင့္အသက္ရွိသေလာက္ ဘယ္လုိ အုိမင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ၀ုိက္ဒနာ စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပညာတတ္စကားေတြ စေျပာခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္အတုိင္း ရွိတုံးပါပဲ။ ခပ္ပါးပါး၊ ခပ္မုိက္မုိက္၊ ျဖတ္ခနဲ၊ လြင့္ခနဲ။ ငါ့ထက္နင္က ႏုပ်ိဳလုိ႔။ တကယ္တမ္းက် နင္က ငါ့ထက္ ေလးႏွစ္ပိုႀကီးတာေလ။ ငါကေတာ့ ႏြမ္းနယ္လုိ႔၊ ပင္ပန္းလုိ႔၊ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလို႔။ ငါ နင့္ကုိ ပိတ္ရုိက္ပစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ငါတို႔ရဲ႕ ခင္မင္မႈ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးေအာက္မွာ ငါဘယ္ေလာက္ ငိုညဥ္းခဲ့ရသလဲ။ ဒါေပမယ့္ နင့္ရဲ႕ေသျခင္းက ငါ့အတြက္ ပိုၿပီးေလးလံခဲ့တယ္။
မင္းဘာေၾကာင့္ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္သလဲ။ တျခားသူေတြ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ထဲက ေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ။ ရွင္က်န္ဖို႔ဟာ ငါ့အတြက္ ပေဟဠိဆန္တယ္။
ဆုိပါစုိ႔ ငါတုိ႔ အားလုံး အိပ္ေမာက်ေနတယ္။ ငါတုိ႔ ႏိုးထခ်င္သလား။
ငါတေယာက္ထဲႏုိးထၿပီး နင္ကေတာ့ မပါဘူးဆုိရင္ေကာ..တရားပါ့မလား။ မွ်တမႈကေရာ ဘာအသုံးက်သလဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္မပါဘဲ ငါႏုိးမထခ်င္ဘူး..
Susan Sontag ရဲ႕ I,etcetera မွ
Kanyan's Blog 