စႏၵယား

သူ႕ေရွ႕က လူကူးမ်ဥ္းၾကားကုိ သူေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဤေနရာမွ သူ အၾကိမ္အမ်ားဆုံး လမ္းျဖတ္ကူးခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က သင္တန္းတက္ရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ သူေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္တုိင္း သုိ႔မဟုတ္ ရန္ကုန္တြင္ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဆူးေလႏွင့္ ပန္းဆုိးတန္းကုိ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရန္ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာေတာ့ သူ႔တြင္ ရွိေနခဲ့စျမဲ။
ယေန႔လည္း ပန္းဆုိးတန္းဘက္တြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္လုိက္ရွာၿပီးေနာက္ ဘုရင့္ရုံေအာက္တြင္ ဒီဗြီဒီေခြအနည္းငယ္၀ယ္ရန္ ဆူးေလဘက္သို႔ တက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေၾကးနန္းရုံးေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဧမာေႏြလေက်ာင္းေရွ႕မွ မဟာဗႏၶဳလလမ္းကုိ ျဖတ္ကူးကာ ဘားလမ္းထဲသုိ႔၀င္မည္။ မ်ားမၾကာမီႏွစ္မ်ားအထိ ဧမာေႏြလေက်ာင္းေရွ႕ရွိ သစ္ပင္မ်ားေဘးမွ အုတ္ခုံေပၚတြင္ သူထုိင္ေလ့ရွိခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေငြေၾကးအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သူမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ထုိေနရာတြင္ ထုိင္ရန္ စိတ္ကူးကုိ သူစြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္။
ရန္ကုန္သု႔ိ ပထမဆုံးအႀကိမ္လာေရာက္ခဲ့သည့္ကာလကေတာ့ ထုိေနရာတြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ လူမ်ားရႈပ္ေထြးျခင္းမရွိေသး။ တခါတရံ ဧမာေႏြလေက်ာင္းေရွ႕တြင္ မထုိင္ဘဲ ဘားလမ္းကုိျဖတ္ကာ ပန္းျခံထဲတြင္ သြားထုိင္ေလ့ရွိသည္။ ထုိစဥ္က၀င္ေၾကးငါးက်ပ္တစ္ဆယ္သာရွိသည္ဟုသူထင္သည္။ ညေနဘက္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဘားလမ္းထဲမ၀င္ဘဲ ခန္းမေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ ေဒၚရိပ္ႀကီးဆုိင္ဘက္သုိ႔ သူေျခဦးလွည့္တတ္သည္။ ညေနဘက္ဆုိလွ်င္ ကားေပၚတက္ရန္ တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနေသာ လူတန္းရွည္ႀကီးကုိ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ညပုိင္းဆုိလွ်င္ေတာ့ ဆူးေလဘုရားဘက္သုိ႔ ကူးျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ ရုံးဖြင့္ရက္တုိင္း ဆူးေလဘုရားသို႔ ေရာက္ျဖစ္သည္။
ဆူးေလဘုရားတြင္ စပယ္ပန္း၀ယ္ကာ ပန္းဆုိးတန္းဘက္သုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ေလ့ရွိသည္။ ညခုနာရီေက်ာ္ခန္႔ဆုိလွ်င္ပင္ ပန္းဆုိးတန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဟုိက္ကုတ္ကုိ မ်က္ႏွာမူထားေသာ ပလက္ေဖာင္းတစ္ဘက္တြင္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္မည္။ ထုိမွတဆင့္ လြစၥလမ္း ေအာက္ဘေလာက္ဆီသုိ႔။
ဧမာေႏြလေက်ာင္းေရွ႕မွ လမ္းျဖတ္ကူးခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားစြာအနက္ ဂ်ဴးဂ်ဴးအတြက္ စံပယ္ပန္း၀ယ္ေပးရျခင္းသည္လည္း အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂ်ဴးဂ်ဴးက သူတက္ခဲ့ေသာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွ သင္တန္းဆရာမျဖစ္သည္။ ဆရာမဆုိေပမယ့္ အသက္က သူ႕ထက္ပင္ငယ္ဦးမည္။ သင္တန္းႏွစ္ခုေလာက္တက္လုိက္လွ်င္ လက္ေထာက္ဆရာမျဖစ္ၿပီပဲ။
သင္တန္းေနာက္က်တတ္ျခင္းက ဂ်ဴးဂ်ဴးႏွင့္ သူ႔ကုိ နီးစပ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့သည္။ မမီေသာ စာမ်ားကုိ ရွင္းျပရန္ ဆရာက လက္ေထာက္မ်ားကုိ တာ၀န္ေပးသည္။ ကတ္သီးကပ္သတ္ေမးခြန္းမ်ား ေမးတတ္ေသာ သူ႕ကုိ ကိုင္တြယ္ရန္ က်န္လက္ေထာက္မ်ားက ဂ်ဴးဂ်ဴးကုိလႊဲခ်သည္။
သင္တန္းကာလႏွစ္လသည္ သူႏွင့္ ဂ်ဴးဂ်ဴးကုိ အတြဲဘ၀သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ရန္ လုံေလာက္ခဲ့သည္။ ရည္းစားဘ၀ေရာက္သည္ႏွင့္ ထုံးစံအတုိင္း အၾကိဳေတာ္ေထာက္ရေတာ့သည္။ ညရွစ္နာရီဆုိလွ်င္ ဂ်ဴးဂ်ဴးအလုပ္သိမ္းသည္။ အပိုတာ၀န္တစ္ခုက စပယ္ပန္းႀကိဳက္တတ္ေသာ ဂ်ဴးဂ်ဴးအတြက္ ရက္ျခားဆုိသလုိ ပန္းဆက္ရျခင္းပင္။
တနဂၤေႏြေန႕သည္ သူတုိ႔အတြက္ စပယ္ရွယ္ေဒးျဖစ္သည္။ လည္မည္၊ စားမည္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မည္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္တြင္ေတာ့ ဂ်ဴးဂ်ဴးကသူ႔ကုိ အိမ္ကခုိင္းလုိက္လုိ႔..လိုက္ခဲ့ပါဟု ဆုိလာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကင္းဘက္က တုိ္က္ခန္းတစ္ခုသုိ႔ေရာက္သြားသည္။ အခန္းထဲ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ သူမွင္သက္မိသြားသည္။ တုိက္ခန္းမွာ ေဟာလ္တိုက္ဟု ေခၚသည္ခန္းမက်ယ္ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေကာ္ေဇာတစ္မ်ိဳးခင္းထားသည္။ ထူးဆန္းသည္ကေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းလုံးတြင္ ဘာပရိေဘာဂ၊ ဘာပစၥည္းမွ မရွိဘဲ စႏၵယားတစ္လုံးသာ ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားအိမ္ေထာင္ပစၥည္းဆုိ၍ မီးဖုိခန္းမွ မီးဖုိႏွင့္ ေရခဲေသတၱာကုိသာ ညႊန္ျပစရာရွိသည္။ ဒီအခန္းက သူ႕အစ္ကုိရဲ႕အခန္းလုိ႔ ဂ်ဴးဂ်ဴးကေျပာသည္။ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ သူ႕အစ္ကုိစႏၵယားတီးသည့္အခန္းဟု ဆုိရမည္။ ယခုသူ႕အစ္ကုိက ႏုိင္ငံျခားမွာ။ ဂ်ဴးဂ်ဴးက ဒီအခန္းကုိ ရံဖန္ရံခါဆုိသလုိ လာၾကည့္ေပးရသည္။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထုိအခန္းသို႔ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္။ စားစရာေလးဘာေလး၀ယ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ ညေနေစာင္းမွ အခန္းက ခြာျဖစ္ၾကသည္။ တျခားဘာပဲလုပ္လုပ္ သူတို႔လုံး၀မလုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ စႏၵယားႀကီးကို တီးၾကည့္ျခင္းပင္။ တခါတရံ ဂ်ဴးဂ်ဴးက ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္တြင္ သူက စႏၵယားႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ စႏၵယားမွာ Steinway & Sons တံဆိပ္ျဖစ္သည္ကုိ သူယခုထိ မွတ္မိေနသည္။ စႏၵယားကုိ အခန္း၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ေနရာခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ တခန္းလုံးတြင္ ထုိင္စရာခုံဟူ၍ စႏၵယားတီးသည့္ခုံသာရွိသျဖင့္ ထုိခုံေပၚတြင္ထုိင္မိသည္။ ဆယ္ခါ့တစ္ခါဆုိသလုိေတာ့ အဖုံးကုိ ဖြင့္ကာ ျဖဴေဖြးေသာ ခလုတ္မ်ားကို ၾကည့္မိသည္။ သူမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ စႏၵယား၏ ခလုတ္မ်ားကုိ သူထိေတြ႕ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။
ဤအခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္း တစ္ေယာက္ထည္းထုိင္၍ စႏၵယားတီးေနမည့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ သူ႕ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ တီးခတ္ေနစဥ္ စႏၵယားကုိယ္ထည္ေပၚတြင္ ၀ီစကီခြက္မ်ား တင္ထားေလမလား။ သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါလာမည့္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ရွိေနႏုိင္သည္။ ထုိအေဖာ္ကေတာ့ အနားမွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်င္ရပ္၊ မရပ္ခ်င္လွ်င္ ေကာ္ေဇာ္ေပၚလွဲေနရုံသာ ရွိသည္။ အခန္းတစ္ခန္း၀ယ္ၿပီး စႏၵယားတစ္လုံးထဲ ထားေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးတြင္ အေဖာ္မရွိဖုိ႔က မ်ားသည္ဟု သူ႕ဟာသူ ျပန္ေကာက္ခ်က္ဆြဲလုိက္သည္။
စႏၵယားေပၚတြင္ ဂ်ဴးဂ်ဴး၏ အရိပ္ထင္လာသည္။
အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆုံးသြားသည္။
သူနယ္သုိ႔ ျပန္သြားရန္ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ဂ်ဴးဂ်ဴးကုိပင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ပဲ နယ္သုိ႔ ျပန္ခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ေခတၱသြားေရာက္ေနထုိင္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္သည္။ ထုိၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာသြားသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေသာ္လည္း ဂ်ဴးဂ်ဴးဆီသို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ မွတ္မွတ္ရရ ဂ်ဴးဂ်ဴးဆီမွာလည္း သူ႕ကုိဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ တစ္စုံတစ္ရာမရွိခဲ့ေပ။ ထုိအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္လည္းမရွိသျဖင့္ အီးေမးသုံး၍လည္း မရေသး။
အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာက ဒစ္စကာဗာရီခ်န္နယ္တြင္ ျပသသည့္ တိမ္ေတြေရြ႕သလုိ လ်င္ျမန္စြာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အဲ့ဒီတိမ္ေတြၾကားမွာ စႏၵယားတစ္လုံး ေမ်ာပါေနတာ ေတြ႕ေကာင္း ေတြ႕ေနရဦးမည္ ျဖစ္သည္။

Read Full Post »

ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္ျခင္း

ေနေရာင္က လမ္းမ်ားေပၚသုိ႔ အတားအဆီးမဲ့ က်ေရာက္ေနသည္။ ယခင္ကလယ္ကြင္းမ်ားျဖစ္ခဲ့သည့္ ေနရာတြင္ ၿမိဳ႕သစ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၍ အရိပ္အာ၀ါသနည္းလွသည္။ ထုိအထဲ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ျပင္းထန္ေသာ မုန္တုိင္းတစ္ခု တုိက္ခတ္ခဲ့ရာ သစ္ပင္မ်ား မက်န္သေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။
ဘတ္စ္ကားသည္ တဂူးဂူးတဂဲဂဲ ေအာ္ျမည္လ်က္ ေျပးလႊားေနသည္။ သူသည္ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ထုိင္ခုံတြင္ ေနရာရလုိက္သျဖင့္္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေငးေမာၾကည့္ရႈလုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ကား၀ပ္ေရွာ့မ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမ်ား၊ အသုပ္ဆုိင္မ်ား၊ ဆုိက္ကားဂိတ္မ်ား၊ အုတ္နီခဲဖုိ႔ထားေသာ လမ္းသြယ္မ်ား၊ လူတရပ္ခန္႔အျမင့္အထိ တြဲက်ေနေသာ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ၀ါးေတာင္းကုိရြက္၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည့္ ေစ်းသည္မ်ား၊ သံေခ်ာင္းမ်ား ထုိးထြက္ေနသည့္ ေဆာက္လက္စတုိက္မ်ား… ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ဆုိင္နာမည္မ်ားကုိ မွတ္မိေနသည္မွလြဲ၍ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ သူ႕အတြက္ အသစ္အဆန္းလုိပင္။
မၾကာမီ သူ႕ကုိသယ္ေဆာင္လာရာဘတ္စ္ကားသည္ လမ္းမႀကီးမွ ခ်ိဳးဖဲ႕၍ လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေတာ့မည္ကုိ သူသိေနသည္။ သူလုိက္ပါရာဘတ္စ္ကားသည္ လမ္းတေလွ်ာက္ မည္သည့္ မွတ္တုိင္တြင္မွ ရပ္နားျခင္းမရွိ။ ကားေပၚတြင္လုိက္ပါလာသည့္ ခရီးသည္မ်ားကလည္း လမ္းတြင္ အတက္အဆင္းျပဳလုပ္ရန္ ေတာင္းဆုိၾကျခင္းမရွိ။ ကားေပၚပါလာသူအားလုံး၏ ခရီးဆုံးပန္းတုိင္မွာ တူညီလ်က္ရွိၾကသည္။
ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ သူႏွင့္အသိအကၽြမ္းတစ္ဦးမွ်မပါ။ သူကကားအတြင္းဘက္သုိ႔ ငဲ့ေစာင္းမၾကည့္သျဖင့္ မေတြ႕ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကားဒရုိင္ဘာအေနျဖင့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တစ္ေလ ဖြင့္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုပင္ သူအေတြးေပါက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာေပၚလာေသာ အေတြးကုိ ေနာက္ထပ္စိတ္ထဲမွာေပၚလာေသာ အေတြးက ျပဳံးမိသည္။ ဒီလုိဘတ္စ္ကားေပၚမွာ သီခ်င္းသံသာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ရင္…။
မၾကာမီပင္ ဘတ္စ္ကားသည္ ခရီးဆုံးေနရာသို႔ ဆုိက္ေရာက္လာသည္။ သူလုိက္ပါလာေသာ ကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ လူမ်ားသည္ အျခားကားမ်ားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ လူအုပ္ႏွင့္အတူ ေရာေႏွာသြားသည္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူသည္ လူအုပ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာတုံးကလုိ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တျခင္းမရွိေတာ့။ လူအုပ္ရဲ႕ေနာက္ဘက္အစြန္နားမွာ သူရပ္ေနလုိက္သည္။ လူေတြသည္ အေရွ႕ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆက္တုိက္မဟုတ္ေတာင္ တခ်က္တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ သူ႕နံေဘးက လူတခ်ိဳ႕ စကားေျပာေနသည္ကုိ သူၾကားေနရသည္။
သူတုိ႔ေျပာေနသည္မွာ လူတစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းျဖစ္ပုံရသည္။ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ သူလိုက္ပါစီးနင္း လာခဲ့ေသာ အသုဘပုိ႔ယာဥ္၏ အသုဘရွင္..ထုိကဲ့သုိ႔ သုံးႏႈန္းရန္လည္း မျဖစ္ေသး..ထုိသူသည္ အသုဘရွင္ မဟုတ္..အသုဘကိုယ္တုိင္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသူသည္ မေသခင္က အလုပ္မ်ားစြာႀကိဳစားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ မေအာင္ျမင္ခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ဂစ္တာတီးေနရာမွာ ထုတ္လုပ္သူတစ္ေယာက္က သူ႕လက္သံကုိၾကားက စီးရီးထုတ္ေပးသျဖင့္ အဆုိေတာ္ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မူးယစ္ေဆးမႈျဖင့္ ေထာင္က်သည္။ သူ႕ဇနီးကုိယ္၀န္ရွိေနခ်ိန္တြင္ အႏွိပ္ခန္းက ေကာင္မေလးႏွင့္ သြားအိပ္သည္ကုိ သိသြားသျဖင့္ ေယာကၡမက အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တာႀကံဳရဖူးသည္။ ထုိသူသည္ လမ္းထိပ္မွာ ခုိးကူးေခြေရာင္းဖူးသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ရာမွ ျပည္ပႏုိင္ငံတစ္ခုမွ ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္၏ သားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၿပီး ထုိမွတဆင့္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူတစ္ေယာက္၏ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထုိမတုိင္မီက ေက်ာင္း ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္တက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အတန္းမ်ားတြင္ ႏွစ္စဥ္ ထိပ္ဆုံးမွ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားကိုပါ ဆက္လက္ေျပာဆုိေနၾကသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ တံခါးရြက္ကေတာ့ပိတ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ တံခါးရြက္မွာ အေတာ္ပင္ လုံျခံဳပုံရသျဖင့္ မည္သုိ႔ပင္ ေ၀ဖန္ေနၾကသည္ျဖစ္ေစ ထုိသူကေတာ့ ၾကားႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု သူကထင္မိသည္။
ဘုန္းႀကီး၀တ္သြားေသာ မင္းသားႀကီးကို သူသြားသတိရသည္။ ဒီေနရာကို ေရာက္လာတုိင္း ထိုမင္းသားႀကီးကို သူသတိရမိတတ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဒီေနရာကိုေရာက္လာရင္ ထုိမင္းသားႀကီးေရးခဲ့သည့္ “ျပာ”ဟူေသာ ၀တၳဳကုိ သူသတိရမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူလည္း အခုေရးေနေသာ စာကုိ “မီးခုိး”ဟု နာမည္ေပးလွ်င္ေကာင္းမည္။ လူေတြဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မီးခုိးျဖစ္သြားတာပဲ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီလုိၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ေဘာလုံးေကာင္းေကာင္းမကန္တတ္ခင္အရြယ္မွာပဲ မီးခုိးဘ၀ေရာက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က လူမခ်တတ္ခင္ မီးခုိးဘ၀ေရာက္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕က ဒဏ္ရာႏွင့္နားေနစဥ္ မီးခုိးဘ၀ေရာက္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕က နည္းျပေတြလုိမ်ိဳး ကိုယ္ကလြဲရင္ (ကစားသမား၊ ဒုိင္၊ သူေဌးနဲ႕ သတင္းေထာက္)ဘယ္ေကာင္မွ ေစာက္သုံးမက်ဘူးလုိ႔ ေျပာေနရင္း မီးခုိးဘ၀ ေရာက္သြားၾကသည္.. ..ဘာညာ ေလွ်ာက္ေရးမည္။ ေခါင္းတုိင္၀မွ မီးခုိးေတြလြင့္ေနဆဲမွာပင္ လူအုပ္ႀကီးက ကားေပၚျပန္တက္ၾကသည္။ သူလည္း လူအုပ္ေနာက္က ခပ္သုတ္သုတ္လုိက္ပါသြားသည္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ေနရာျပန္ရဦးမည္လား မေသခ်ာေတာ့။
ကားေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ကားဘီးစလွိမ့္ေတာ့သည္။ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားသျဖင့္ သူ႕အိပ္ကပ္ကုိ သူစမ္းမိသြားသည္။ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲတြင္ သတင္းစာျဖတ္ပုိင္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး လက္ကုိ ျပန္ခ်ထားလုိက္သည္။ ဟုတ္သည္..သူ႕အေနျဖင့္ ယခင္အႀကိမ္မ်ားစြာကဲ့သုိ႔ပင္ ထုိသူ၏အမည္ကုိ သိရန္မလိုအပ္ဟု ျပန္လည္သတိျပဳမိသြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

Read Full Post »

ပီေလာပီနံအိပ္မက္

အိမ္ထဲတြင္ သူ႔အျပင္ တျခားတစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနသည္ဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္ သူအိပ္ယာမွ ႏုိးလားသည္။ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာသည္အထိ အၾကားအာရုံကုိ အစြမ္းကုန္ဖြင့္လွစ္လ်က္ သူၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ မွန္ျပတင္းမွ ၀ုိးတုိး၀ါးတာျမင္ေနရေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ညကုိသုံးပုိင္းခြဲခြဲ၊ ေလးပုိင္းစိတ္စိတ္ ေနာက္ဆုံးပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီဟု ခန္႔မွန္းလုိက္သည္။ တစ္အိမ္လုံးတြင္ သူမွတပါး တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသည္ဟူေသာ ခံစားခ်က္မွာ တျဖည္းျဖည္းမႈန္၀ါးလာသည့္အခုိက္မွာပင္ ႏုိးမထမီ သူအိပ္မက္မက္ခဲ့သည္ကုိ သတိရလာခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူဟာ ေစ်းေရာင္းေနခဲ့သည္။ အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုထဲမွာ ရွိေနခဲ့သည္။ ရန္ပြဲတစ္ခုမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့သည္။ ညစ္ေပေသာ ေစာင္မ်ားႏွင့္အတူအိပ္စက္ေနခဲ့သည္။ ကဲ..မွတ္မိသမွ်ကုိ နည္းနည္းျပန္စီၾကည့္ရေအာင္။ အရင္ဆုံးအက်ဥ္းေထာင္အခန္းတစ္ခုထဲမွာ သူအိပ္စက္ေနခဲ့သည္။ အက်ဥ္းခန္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူမွတ္မိသမွ်မွာ ညစ္ေပၿပီး စုတ္ျပဲေနေသာ ဂြမ္းေစာင္အစင္းၾကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခန္းထဲတြင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေရးႀကီးသုတ္ျပာတုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေနေသာ အက်ဥ္းသားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူတုိ႔ဘာအေၾကာင္းေျပာေနခဲ့ၾကသလဲဆုိသည္ကုိေတာ့ သူူမမွတ္မိေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေနာက္ အက်ဥ္းသားမ်ားကုိ မိသားစု၀င္မ်ားလာေရာက္ေတြ႕ဆုံသည့္ေန႔။ အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုလုံးစည္ကားေနသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားကုိ မိသားစု၀င္မ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားက အစားအေသာက္မ်ိဳးစုံ ေကၽြးေမြးလ်က္ရွိၾကသည္။ သူလည္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ မီးမညိႇဘဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာပါးစပ္မွာခဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ သူ႕ကုိ ေတြ႕ဆုံမည့္သူေပၚမလာေသး။ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ဆီက မီးျခစ္ေတာင္းကာ စီးကရက္ကုိ မီးညိႇလုိက္သည္။ ထုိခဏမွာပင္ သူမ သူ႔ထံသုိ႔ လာေနတာကို သူေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူအေနနဲ႔ စဥ္းစားသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္ရန္အခ်ိန္မ်ားမ်ားမရခင္မွာပဲ သူမ၏ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သူ၏မိန္းမကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူသည္ သူမကုိ မျမင္ခ်င္ေယာက္ေဆာင္ကာ ေက်ာ္ျဖတ္၍ သူ႔မိန္းမထံ ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္။ သူ႕မိန္းမကုိ တစ္ေနရာသို႔ ကမန္းကတန္းဦးေဆာင္ေခၚယူကာ ေနရာခ်ထားလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ရႈပ္ေထြးေနေသာ လူအုပ္အၾကား သူမထံသုိ႔ ျပန္လည္တုိးေ၀ွ႕လာေရာက္ခဲ့သည္။ နင္ျပန္ပါေတာ့ဟာဟု သူကလက္ကို အေ၀းသုိ႔ေ၀ွ႕ယမ္းရင္း ေျပာလုိက္သည္။ သူဒီမွာ ရွိေနတာ သူမဘယ္လုိသိသားသလဲဆုိသည့္ အေတြးႏွင့္အတူ သူ႕အိမ္သို႔ သူျပန္ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕အေဖက ဗီရိုအေဟာင္းတစ္လုံးကုိ အိမ္ထဲမွာ အျပင္သုိ႔ ထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသျဖင့္ သူ၀ုိင္းၿပီး ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ဗီရုိကုိ အိမ္အျပင္မွာ ဒီအတုိင္းထားမယ့္အစား တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေပးပစ္လုိက္ဖို႔ သူ႕အေဖကုိ သူေျပာသည္။ ငါးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေသကုန္ၿပီလုိ႔ သူ႕အေဖက ျပန္ေျပာသည္။ သူက ငါးကန္ထဲကေရအေရာင္ကုိၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုျပန္ေျပာမိသည္ထင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္လာရင္းကိစၥကို သတိရလာသည္။ အေဖေရာအေမပါ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရွိေနခုိက္ ဘယ္သူေျပာလုိက္တာလဲလုို႔ သူက သူတို႔ကုိ ေမးလုိက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕အမရဲ႕ အသံကုိ သူၾကားလုိက္ရသည္။ သူ႕အမအိမ္ထဲမေရာက္ခင္ သူကအထဲကုိ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ သူ႔အမ၏ မ်က္ႏွာကုိ သူလက္သီးျဖင့္ ထုိးလုိက္သည္။ သူ႕အမကလည္း သူ႕ကုိ ျပန္လည္ကုတ္ဖဲ့သည္။ သူကေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ထုိးသည္။ အနားတြင္ေတြ႕ရေသာ ပစၥည္းတစ္ခုႏွင့္လည္း ထပ္ရုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူေစ်းတစ္ခုထဲသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္က ေစ်းလုိ႔ေျပာရမွာထက္ လမ္းေဘးလုိ႔ေျပာရမွာျဖစ္သည္။ ေစ်းလမ္းအဲ.. လမ္းေစ်းကေလးအေပၚ ေနေရာင္ျဖာက်ေနသည္။ အျဖဴေရာင္ႏွင့္အညိဳေရာင္ လႊမ္းမုိးထားေသာ ေစ်းထဲမွာ သူက ေငြေရာင္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္အရာတစ္ခုကို ေရာင္းခ်ေနခဲ့သည္။ သူေဘးႏွစ္ဘက္လုံးမွ ေစ်းသည္မ်ားက သိပ္အဆင္မေျပ။ ဘယ္ဘက္ကတစ္ေယာက္ သူ႕ဆုိင္ေရွ႕ကုိ ပိတ္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သူ႕ညာဘက္ကငနဲက သူလစ္ရင္လစ္သလုိ သူ႕ဆုိင္းဘုတ္ကုိယူ၍ ပစၥည္းမ်ားကို ေနကာရန္လုပ္သည္။ ညာဘက္ကငနဲကုိ သူဆြဲမထုိးမိခင္မွာပဲ အခန္းထဲမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေရာက္ေနသည္ဟု သူထင္လုိက္မိတာျဖစ္သည္။

Read Full Post »

အခ်စ္၀တၳဳ

ကုိမိုးခိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံးစတင္ၿပီး ေတြ႕ဆုံသည့္ေန႔ကုိ မွတ္မိေနသည္။ အဲသည္ေန႔က ေႏြေန႔လည္ခင္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ကမ္းနားက ငါးေျခာက္လွမ္းစင္ေတြမွာ ယင္ေကာင္ေတြ ပ်ံ၀ဲေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာ္ႏုိင္က ဓနိ၀ယ္ဘုိ႔သြားရင္း ဒညင္းဆိပ္ရြာထဲက အရက္ဆုိင္တ၀က္၊ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တ၀က္ဆုိင္ကေလးထဲမွာ ထုိင္ေနခဲ့ၾကသည္။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း မ်က္ေစ့ကစားလုိက္လွ်င္ မွန္ပုံးထဲအျပည့္တန္းစီထားသည့္ ငံျပာရည္ပုလင္းပုံစံ အရက္ပုလင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ရမည္။
အဲ့ဒီမွာ ကိုမိုးခိုင္နဲ႔ စေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုမုိးခုိင္၏ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ျဖဴႏုေသာ မ်က္ႏွာက ဒီအနီးအပါးက မဟုတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလ်က္ရွိသည္။ ပုိၿပီးဂရုစုိက္မိစရာက သူ႔နံေဘးက အသားညိဳညိဳေကာင္မေလးပဲ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးက ညိဳေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးရွိသည္။ ေကာင္မေလးကို စူးစုိက္ၾကည့္အၿပီး မ်က္လုံးလႊဲလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည့္ ကုိမုိးခုိင္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ရွက္ရယ္ ရယ္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိမိုးခုိင္က ကိုေဌးလြင္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။
ကုိေဌးလြင္ဆုိတာ ဒညင္းဆိပ္က ေဆးထုိးဆရာ။ အဲ..ေဆးထုိးဆရာဆုိတာက ေဆးထုိးတဲ့ဆရာေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာ၀န္မဟုတ္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိပါသည္။ အနီးဆုံးၿမိဳ႕ကလာရင္ ေမာ္ေတာ္ေလးငါးနာရီစီးၿပီး မိုးတြင္းဆုိရင္ ဗြက္ထဲ တနာရီႏွစ္နာရီ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မွ ေရာက္တဲ့ရြာေတြမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္က လာေနမွာတုံး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အားကုိးစရာမွာ ေဆးထုိးဆရာပင္။ ကုိေဌးလြင္က ေဆးထုိးဆရာေတြထဲမွာမွ အနည္းငယ္ထူးျခားမႈရွိသည္။ သူႏိုင္သေလာက္သာ သူကုသည္။ အေျခမလွလွ်င္ ၿမိဳ႕ေဆးရုံပို႔ဖုိ႔ေျပာတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက မ်က္လုံးနာလွ်င္ မ်က္လုံးေဆးထုိး၊ နားနာလွ်င္ နားေဆးထုိးတတ္ၾကတာမ်ိဳးနဲ႔စာလွ်င္ ကုိေဌးလြင္က နာမည္ရသည္။
ကုိမိုးခုိင္အေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ သူကလည္း ေဆးထုိးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မအူပင္အဂါးဘက္က ျဖစ္သည္။ အခုဒညင္းဆိပ္ေရာက္လာရတာက မိန္းမခုိးလာတာျဖစ္သည္။ သူလုိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေဆးထုိးဆရာတစ္ေယာက္က ဒီလုိခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခုိးေျပးလာတာဘာမွမဆန္း။ ဆန္းတာက ကုိမုိးခုိင္မွာ အိမ္ေထာင္ႀကီးရွိႏွင့္တာပဲျဖစ္သည္။ မယားႀကီးႏွင့္ သားသမီးေလးေယာက္ပင္ ပြားစည္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အခုေကာင္မေလးက သူ႕လူနာတစ္ေယာက္၏ သမီးျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလး၏ အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြက လက္စလက္နရွိၾကသည္မုိ႔ ကုိမုိးခုိင္တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္အေ၀းႀကီးအထိ ေျပးလာျခင္းျဖစ္သည္။
လုိရင္းကုိ ခ်ဳပ္လွ်င္ေတာ့ ကိုမိုးခုိင္မွာ ေလာေလာဆယ္ ခိုကိုးစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာ္ႏိုင္ကလည္း ဒီတစ္မိုး ငါးသေလာက္ေတာ္ေတာ္ရထားၿပီး ေသာင္သာေနခုိက္မို႔ ကုိမုိးခုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ယူမည္ဟု တာ၀န္ခံလုိက္သည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာက ေဆးထုိးစရာမရွိ။ အဖ်ားအနာရွိလွ်င္ သုံးေလးနာရီခရီးရွိသည့္ ဒညင္းဆိပ္သုိ႔ ဆရာလာပင့္ရသည္။ အသြားအျပန္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ တြက္သာၾကည့္ေပေရာ့။ ကုိမိုးခုိင္၏အရည္အခ်င္းကုိ ကိုေဌးလြင္က အာမခံသည္။ သူ႔ထက္ပင္ သာသည့္အခ်က္မွာ ကိုမုိးခုိင္က ျမန္မာေဆးပါ ကုိင္တတ္ျခင္းပင္။
ဒီလုိႏွင့္ ကုိမုိးခုိင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာသားျဖစ္လာသည္။ ပထမတစ္ႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာက ၀ုိင္းၿပီး ေနေရးစားေရး ေထာက္ရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖာသာရပ္တည္ႏုိင္လာသည္။ အနီးအနားရြာမ်ားမွလည္း လူနာအပင့္အဖိတ္ေရာက္လာၾကသည္။ ရာသီဥတုဘယ္ေလာက္ဆုိးဆုိး ကုိမုိးခုိင္ကေတာ့ ျမစ္ကူေခ်ာင္းျခား လုိက္သည္သာ။ ကုိမုိးခုိင္က ရြာထဲမွာ ေရာေရာေႏွာေႏွာ သိပ္မေနေပမင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေတာ့ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိသည္။ သူရြာမွာရွိလွ်င္ ညေနဘက္ဆုိ ကၽြန္္ေတာ့္အိမ္ကုိ ေပါက္ခ်လာသည္။ မုိးသံေလသံနာခံရင္း ေရဒီယုိေလးဖြင့္ၿပီး စကားစျမည္ေျပာၾကသည္။ အိမ္ကမိန္းမကလည္း ေက်ာ္လြင္တုိ႔နဲ႔၀ုိင္းတာနဲ႔စာလွ်င္ ကုိမုိးခုိင္ႏွင့္ ထုိင္တာကုိ ပုိႀကိဳက္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ အသုပ္တစ္ခုခု မျပတ္ေစရ။ ဆယ္ခါ့တစ္ခါဆုိသလုိ ေရေႏြးၾကမ္းမွ ေရေအးၾကမ္းသို႔ ေျပာင္းၾကသည္။ အျမည္းကေတာ့ မေျပာင္း။
ညီမေလးဟာ ေလာကႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္ထားေပးတဲ့ ေနာက္ဆုံးႀကိဳးေလးပဲဗ်ဟု မူးမူးႏွင့္ သူေျပာေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေလ တျခားႀကိဳးေတြကုိ ခင္ဗ်ားဖာသာျဖတ္ခဲ့တာပဲလုိ႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ အလုိက္သင့္အလ်ားသင့္ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာခဲ့သည္ထင္သည္။ ခင္ဗ်ား မိန္းမကုိ တစ္ေယာက္ထည္း ထားခဲ့ၿပီး ညအိပ္ညေန မလုိက္တာေကာင္းမယ္လုိ႔ သူ႔ကုိေျပာခဲ့သည္။ သူကေတာ့ သူ႔ႀကိဳးေလးသူ စိတ္ခ်ပုံရသည္။ သူႀကိဳးေလးက သူ႔ထက္ငယ္ကလည္းငယ္ ရုပ္ကေလးကလည္းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲက၀င္ၿပီး ကုကၠဳစ ပြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိမိုးခုိင္ကေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္။ တခါတရံ ေလးငါးည ၾကာသည္ပင္ရွိသည္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးတစ္ေယာက္ရလာသည္။ ေမြးလာသည္ကေလးက ကုိမုိးခုိင္လုိ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးပင္ ျဖစ္သည္။
ဒီလုိႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိကုန္လာသည္။ ကုိမိုးခုိင္တစ္ေယာက္ ရြာမွ ေလးငါးည ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည့္ အေၾကာင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္သိလာသည္။ အစကေတာ့ ကုိမိုးခုိင္တစ္ေယာက္ ေညာင္၀ုိင္းတုိ႔၊ မရမ္းေတာတို႔ဘက္ ေဆးကုလုိက္ေနတာပဲဟု ယူဆထားခဲ့သည္။ ေလနဲနဲၾကမ္းသည့္ တစ္ညမွာ ကုိမုိးခုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူကလြယ္လင့္တကူ၀န္ခံသည္။ သူ အဂါးက မယားႀကီးဆီ ျပန္ျပန္ေနတာ သုံးေလးလရွိၿပီတဲ့။ သူျပန္ရသည့္အေၾကာင္းကလည္း တဆင့္စကားတဆင့္နားျဖင့္ သူ႕မိသားစုအဆင္မေျပပုံၾကားရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု တဆက္တည္းေျဖရွင္းသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕မိန္းမကတစ္သက္လုံး သူ႔လုပ္စာထုိင္စားလာခဲ့တာမုိ႔ ခုလုိမ်ိဳးၾကံဳေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ရုန္းကန္ရမယ္ဆုိတာ တဆင့္စကားမလုိဘဲကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။
မၾကာခင္ ဒုတိယကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးသည္။ ကုိမုိးခုိင္ပုံစံက တျဖည္းျဖည္းႏြမ္းဖတ္လာသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒုတိယကေလးက အေတာ္ခ်ဴျခာသည္။ ေဆးထုိးဆရာ ကေလးခ်ီလ်က္ ျမိဳ႕ေဆးရုံေျပးရသည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ျမဲ။ သူ႕မိန္းမကေတာ့ အျပင္ထြက္သည္ဟု သိပ္မရွိ။ အလုပ္လုပ္သည္ ဟုလည္း လုံး၀မေတြ႕ရ။ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္မိသည့္အခ်က္က သူမပုံစံက ႏုႏုဖတ္ဖတ္ လုပ္စကုိင္စမရွိသည့္ ရုပ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ကုိမိုးခုိင္ကိုယ္တုိင္က သူ႔ႀကိဳးေလးကုိ အလုပ္မလုပ္ေစျခင္းေလာ..သူမကုိယ္တုိင္က မလုပ္လုိ၍ မလုပ္ျခင္းေလာ။ ကေလးေလးေယာက္ရသည္အထိ လင့္လုပ္စာထုိင္စားခဲ့သည့္ ကုိမုိးခုိင္၏ မယားႀကီးကုိလည္း သတိရမိသည္။ အဆင္ေျပေနခ်ိန္ဆုိလွ်င္ေတာ့ကိစၥမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆုိလွ်င္ အဆင္မေျပသည့္အခါ ကုိယ္၀န္ေလးငါးလႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ မွ်င္၁ အရြက္လုိက္ခဲ့သည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္တုံးကေတာ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္လုိက္သည္။ ရြာမွာ ေသတဲ့လူေသ၊ ေပ်ာက္တဲ့လူေပ်ာက္ျဖစ္ကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွေရာ၊ ပုိက္ေတြပါ ဆုံးကုန္သည္။ ကုိမုိုးခုိင္ကေတာ့ အိမ္ၿပိဳသြားေသာ္လည္း မိသားစု၀င္မ်ား ေဘးလြတ္ရာသုိ႔ ေရႊ႕ႏိုင္၍ အထိအခုိက္မရွိ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ျပန္မေဆာက္ႏုိင္၍ ကုလားအုံ၂ႏွင့္ အေတာ္ၾကာေနလုိက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တာလပတ္တစ္ျခမ္း၊ ဓနိတစ္ျခမ္းမုိးသည့္ အိမ္ကေလးျပန္ေဆာက္သည္။ နာဂစ္အၿပီး သိပ္မၾကာ မယားႀကီးဆုံးသြားသျဖင့္ ကေလးေတြ ကုိမုိးခုိင္ရွိရာသုိ႔ လုိက္လာၾကသည္။ ျပန္ေဆာက္ထားသည့္အိမ္က ကြပ္ပ်စ္တစ္ျခမ္း၊ မီးဖုိခန္းတစ္ျခမ္းျဖစ္သည္။ ကြပ္ပ်စ္ဘက္အျခမ္းတြင္ ကိုမိုးခုိင္တုိ႔လင္မယားႏွင့္ သားသမီးေတြ တန္းစီအိပ္ၾကသည္။ သူ႔အိမ္အရြယ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ မိသားစု၀င္အေရအတြက္ႏွင့္ ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာမွာ ကြက္တိျဖစ္လိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ္တုိင္ကလည္း မေနခ်င္၊ မိန္းမကလည္း ေနာက္တခါ မုန္တုိင္းလာမွာ ေတာ္ေတာ္ ေသြးပ်က္ေနပုံရသျဖင့္ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိသည့္ ရန္ကုန္လိႈင္သာယာသုိ႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။ မိုးရြာသည့္ညေနခင္းမ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ ကုိမိုးခုိင္ကုိ သတိရမိသည္။ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရေႏြးၾကမ္း၀ိုင္းဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ရြာႏွင့္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ က်ဲတစ္ခ်က္၊ စိပ္တစ္ခါ။ တစ္ေန႔ကေတာ့ ရြာကငါးပိလာပုိ႔သူ တစ္ေယာက္ဆီက ၾကားလုိက္ရသည္။ ကုိမုိးခုိင္မိန္းမတစ္ေယာက္ ကုိယ္၀န္ႀကီးဲနဲ႔ ျဖစ္ေနျပန္ၿပီတဲ့။

Read Full Post »