ေရခဲလူသား

ေရခဲလူသားတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မလက္ထပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသူ႔ကုိ ႏွင္းေလွ်ာစီးစခန္းတစ္ခုက ဟုိတယ္တစ္ခုမွာ စေတြ႕ခဲ့တာ။ ဟုတ္တယ္ေလ..အဲဒီေနရာက ေရခဲလူသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ဟုိတယ္ဧည့္ခန္းမွာ လူေတြျပည့္က်ပ္ေနေပမယ့္ ေရခဲလူသားကေတာ့ မီးလင္းဖုိနဲ႔ ေ၀းတဲ့အခန္းေထာင့္က ခုံမွာ တစ္ေယာက္ထည္း ထုိင္ၿပီး စာတစ္အုပ္ကုိ အသံတိတ္ဖတ္ေနေလရဲ႕။
မြန္းတည့္ခ်ိန္နီးလာေပမယ့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ေဆာင္းမနက္ခင္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ဟာ သူ႕နံေဘးမွာ ေ၀့သီေနေသးသလုိပဲ။
“ၾကည့္စမ္း။ အဲဒါ ေရခဲလူသားပဲ”ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ေရရြတ္လုိက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးကေတာ့ ေရခဲလူသားဆုိတာ ဘာမွန္းကုိ မသိခဲ့တာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလဲ ဒီလုိပါပဲ။ “သူ႕တစ္ကုိယ္လုံးေရခဲေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရခဲလူသားလုိ႔ ေခၚတာေနမွာ”။ တေစၦတစ္ေကာင္ဒါမွမဟုတ္ ကူးစက္ေရာဂါတမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေနသလိုမ်ိဳး သူမက အေလးအနက္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ေျပာတယ္။ ေရခဲလူသားက အရပ္ရွည္ရွည္။ အသက္ကေတာ့ ငယ္ပုံရတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀ုိင္ယာႀကိဳးလုိ ခပ္တုတ္တုတ္ဆံပင္ေတြထဲမွာ အရည္မေပ်ာ္ေသးတဲ့ႏွင္းေတြနဲ႔ တူတဲ့ အျဖဴေရာင္အကြက္ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ပါးရိုးေတြက ေငါထြက္ေနတယ္။ ေအးခဲေနတဲ့ ေက်ာက္သားလုိေပါ့။ သူရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အရည္မေပ်ာ္မယ့္ပုံရွိတဲ့ ေရခဲေတြ သီးေနေလရဲ႕။ အဲဒါေတြကလြဲလုိ႔ေတာ့ ေရခဲလူသားဟာ ရုိးရုိးလူသားလုိပါပဲ။ သူ႕ကုိ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ ထင္ရတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ စူးခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕အၾကည့္က ေဆာင္းမနက္ခင္းေတြမွာ ေရခဲေနတဲ့ေနရာေလးေတြကို ျဖတ္လာတဲ့ အလင္းေရာင္လုိ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ၾကည္လင္ေနတယ္။ အရုပ္ဆန္တဲ့ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ အဲဒီေနရာတစ္ခုပဲ အသက္၀င္ေနေလရဲ႕။
ကၽြန္မအဲဒီနားမွာ ခဏရပ္ေနၿပီး ေရခဲလူသားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ျပန္မၾကည့္ပါဘူး။ သူ႕နံေဘးမွာ ဘယ္သူမွရွိမေနသလုိပဲ သူ႕စာအုပ္ကုိပဲ မလႈပ္မယွက္ ဖတ္ေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္က်ေတာ့လည္း ေရခဲလူသားကုိ အဲဒီေနရာမွာပဲ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ မေန႕က ပုံစံအတုိင္းပဲ သူ႕စာအုပ္ကုိ သူဖတ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ေန႔လယ္စာစားဖုိ႔ စားေသာက္ခန္းထဲသြားတဲ့အခါ၊ ညေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏွင္းေလွ်ာစီးရာက ျပန္လာတဲ့အခါ အဲဒီေနရာမွာ သူရွိေနတုံးပဲ။ စာအုပ္ကလည္းမေျပာင္းဘူး။ စာဖတ္ေနတဲ့ပုံစံကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့လည္း အဲဒီပုံစံပဲ။ ေန၀င္ခါနီးအခ်ိန္ကေန ညဥ့္နက္လာတဲ့အထိ ျပတင္းေပါက္အျပင္က ေဆာင္းဥတု ရႈခင္းေတြလုိပဲ သူ႕ခုံမွာ သူတိတ္တဆိတ္ထုိင္ေနခဲ့တယ္။ …..
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔လယ္ခင္းမွာ ကၽြန္မ ရမယ္ရွာၿပီး ႏွင္းေလွွ်ာစီး မလုိက္ဘဲေနခဲ့တယ္။ တေစၦၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လုိ႔ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ဟုိတယ္ဧည့္ခန္းထဲ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေလက ေႏြးေထြးစြတ္စိုလုိ႔။ အခန္းက အနံ႔အသက္ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ လူေတြရဲ႕ဖိနပ္မွာ ကပ္ပါလာၿပီး မီးလင္းဖိုေရွ႕မွာ အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့ ႏွင္းရည္ေတြရဲ႕ အနံ႕ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ သတင္းစာတစ္ေစာင္ေကာက္ကိုင္ၿပီး တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္လွန္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရခဲလူသားဆီကုိ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ စိတ္ကုိထိန္းၿပီး စကားစေျပာလုိက္တယ္။
အေၾကာင္းတစုံတရာမရွိရင္ သူစိမ္းေတြေရွ႕မွာ ကၽြန္မ ရွက္သလုိ ရြံ႕သလုိျဖစ္တတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ မသိတဲ့ လူေတြကုိစကားေျပာတဲ့ အေလ့အထလည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရခဲလူသားနဲ႔ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာၾကည့္မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီညက ဟုိတယ္မွာ ကၽြန္မအဖုိ႔ ေနာက္ဆုံးညပဲ။ ဒီတခါ မေျပာျဖစ္ရင္ ေရခဲလူသားနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားေျပာခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ “ရွင္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးဘူးလား” ခရီးသြားဟန္လႊဲေမးတဲ့ဟန္မ်ိဳး တတ္ႏုိင္သမွ် ဖမ္းထားၿပီး ကၽြန္မေမးလုိက္တယ္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆူဆူညံညံအသံၾကားလုိက္မိသလုိပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ သူက သူ႕မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မဘက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လာတယ္။ အဲဒီမ်က္လုံးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို စုိက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကုိ ေအးေအးေဆးေဆးယမ္းျပတယ္။ “ကိုယ္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးတတ္ဘူး”သူကေျပာလုိက္တယ္။ “ဒီမွာထုိင္ၿပီး စာဖတ္၊ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေတြကုိ ၾကည့္ေနရတာကိုပဲ ကိုယ္သေဘာက်တယ္”။ သူေျပာလုိက္တဲ့စကားလုံးေတြဟာ သူ႕အေပၚနားမွာ အျဖဴေရာင္တိပ္ဆုပ္ေတြလုိမ်ိဳး ေပၚလာတယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြမွာ ေျပာတဲ့စကားကုိ ပုံစာထိုးျပသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေလထဲက စကားလုံးေတြကုိ ကၽြန္မတကယ္ကို ျမင္ေနရတယ္။ သူက ေရခဲေနတဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ အဲဒါေတြကို ေ၀ွ႕ယမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ ရွက္သလုိေၾကာက္သလုိျဖစ္လာၿပီး အဲဒီမွာ ဒီအတုိင္း ရပ္ေနမိတယ္။ ေရခဲလူသားက ကၽြန္မမ်က္လုံးထဲကုိ ၾကည့္ရင္း ျပဳံးလုိက္တယ္ထင္တယ္။
“ထုိင္ပါဦးလား”သူကဆက္ၿပီးေမးတယ္။ “မင္း ကိုယ့္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္မဟုတ္လား။ ေရခဲလူသားဆုိတာ ဘယ္လုိပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား” ေျပာရင္း ရယ္လုိက္တယ္။ “မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ကုိယ္နဲ႕႔ စကားေျပာရုံနဲ႔ေတာ့ မင္းအေအးမမိႏုိင္ပါဘူး”
ကၽြန္မတုိ႔ ဧည့္ခန္းေထာင့္က ဆုိဖာမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ထုိင္ရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းပြင့္ေတြအခ်ပ္လိုက္အခ်ပ္လုိက္ ေမ်ာလြင့္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္မ ကုိကုိး အပူတစ္ခြက္မွာၿပီး ေသာက္လုိက္တယ္။ ေရခဲလူသားကေတာ့ ဘာမွမေသာက္ဘူး။ သူက စကားေျပာရဆုိရမယ့္ေနရာမွာ ကၽြန္မထက္ေတာ့ သာပုံမရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔အၾကားမွာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ေျပာစရာဆုိစရာတစ္ခုခုလည္း ရွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ စစခ်င္းေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဟုိတယ္အေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ “ရွင္ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းလား” ကၽြန္မက ေရခဲလူသားကုိ ေမးလုိက္္တယ္။ “အင္း”သူက ျပန္ေျဖတယ္။ သူက ႏွင္းေလွ်ာစီးရတာကုိ ၾကိဳက္သလားလုိ႔ ကၽြန္မကုိ ျပန္ေမးတယ္။ “သိပ္အၾကိဳက္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ကၽြန္မက ေျပာလုိက္တယ္။“သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မဒီကုိ လာျဖစ္တာ။ ကၽြန္မဖာသာကၽြန္မေတာ့ စီးခဲပါတယ္“
ကၽြန္မသိခ်င္တာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႕တကိုယ္လုံးကုိ တကယ္ပဲ ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားသလား။ သူဘာေတြစားသလဲ။ ေႏြရာသီဆုိ သူဘယ္မွာေနသလဲ။ သူ႕မွာ မိသားစုရွိသလား။ အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။ …… ဒါေပမယ့္ ေရခဲလူသားက သူ႕အေၾကာင္းသူ ဘာမွမေျပာဘူး။ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြ မေမးမိေအာင္ သတိထားလုိက္တယ္။
ကၽြန္မအေၾကာင္းကုိ ေရခဲလူသားက စေျပာလာတယ္။ ယုံဖုိ႔ခက္ေပမယ့္ ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြကုိ သူတနည္းနည္းနဲ႔ သိေနသလိုပဲ။ ကၽြန္မမိသားစု၀င္ေတြကုိ သူသိတယ္။ ကၽြန္မအသက္၊ ကၽြန္မဘာေတြၾကိဳက္တတ္တယ္၊ ဘာေတြကုိေတာ့ျဖင့္ မၾကိဳက္ဘူး၊ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဘယ္သူေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္ဆုိတာေရာ။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ ၾကာလြန္းလုိ႔ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြကုိေတာင္ သူက သိေနေလရဲ႕။
“ကၽြန္မေတာ့ လုိက္မမီႏုိင္ေတာ့ဘူး” ကၽြန္မက စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ့္အေၾကာင္းေတြ အကုန္သိေနတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ကၽြန္မမေနတတ္မထုိင္တတ္ျဖစ္ေနရတယ္။ “ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြ ရွင္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္သိေနရတာလဲ။ ရွင္က သူမ်ားစိတ္ေတြကို သိေနတာလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္သူမ်ားစိတ္ေတြကုိ မသိပါဘူး။”ေရခဲလူသားက ေျပာတယ္။“အလုိလုိေနရင္းနဲ႔သိတာ။ ေရခဲထဲကုိ စိုက္ၾကည့္ရသလုိပဲ။ မင္းကုိ ကုိယ္စုိက္ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ မင္းအေၾကာင္းေတြကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့တာပဲ”
ကၽြန္မက သူ႕ကုိ ေမးလုိက္တယ္။ “ရွင္ကၽြန္မရဲ႕ အနာဂတ္ကုိေကာ ျမင္ရလား”
“အနာဂတ္ကုိေတာ့ ကုိယ္မျမင္ရဘူး။” သူက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေျပာတယ္။ “ကုိယ္ အနာဂတ္ကုိ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ တိတိက်က်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာရရင္ အနာဂတ္ဆုိတာဘာလဲဆုိတာကုိ ကုိယ္သေဘာမေပါက္ႏုိင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေရခဲေတြမွာ အနာဂတ္ဆုိတာ မရွိလုိ႔ပဲ။ သူ႕မွာ သုိမွီးသိမ္းဆည္းထားတဲ့ အတိတ္ပဲရွိတယ္။ ေရခဲဟာ အရာအားလုံးကုိ ဒီနည္းအတုိင္းပဲ ၾကည့္ႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ရွင္သန္မႈလိုပဲေပါ့။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပတ္ျပတ္သားသားပဲ။ ဒါပဲ။ ဒါဟာ ေရခဲရဲ႕ အႏွစ္သာရလုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္”
“ေကာင္းပါတယ္္” ကၽြန္မက ေျပာၿပီး ျပံဳးလုိက္တယ္။ “အဲလုိပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အနာဂတ္ကျဖင့္ ဘယ္လုိဆုိတာ မသိခ်င္ပါဘူး”
ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႕ မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ ျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္ရုံလည္းမသြား ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြလည္း မထုိင္ျဖစ္ဘူး။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြဘက္ေတာင္ မလွည့္ျဖစ္ၾကဘူး။ ေရခဲလူသားက ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မစားမေသာက္ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ပန္းျခံထဲက ခုံတန္းေတြမွာ ထုိင္ၾကတယ္။ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ေရခဲလူသား ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အေၾကာင္းကလြဲလုိ႔ေပါ့။
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” တခါေတာ့ ကၽြန္မက ေမးလုိက္တယ္။ “ရွင့္အေၾကာင္း ရွင္ဘာေၾကာင့္ မေျပာတာလဲ။ ကၽြန္မရွင့္အေၾကာင္း ခုထက္ ပုိသိခ်င္တယ္။ ရွင့္ကုိ ဘယ္မွာေမြးခဲ့သလဲ။ ရွင္မိဘေတြက ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ရွင္ေရခဲလူသားျဖစ္လာရတာလဲ”……..
ေရခဲလူသားက ကၽြန္မကုိ ခဏေလာက္ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ေခါင္းကုိ ယမ္းလုိက္တယ္။ “ကုိယ္မသိဘူး” အသာအယာေျပာေပမယ့္ သူ႕ေလသံက ျပတ္သားတယ္။ ေလထဲကုိ တိမ္ျဖဴျဖဴေလးေတြ တက္လာတယ္။ “တျခားအရာေတြအားလုံးရဲ႕ အတိတ္ကို ကုိယ္သိတယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္တုိင္မွာေတာ့ အတိတ္မရွိဘူး။ ကုိယ့္ကုိဘယ္မွာ ေမြးသလဲ ကုိယ္မသိဘူး။ ကိုယ့္မိဘေတြဟာ ဘယ္လုံပုံမ်ိဳးလဲဆုိတာလည္း ကိုယ္မသိဘူ။ ကုိယ့္မွာ မိဘေတြရွိသလားဆုိတာကိုေတာင္ ကိုယ္မသိဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိပီလဲဆုိတာေတာင္ ကုိယ္မသိဘူး”
ေရခဲလူသားဟာ အေမွာင္ထုေအာက္က ေရခဲစုိင္ႀကီးလုိပဲ အထီးက်န္ျဖစ္ေနခဲ့ရရွာတာပါလား။
ကၽြန္မ ဒီေရခဲလူသားကုိ ေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္မိသြားတယ္။ ေရခဲလူသားကလည္း ကၽြန္မကုိ သူ႕ရဲ႕အရွိအတုိင္း ကၽြန္မကုိ ခ်စ္ရွာတယ္။ ပစၥဳပၸန္က ကၽြန္မရယ္ေပါ့။ အနာဂတ္မွာေတာ့ ဘယ္လုိရွိမယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ေရခဲလူသားကုိ သူ႕ရဲ႕ အရွိအတုိင္း ျပန္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာရွိတဲ့သူ႕ကုိေပါ့။ သူ႕ရဲ႕အတိတ္ကို မလုိပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မအသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္တဲ့အထိ ေရခဲလူသားက ပထမဆုံးခ်စ္မိတဲ့ ေယာက်္ားပဲ။ သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိရင္ေတာင္ အခ်စ္ကို ဒီေလာက္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ေတာင္ ကၽြန္မ သံသယျဖစ္မိပါရဲ႕။
ကၽြန္မ ေရခဲလူသားနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မအေမနဲ႔ အမက အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ “နင္ လက္ထပ္ဖုိ႔ ငယ္ပါေသးတယ္” သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။ “ေနာက္ၿပီး နင္သူ႕အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ သူဘယ္မွာေမြးတယ္၊ ဘယ္တုံးက ေမြးတယ္ဆုိတာေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ နင္ဒီလုိလူမ်ိဳးကုိ လက္ထပ္လုိက္ရင္ အမ်ိဳးေတြကုိ ငါတုိ႕ဘယ္လုိေျပာရပါ့မလဲ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေရခဲလူသားေနာ္၊ မေတာ္လို႔ သူအရည္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရင္ နင္ဘယ္လုိလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ။ လက္ထပ္တယ္ဆုိတာ ဘ၀တစ္ခုလုံးနဲ႔ ရင္းၿပီးလုပ္ရတာမ်ိဳးဆုိတာ နင္သေဘာေပါက္ပုံမရပါဘူး”
ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပူပန္မႈကုိ အေလးမထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရခဲလူသားက သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေရခဲနဲ႔ တကယ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပူပူ အရည္ေပ်ာ္သြားဖုိ႔ မရွိဘူးေလ။ သူ႕ကုိ ေရခဲလူသားလုိ႔ ေခၚတာက သူ႕ကုိယ္က ေရခဲလုိ ေအးေနလုိ႔။ ဒါက ေရခဲနဲ႔ လုပ္တယ္ဆုိတာနဲ႔ေတာ့ ကြဲျပားတယ္မဟုတ္လား။
အဲလုိနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ လက္ထပ္ပြဲကုိ ဘယ္သူမွ မလာဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေပးၾကပုံမရဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း အခမ္းအနားမလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနာမည္ကုိ သူ႕အိမ္ေထာင္စုစာရင္းထဲ ထည့္မယ္လုပ္ေတာ့ သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီးၿပီဆုိတာ ကၽြန္မတို႔ဖာသာပဲ အတည္ျပဳလုိက္ေတာ့တယ္။ ကိတ္မုန္႔တစ္လုံး၀ယ္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တူတူစားလုိက္တယ္။ ဒါကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အာ၀ါဟ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာပဲ။
အခန္းေသးေသးေလးတစ္ခန္း ကၽြန္မတို႔ ငွားလုိက္တယ္။ ေရခဲလူသားက အသားေရခဲရုိက္တဲ့စက္ရုံတစ္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး သူက ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။ အလုပ္ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ေမာတယ္ရယ္လုိ႔လည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္ရွင္ကေတာ့ သူ႕ကုိ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ လစာလည္း တျခားလူေတြထက္ ပုိေပးထားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ဘယ္သူ႕ကုိမွလည္း မေႏွာက္ယွက္ဘဲ ဘယ္သူ ေႏွာက္ယွက္တာမွလည္ မခံပဲနဲ႔ေပါ့။……
ကၽြန္မနဲ႔ ေရခဲလူသားတို႔ ခ်စ္သူတုိ႔သဘာ၀ ျပဳမူၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေရခဲတုံးအပိုင္းအစတစ္ခုကို ေတြ႕လာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အထီးက်န္မႈထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနခဲ့တဲ့ ေရခဲတုံးေပါ့။ အဲဒီေရခဲတုံးရွိတယ္ဆုိတာ ေရခဲလူသားကလည္း သိေနပုံပဲ။ အဲဒီေရခဲတုံးဟာ ေအးခဲမာေက်ာေနတာမွ တျခားဘယ္အရာကမွ သူ႕ေလာက္ မမာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္ရရဲ႕။ၿပီးေတာ့ ကမၻာမွာအႀကီးဆုံးေရခဲတုံးလည္း ျဖစ္တယ္။ ပထမေတာ့ ေရခဲလူသားနဲ႔ ကၽြန္မေနၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မအေနနဲ႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးသလုိမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ ကၽြန္မက်င့္သားရလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအဲဒါကုိ သေဘာေတာင္က်လာခဲ့တယ္။ ညဘက္ဆုိ ကမၻာေလာကႀကီးရဲ႕ အတိတ္ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ သုိမွီးထားတဲ့ ေရခဲအပိုင္းအစကုိ ႏွစ္ေယာက္အတူ တိတ္တဆိတ္ မွ်ေ၀ရင္းေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀အေၾကာင္းေျပာရရင္ ျပသနာရယ္လုိ႔လည္း မရွိလွပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တျခားဘာမွလည္း ရွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္မတို႔ကေလးလုိခ်င္ေပမယ့္ အဲဒါကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပုံမရဘူး။ သာမန္လူသားမ်ိဳးေစ့ႏွင့္ ေရခဲလူသားမ်ိဳးေစ့က အလြယ္တကူ ေပါင္းစပ္ၾကမယ့္ပုံမေပၚဘူး။ ကေလးမရွိေတာ့လည္း ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္ေတြပိုေနေတာ့တာပဲေပါ့။ မနက္ဘက္အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ ၿပီးရင္ လုပ္စရာရယ္လုိ႔ ဘာမွမယ္မယ္ရရမရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ လည္စရာပတ္စရာ စကားေျပာစရာ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဘာမွေျပာစရာဆုိစရာမရွိ။ အေမနဲ႔ အမကည္း ေရခဲလူသားကုိ ယူခဲ့တဲ့ကၽြန္မကုိ အခုထိ စိတ္ဆုိးေနၾကတုံး။ ကၽြန္မကုိ ျပန္လက္ခံမယ့္ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရဘူး။ လေတြ ကုန္လြန္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကေတာ့ ေရခဲလူသားကုိျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲလူသားနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မကိုျဖစ္ျဖစ္ လက္မခံႏုိင္ဘူးရယ္လုိ႔ တသမတ္တည္း ေျပာေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ဟာ သူတို႔နဲ႔ ျခားနားတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကၽြန္မတို႔ၾကားက ကြာဟမႈဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာစရာမရွိဘူးဆုိပဲ။
ေရခဲလူသားအလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္မွာ စာအုပ္ဖတ္လုိက္ သီခ်င္းနားေထာင္လုိက္ လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္မွာ ေနရာတာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ပ်င္းေနတယ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အသက္ကငယ္ေသးတယ္ေလ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ဒီပုံစံခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ညဥ္းေငြ႕လာတာေပါ့။ ညဥ္းေငြ႕တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ္ ထပ္တလဲလဲလုပ္ကုိင္ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္ကုန္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္မေယာက်္ားကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ “ကၽြန္မတို႔ ခရီးထြက္ရေအာင္။ အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္သြားေအာင္ေပါ့”
“ခရီးဟုတ္လား” ေရခဲလူသားကေျပာတယ္။ “ကုိယ္တို႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ခရီးသြားရမွာလဲ။ မင္းလည္း ဒီမွာကုိယ္နဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား”
“အဲဒီလုိေတာ့မဟုတ္ဘူး” ကၽြန္မက ေျပာလုိက္တယ္။ “ကၽြန္မေပ်ာ္ပါတယ္။. ဒါေပမယ့္္ နည္းနည္း ျငီးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အေ၀းႀကီးကုိ သြားခ်င္ေနတယ္။ ကၽြန္မဘယ္တုံးကမွ မျမင္ခဲ့ဘူးတာေတြကုိ ျမင္ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။ ရႈတဲ့ေလက အစအသစ္ျဖစ္မယ့္ေနရာမ်ိဳးေပါ့။ ရွင္နားလည္ပါ့မလားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဟန္နီးမြန္းလည္း မထြက္ရေသးဘူးေလ။ ကၽြန္မတို႔မွာ စုထားတာရွိတာပဲ။ ရွင့္မွာလည္း ခြင့္ရက္ေတြရွိေနတယ္။ လုပ္ပါ။ ဒါ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေနရာသြားၿပီး အပန္းေျဖဖို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ပဲ”
ေရခဲလူသားက ေအးစက္စက္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်လုိက္တယ္။ အဲဒါဟာ ခၽြင္ခနဲျမည္ၿပီး ေလထဲမွာပဲ ေအးခဲသြားေတာ့တယ္။ သူက လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ဒူးေပၚမွာ ယွက္ထားလုိက္တယ္။ “ေအးေလ၊ မင္းအရမ္းသြားခ်င္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ္မကန္႔ကြက္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းေပ်ာ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ကုိျဖစ္ျဖစ္ သြားပါ့မယ္ကြာ။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္ေနရာကုိ သြားခ်င္တာလဲ”
“ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကုိ သြားရင္ ဘယ္လုိေနမလဲ” ကၽြန္မက ေျပာလုိက္တယ္။ ေရခဲလူသားအေနနဲ႔ ေအးတဲ့ေနရာဆုိ စိတ္၀င္စားမွာပဲလုိ႔တြက္ ၿပီး ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကုိ သြားဖို႔ ေျပာလုိက္တာ။ ရုိးရိုးသားသားေျပာရရင္ ကၽြန္မလည္း အဲဒီေနရာကုိ သြားခ်င္ပါတယ္။ သားေမြးကုတ္ႀကီးေတြလည္း ၀တ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပင္ဂြင္းေတြရယ္၊ အလင္းမွ်င္ေတြေရာေပါ့ ကၽြန္မေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။……
ကၽြန္မအဲသလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မေယာက်္ားက ကၽြန္မမ်က္လုံးထဲကုိ မ်က္ေတာင္ေတာင္မခတ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ သူ႕အၾကည့္ေၾကာင့္ကၽြန္မေခါင္းထဲကုိ ေရခဲအခြၽန္တစ္ခုနဲ႔ ထုိးလုိက္သလုိေတာင္ ခံစားရတယ္။ ခဏေတာ့ သူတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ “ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းသြားခ်င္တယ္ဆုိလည္း ကုိယ္တုိ႔ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကုိ သြားၾကတာေပါ့။ မင္းအဲဒီကုိ သြားခ်င္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေနာ္”
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။ ေရခဲလူသားက စိုက္ၾကည့္ထားတာ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းက ထုံသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္သြားတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းသြားဖို႔ စိတ္ကူးရတာကို ကၽြန္မေနာင္တရလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက “ေတာင္၀န္ရုိးစြန္း”ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျပာလုိက္ကတည္းက ကၽြန္မေယာက်္ားဟာ ေျပာင္းလဲသြားသလိုပဲ။ သူ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ပုိၿပီး ေတာက္ပလာတယ္။ သူ အသက္ရႈထုတ္တဲ့ေလကလည္း ပုိၿပီး ျဖဴေဖြးလာသလုိပဲ။ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း ေရေတြပုိခဲလာတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း စကားမေျပာသေလာက္ကုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဘာမွလည္း မစားမေသာက္ေတာ့ဘူး။ သူျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ အေတာ့္ကုိ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ မသြားခင္ ငါးရက္အလုိမွာ ကၽြန္မလည္း စိတ္ထိန္းၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ “ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းသြားဖုိ႔ ကိစၥကုိ ေမ့လုိက္ရေအာင္။ အခုကၽြန္မျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမွာ သိပ္ေအးမွာပဲဆုိတာ ေတြးမိတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ တျခားသာမန္ေနရာတစ္ခုကို သြားတာက ပုိေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဥေရာပဘက္ဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိလဲ။ စပိန္..ဟုတ္တယ္ စပိန္ကုိ သြားၾကမလား။ ကၽြန္မတို႔ ၀ုိင္ေသာက္ၾကမယ္။ စပိန္ထမင္းေပါင္းစားၾကမယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြဲရုိင္းသတ္တာၾကည့္ၾကမယ္ေလ”
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေယာက်္ားကေတာ့ ကၽြန္မေျပာတာကို ၾကားပုံေတာင္မရဘူး။ အျပင္ဘက္ကို မိနစ္အေတာ္ၾကာ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ “ဟင့္အင္း၊ ကုိယ္ေတာ့ စပိန္ကုိ မသြားခ်င္ဘူး။ စပိန္က ကုိယ့္အတြက္ သိပ္ပူလိမ့္မယ္။ ဖုန္လည္းထူတယ္။ အစားအစာေတြကလည္း စပ္တယ္။ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းသြားဖို႔ ကုိယ္လက္မွတ္ေတာင္ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ သားေမြးကုတ္ေတြ၊ သားေရဖိနပ္ေတြလည္း မွာထားၿပီးၿပီ။ အဲဒါေတြေတာ့ အလဟသ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ အိုကြာ..ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ မသြားလုိ႔ကုိ မျဖစ္ေတာ့ဘူး”
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မေၾကာက္ေနမိၿပီ။ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကိုသြားမိရင္ ျပန္ျပင္လုိ႔မရႏုိင္တာတစ္ခုခုကုိ လုပ္မိသလုိျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင္ေနၿပီ။ အိပ္မက္ဆုိးေတြလည္း မက္ၿပီးရင္းမက္ေနေတာ့တာပဲ။ အိပ္မက္ေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အတူတူပဲ။ ကၽြန္မအျပင္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မကုိ မေတြ႕ၾကဘူး။ ေအာက္ေျခမွာ ကၽြန္မေသြးခဲမတတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ ၾကားမွာ ေရခဲတစ္လႊာက ပိတ္ဆီးထားသလိုပဲ။ ကၽြန္မသတိရေနေပမယ့္ တကိုယ္လုံးလႈပ္ရွားလုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အတိတ္ျဖစ္လာတယ္။ လူေတြ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ အတိတ္ကုိ ၾကည့္ေနၾကတာ။ ကၽြန္မဟာ သူတို႔ဆီကေန ေနာက္ကုိျပန္သြားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပဲ။ ေနာက္ေတာ ့ကၽြန္မႏုိးလာတယ္။ ေရခဲလူသားကေတာ့ ကၽြန္မနံေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။ သူအိပ္တဲ့အခါ အသက္လည္းမရႈဘူး။ လူေသလိုပဲျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေရခဲလူသားကုိ ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မငိုတဲ့အခါငုိမိတယ္။ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြ သူ႕ပါးေပၚက်တဲ့အခါ သူႏိုးလာၿပီး ကၽြန္မကုိ ဖက္ထားတယ္။ “ကၽြန္မအိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမက္တယ္”လုိ႔ ကၽြန္မေျပာလုိက္တယ္။
“အဲဒါက အိပ္မက္ပါကြာ” သူကေျပာတယ္။ “အိပ္မက္ေတြဟာ အတိတ္ကလာတာ။ သူတုိ႔ဟာ အနာဂတ္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က မင္းကုိ တုပ္ေႏွာင္လုိ႔မရပါဘူး။ မင္းကသာ သူတို႔ကုိ တုပ္ေႏွာင္ထားတာ။ မင္းသေဘာေပါက္မလားေတာ့ မသိဘူး”
ဘ၀င္မက်ေပမယ့္ “အင္း”လုိ႔ ကၽြန္မေျဖလုိက္တယ္။
ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္း ကၽြန္မရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မေယာက်္ားနဲ႔ ကၽြန္မ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းသြားမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေတြကလည္း ေအးတိေအးစက္နဲ႔။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကုိ ကၽြန္မၾကည့္ေနေပမယ့္ တိမ္ေတြကထူလြန္းေတာ့ ကၽြန္မဘာကုိမွ မျမင္ရဘူး။ ခဏေနေတာ့ ျပတင္းေပါက္မွာ ေရေတြခဲလာတယ္။ ကၽြန္မေယာက်္ားကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ တိတ္တဆိတ္ ဖတ္ေနေလရဲ႕။ အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာရတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး တစိုးတစိေတာင္ ကၽြန္မ မခံစားရဘူး။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားအတုိင္း လုိက္ၿပီး ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနရသလိုပဲ။ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းေရာက္လုိ႔ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ ကုိယ္က ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါက မ်က္ေတာင္တခတ္ေလာက္သာ ၾကာတယ္။ သူ႕ရဲ႕အမူအယာကလည္း ဘာမွမထူးျခားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ေရခဲလူသားရဲ႕ အတြင္းက တစ္စုံတစ္ခုဟာ တိတ္တဆိတ္ ဒါေပမယ့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လႈပ္ခါသြားတယ္ဆုိတာကိုေပါ့။ သူက ရပ္လုိက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕လက္ေတြကုိ ၾကည့္တယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရိႈက္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပတယ္။ သူကေျပာတယ္။ “ဒါမင္းအလည္အပတ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာလား”
“အင္းေလ၊ ဒီေနရာပဲ”ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။….
ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းဟာ ကၽြန္မထင္ထားတာထက္ကို ပုိၿပီး အထီးက်န္ဆန္တယ္။ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမရွိတဲ့့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး တစ္ၿမိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ဟုိတယ္က တစ္လုံးပဲရွိတယ္။ အဲဒီဟုိတယ္ကလည္း ဘာမွမထူးျခားဘဲ အရြယ္ကလည္း ခပ္ေသးေသးပဲ။ ေတာင္၀န္ရိုးစြန္းဟာ တုိးရစ္ေတြ အလာမ်ားမယ့္ေနရာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ပင္ဂြင္းလည္း တစ္ေကာင္မွမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘာအလင္းမွ်င္မွလည္း မေတြ႕ရဘူး။ သစ္ပင္မရွိ၊ ပန္းပြင့္မရွိ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္လည္း ဘာမွမရွိဘူး။ ေနရာတုိင္းမွာ ေရခဲပဲရွိတယ္။ ေနရာတုိင္း ၾကည့္ေလရာေနရာတုိင္း ေရခဲၿပင္ႀကီးပဲ တျပန္႕တေျပာရွိေနေလရဲ႕။
ကၽြန္မေယာက်္ားကေတာ့ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာသြားေနလုိက္တာ သူ႕မွာ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ပဲ။ ေဒသခံစကားကုိလည္း ခဏေလးနဲ႔ တတ္သြားတယ္။ ႏွင္းေတာင္ၿပိဳသလုိ အသံမ်ိဳးနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံေတြကုိ စကားေျပာေနေလရဲ႕။ သူတို႔ေတြ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စကားေတြေျပာၾကတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း အေလးအနက္ပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ဘာေတြေျပာေနလဲ မသိႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္မေယာက်္ားက ကၽြန္မကုိ သစၥာေဖာက္ထားခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ဂရုစုိက္ၿပီးေနေပေတာ့လုိ႔ ထားခဲ့သလုိမ်ိဳး ခံစားေနရတယ္။ ေရခဲေတြ၀ိုင္းေနတဲ့ အဲဒီစကားလုံးမရွိတဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အားေလ်ာ့လာတယ္။ တစ္ရစ္ခ်င္းတစ္ရစ္ခ်င္းေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မမွာ စိတ္တုိစရာ အားအင္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ခံစားႏိုင္စြမ္းကုိ ဆုံးရႈံးလုိက္ရသလုိပဲ။ ကၽြန္မဘယ္ကို ဦးတည္ေနမိသလဲဆုိတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွစသလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ၿပီးဆုံးမလဲ။ ကၽြန္မသတိျပန္ကပ္လုိက္တာနဲ႔ ေရခဲကမၻာထဲေရာက္ေနေတာ့တယ္။ အဆုံးမရွိတဲ့ အေရာင္အဆင္းမဲ့တဲ့ ေဆာင္းရာသီထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ပိတ္ေလွာင္လုိ႔။
ကၽြန္မရဲ႕အာရုံခံစားမႈေတြ ဆုံးရႈံးကုန္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မသိပါေသးတယ္။ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကုိ ေရာက္ကတည္းက ကၽြန္မေယာက်္ားဟာ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးဆုိတာ။ ကၽြန္မကို သူေစာင့္ေရွာက္တယ္။ စကားေျပာတဲ့အခါလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာပဲ။ သူကၽြန္မကုိ ေျပာတာေတြကလည္း တကယ္စိတ္ရင္းနဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ႏွင္းေလွ်ာစီးစခန္းမွာ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေရခဲလူသားမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မသိေနတယ္။
ကၽြန္မမွာ ဒါကို တစ္ေယာက္ေယာက္ အေရးတယူလုပ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔နည္းလမ္းလည္းမေတြ႕ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းမွာ လူတုိင္းက သူ႕ကုိ သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္မေျပာတဲ့စကားက်ေတာ့ သူတို႔တစ္ခြန္းမွနားမလည္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အာေငြ႕ျဖဴျဖဴေလးေတြမႈထုတ္ရင္း ဟာသေတြေျပာၾက၊ ျငင္းခုန္ၾက၊ သူတို႔ရဲ႕ဘာသာစကားနဲ႔ သီခ်င္းဆုိၾက။ ကၽြန္မကေတာ့ မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကုိ ၾကည့္ရင္း အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလယာဥ္ကလည္း ျပန္သြားၿပီ။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚမွာ ေရေတြခဲလုိ႔။ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာလုိေပါ့။
“ေဆာင္းရာသီ ေရာက္လာၿပီ” ကၽြန္မေယာက်္ားက ေျပာတယ္။“ဒီမွာ ေဆာင္းရာသီက သိပ္ရွည္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္း ဘယ္ေလယာဥ္ ဘယ္သေဘၤာမွ ဒီကုိမလာဘူး။ အားလုံးေရေတြခဲေနၿပီ။ ေႏြဦးေပါက္တဲ့အထိ ငါတုိ႔ ဒီမွာေနရလိမ့္မယ္”
ေတာင္၀န္ရုိးစြန္းကုိ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ၿပီး သုံးလၾကာတဲ့အခါ ကၽြန္မမွာ ကုိယ္၀န္ရွိေနၿပီဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မေမြးမယ့္ကေလးကလည္း ေရခဲလူသားေလးျဖစ္မယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဗုိက္တစ္ခုလုံး ေအးခဲ့ေနခဲ့တယ္။ ဗိုက္ထဲကအရည္ေတြကလည္း ႏွင္းရည္ေတြပဲ။ အထဲက အေအးဓာတ္ကုိ ကၽြန္မခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္မကေလးက သူ႕အေဖလုိပဲ ေနမွာပဲ။ ေရခဲအခၽြန္အတက္လုိ အၾကည့္နဲ႔မ်က္လုံးေတြ ၿပီးေတာ့ေရခဲေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြ။ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုလည္း ေတာင္၀န္ရိုးစြန္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခမခ်နဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဆုံးမယ့္ အတိတ္ဟာ ကၽြန္မတို႔ကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္ၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႕ အဲဒါကုိ ခါထုတ္ပစ္လုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အေႏြးဓာတ္ေတာင္ ေပ်ာက္ဆုံးလာေနေပါ့။ တခါတေလ ကၽြန္မဆီမွာ အေႏြးဓာတ္ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆုိတာေတာင္ ကၽြန္မေမ့ေလ်ာ့ေနရဲ႕။ ကၽြန္မငိုလုိက္မိရင္ ေရခဲလူသားက ကၽြန္မပါးျပင္ကုိ နမ္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေရခဲျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူက အဲဒီမ်က္ရည္အခဲေလးေတြကုိ လက္နဲ႕ယူၿပီး သူ႕လွ်ာေပၚတင္လုိက္တယ္။ “ကုိယ္မင္းကုိဘယ္လုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ ၾကည့္စမ္းပါကြာ” သူကေျပာတယ္။ သူအမွန္ကုိ ေျပာေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက တုိး၀င္လာမွန္းမသိတဲ့ေလက သူ႕ရဲ႕ စကားလုံးျဖဴျဖဴေတြကုိ အတိတ္ဆီ တုိက္ခတ္သယ္ေဆာင္သြားေတာ့တယ္။

Haruki Murakami ၏ Ice Man ကုိ ျပန္ဆုိသည္။
မူရင္း text ရရွိေအာင္ ကူညီခဲ့ေသာ ပန္ေခတ္(konyimlm.co.cc )အား ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။