Feeds:
Posts
Comments

Archive for November, 2010

Idiot v2.1

These days I have been an idiot. I have been helping one person more than one time. These days I have been an idiot. I have been noting down Maslow’s Hierarchy of Needs in my notebook. These days I have been an idiot. I have been watching my blog’s hit count. These days I have been an idiot. I have been masturbating while watching a lesbian movie1. These days I have been an idiot. I have been in belief of what the news journals said. These days I have been an idiot. I have been thinking massage-parlors in South Racecourse Street could reduce my stress. These days I have been an idiot. I have been telling a guy who is younger than me, ‘It has always been like that at this age’.

1. In fact, I didn’t know it was a lesbian movie. In the movie, a girl was arrested in warehouse-like building. She was handcuffed and chained to the floor or the wall. A man wearing a costume like an astronaut suit came to feed her. He grasped her breasts and sometimes teased with her pussy. She was aroused but the man didn’t fuck her. A few days passed like that and he finally fucked her. Then he released her and let her see who he was. He removed his mask and suit. She (also me) surprisingly found that he was not a he. He was a she. She (the fucker) used a fake cock to fuck her. She (the fucked) didn’t realize she (the fucker) was a she (female) as she (the fucked) was always in a doggy position. When I found out she (the fucker) was a she, I was almost coming.

Read Full Post »

Idiot v2.0

These days I have been an idiot. I have been helping one person more than one time. These days I have been an idiot. I have been noting down Maslow’s Hierarchy of Needs in my notebook. These days I have been an idiot. I have been watching my blog’s hit count. These days I have been an idiot. I have been masturbating while watching a lesbian movie. These days I have been an idiot. I have been in belief of what the news journals said. These days I have been an idiot. I have been thinking massage-parlors in South Racecourse Street could reduce my stress. These days I have been an idiot. I have been telling a guy who is younger than me, ‘It has always been like that at this age’.

Read Full Post »

၄။

မနက္ေစာေစာ ကုိစုိင္းတုိ႔က မနက္စာစားဖို႔လာေခၚတာနဲ႔ လုိက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပထမေန႔က စားတဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္ ျဖစ္ေနတယ္။ နာမည္က အခုမွ သတိထားမိတာ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္တဲ့။ ေခါက္ဆြဲဆုိင္က ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးမ်ား သိေနလားမသိပါဘူး။ အခု ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ သူဟာသူ ေျပာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အသားကုိ ႀကိတ္စက္နဲ႔ ႀကိတ္ၿပီး လုပ္ၾကလုိ႔တဲ့။ အရင္က အသားကုိ ေၾကေအာင္ လက္နဲ႔ ထုရုိက္ယူတာတဲ့။ အဲဒီလုိ ေခ်ထားတဲ့ အသားကုိ သုံးတာမို႔ ဘာစားစား အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။

စားၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲလွည့္ပါတယ္။ ကၽြဲေခါက္ေက်ာ္နဲ႔ ပဲပုပ္ျပား၀ယ္ျဖစ္တယ္။

ပထမေန႔ကတည္းက ငွားထားတဲ့ ဟုိက္ေအ့စ္ေလးနဲ႔ပဲ က်ိဳင္းတုံ တာခ်ီလိတ္လမ္းေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ပန္ကြဲဆုိတဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္လာတယ္။ သူက ပုသိမ္လမ္းေပၚက ဗိုလ္ျမတ္ထြန္တံတားအဆင္းလုိ၊ ေမာ္လၿမိဳင္လမ္းေပၚက သိမ္ဇရပ္လုိ ေနရာမ်ိဳး။ ေဒသထြက္စားစရာေတြ (ထုိင္းနဲ႔ တရုတ္ကလာတာေတြလည္းပါ) ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ကေလးေတြ တန္းစီေနတယ္။ စပါးကုိလည္း စပရုိက္ဗူးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း နည္းနည္း ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ စပါးနည္းနည္း ၀ုိင္းစုိက္ၾကတယ္။

နည္းနည္းဆက္သြားေတာ့ ၁၉ မုိင္ဆုိတဲ့ ရြာကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေရပုိက္ကေလးေတြ သြယ္ထားတယ္။ ပထမေန႔က ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာေတြလုိပဲ ရြာက လူေျခခပ္တိတ္တိတ္ရယ္။ ေကာက္စုိက္ခ်ိန္မုိ႔ ရြာရွိလူကုန္ ေတာင္ယာေရာက္ေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေလ့လာစရာရွိတာေလ့လာ ေနၾကတုံး ပါလာတဲ့ ဓာတ္ပုံဆရာက ၀ေတြကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ေနေလရဲ႕။ ထမင္းမစားခင္ ၾကက္သားကင္ၾကြပ္ၾကြပ္ေလးနဲ႔ စပါးကုိ အရင္ခ်ေပးတယ္။ စားၿပီးေတာ့ အစာပိတ္ နဂါးေမာက္သီးေတြ ခ်ေပးလုိ႔ စားၾကည့္ေတာ စစ္တီးမတ္က ၀ယ္စားတဲ့အရသာနဲ႔ အကြာႀကီးကြာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ ့၂၁ မုိင္ဆုိတဲ့ရြာကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီဘက္မွာ လူေတြ မိုင္းဂရိတ္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ေတာင္ယာ ေရႊ႕ေျပာင္းစုိက္တဲ့ ေနာက္ကို လုိက္ၿပီးရြာကုိ ေရႊ႕ေနၾကပါတယ္။ ၂၁ မိုင္ မူလရြာက ေတာင္ေပၚမွာလုိ႔ သိရတယ္။ ရြာကေတာ့ စံျပရြာဆန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္သပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေဆာင္ဖုိ႔ လုပ္ေနတယ္။ ေရငန္းသီး ပန္းေရာင္ ေၾကြးပါတယ္။ အရသာကေတာ့ အရင္စားဖူးတဲ့ ေရငန္းသီးအရသာပါပဲ။ ရြာထဲက ထြက္ေတာ့ တျခားတစ္လမ္းက ထြက္တာမို႔ ႀကိဳးတံတားကုိ ျဖတ္ရတယ္။ ေတာင္ေပၚေဒသကို ရုိက္ျပတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၀ါးႀကိဳးတံတားမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ကြန္ကရစ္တုိင္နဲ႔ သံႀကိဳးနဲ႔ ပ်ဥ္ခင္းႀကိဳးတံတားျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ေဆာင္ထားတာလုိ႔ ထင္မိေပမယ့္ ရြာက ကုိယ္ထူကုိယ္ထလုပ္ၿပီး ရြာသားေတြကုိတုိင္ ေဆာင္ထားမွန္းသိရလုိ႔ အေတာ္အံအားသင့္မိပါတယ္။

အျပန္ ပန္ကြဲမွာ၀င္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္၀ယ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ (ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပုိင္း)က လက္ဘက္ နာမည္မႀကီးပါဘူး။ စုိက္တာေတာင္ ခုမွ စစိုက္ၾကတာလုိ႔ ဆုိတယ္။

ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္-ေနာင္တုံ စက္၀ုိင္းတစ္ပတ္ထပ္လည္ပါတယ္။ ေလးညလုံးလုံး ဒါၿပီးဒါဆုိေတာ့ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ျငီးေနပါၿပီ။

၅။

ေနာက္ေန႔မနက္ ကုိးနာရီေလာက္ ဗင္တစ္စီးနဲ႔ က်ိဳင္းတုံက ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားႀကံဳကပ္စီးတဲ့ ငနဲက တုိက္တဲ့ ဘီယာကုိ ငုံးဥဆားစိမ္ေလးနဲ႔ ျမည္းရင္း အခုထိ အမည္မသိရေသးတဲ့ ေခ်ာင္းႀကီးကုိ ေငးရင္း လုိက္ပါလာခဲ့တယ္။ မုိးက ရွမ္းေတာင္တန္းေတြေပၚကုိ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လုိက္ပါတယ္။ ကားကက္ဆက္က ဘာမဆီညာမဆုိင္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ထီးဆုိင္ရဲ႕ အညာေႏြ သီခ်င္းသံကုိ နားဆင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ငိုက္လာခဲ့ပါတယ္။

end

 

 

 

Read Full Post »

၂။
ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာႀကီး ႏိုးလာတယ္။ ဘယ္သူမွ မႏုိးေသးတာနဲ႔ ေစ်းဘက္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္ေတြ တန္းစီေနတာပဲ။ အစြန္ဆုံးက ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္တယ္။ အရသာက ရန္ကုန္မွာ စားေနက်ေတြထက္ သိပ္မထူးလွဘူး။ ၀က္ေခါက္ေၾကာက္တုံးေတြ ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ပြဲ တစ္ေထာင္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ ကားနဲ႔ သာယာကုန္းဆုိတဲ့ ရြာကုိ သြားၾကတယ္။ ရြာက လားဟူရြာကေလးပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သြားက်န္းမာေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ သြားၿပီး ေလ့လာၾကတာပါ။ ဧည့္သည္ေတြလာမွာမို႔ ကေလးတခ်ိဳ႕ လားဟူ၀တ္စုံ ၀တ္ထားတယ္။ ျမန္မာစကားတတ္သူ နည္းတယ္။ ေန႔လယ္စာမွာေတာ့ ဟင္းဆန္းတစ္ခြက္ပါလာတယ္။ ၀က္ေျခေထာက္ ခ်ဥ္ေရစိမ္ဆုိပဲ။ အစိမ္းပဲေပါ့။ စားလုိ႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အိမ္ေတြမွ ဆားငံသီးေတြ ပုလင္းေတြနဲ႔ စိမ္ထားၾကတယ္။ ဒီဘက္မွာ ျခံေျမရယ္လုိ႔ အပုိင္မရွိပဲ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေဒသလုပ္ အုတ္စိမ္း (မီးမဖုတ္ထား)နဲ႔ တုိက္ေဆာက္ၿပီးေနၾကတယ္။ ဒီအိမ္က တစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားရင္ ေနာက္ေျပာင္းလာတဲ့တစ္ေယာက္က သူႀကီးနဲ႔ ညိွၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ တက္ေနလုိ႔ရတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္တဲ့ေနရာကုိ လုိက္ၿပီး ရြာေတြ ေရႊ႕ရတာပဲ။ ေတာင္ယာေနာက္လုိက္ရင္း ရြာေတြ ကြဲကုန္တာလည္းရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဟုိနားနဲ႔ ၀မ္အင္ဆုိတဲ့ ရြာႏွစ္ရြာကုိ ၀င္တယ္။ ဟုိနားမွာ ကင္းေကာ္ဖီမစ္ (ရြာေတြဘက္မွာ ငါးဆယ္တန္ေကာ္ဖီမစ္ေတြပဲ ေသာက္ၾကတယ္) ေသာက္ရင္း ဓမၼဆရာနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေတြ ေတာင္ကတုံးျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္လုိ႔ စကားစလုိက္ေတာ့ ပိုးစိမ္းေကာင္ကိုက္တာ ဆရားေလးေရ႕လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ရြာသားေတြကေတာ့ အိမ္ေလးေဆာက္ဖုိ႔ ၊ ထင္းရဖို႔ ခုိးခုတ္ၾကတာ ရွိတယ္။ အပင္ေတြမရွိေတာ့ စမ္းေတြလည္း ခန္းတဲ့အထိ မျဖစ္ေတာင္ ေရနည္းကုန္ၿပီလုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုိနားမွာ ဒုိက္ဦးကေန သားဖြဆရာမလာလုပ္တဲ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္လည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေအာ္..မုိင္းဂရန္႔ ၀ါကာဆုိတာထဲ သူကေလးလဲပါထင္ပါရဲ႕။
ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္ပဲ။ ေခါက္က်ရည္ဆုိတာ တလုံးေသာက္ၾကည့္တာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ေခါင္ရည္ကုိ အရက္ျပန္ခ်က္ထားတာတဲ့။
၃။
မနက္အိပ္ယာထေတာ့ လူက နည္းနည္း ႏုံးေနတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚ အစီအစဥ္ပဲ။ ငွက္ဖ်ားဆရာ၀န္ႀကီး၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕႔တယ္။ ေန႕လည္က် အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီျဖစ္ေနသူ တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ တစ္ေယာက္ဆုိ ျဖစ္မွန္းသိေနတာပဲ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်န္းမာေနတုံးပဲ။ စသိတာက ကုိယ္၀န္ရေနတုံးသိတာ။ အဲဒီကုိယ္၀န္ကေမြးတဲ့ကေလးလည္း ပုိးရထားတယ္။ သူလည္းေရာဂါမျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္အိမ္ ဆက္သြားတယ္။ ပုံမွန္အတုိင္းပဲ အလုပ္လုပ္စရာရွိလုပ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း က်ဥ္ထားတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
အခါယဥ္ေက်းမႈအသင္းရုံးလည္း လမ္းၾကံဳလုိ႔ ၀င္ျဖစ္တယ္။ အခါေတြရဲ႕ ၀တ္စုံကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ၀တ္စုံတစ္စုံကုိ သိန္းႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္တန္တာေတြေတာင္ရွိတယ္တဲ့။ ကုိေအာင္ေဌးက အရင္တုိးရ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ဘူးသူမုိ႔ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြထဲမွာ အခါ ေတြဟာ ကမၻာသိတဲ့လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ေရႊႀတိဂံနဲ႔ အခါကုိ တုိးရစ္ေတြ အရမး္စိတ္၀င္စားၾကတယ္တဲ့။ အခါအသင္းက ျပကၡဒိန္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ အခါတုိင္းရင္းသူမေလးေတြ အေတာ္ကုိ လန္းၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အခါအသင္းအေနနဲ႔ အခါဘာသာကုိ တစ္မ်ိဳးတည္း (ေလာေလာဆယ္ သုံးမ်ိဳးကြဲေန)ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။
ေန႔လည္ေစာင္းမွာ သစ္တပင္ေတာင္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ သစ္တပင္ေတာင္ထိပ္မွာ အေလာင္းဘုရား ေျပာင္းျပန္စုိက္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ကညင္ျဖဴပင္ႀကီးေတြ႕ရတယ္။ သစ္ေတာဦးစီးဌာနက သစ္ပင္ရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႔ အေလာင္းဘုရားေခတ္ကုိ ယွဥ္ျပထားတယ္။ တုိင္းရင္းသားစည္လုံးညီညြတ္ေရးအတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ဦးေအာင္ေဇယ်က သစ္ပင္ေျပာင္းျပန္စုိက္ၿပီး ကၽြဲတစ္ေကာင္ခုိး၊ အသီးပုိးထိုး၊ သမီးလူ -ုိး ဆုိၿပီး က်ိန္စာတုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ အဆိုရွိတာကုိး။
ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္၊ ေနာင္တုံ၊ သည္ဆိမ္းစကက္ဂ်ဴးပါပဲ။

Read Full Post »

၁။

တာခ်ီလိတ္ေလဆိပ္ကုိ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။ အေကာက္ခြန္ျဖတ္တာ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင့္ၿပီး လာႀကိဳေနတဲ့ ဗင္နဲ႔ က်ိဳင္းတုံကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ တာေလေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္စာစားၾကတယ္။ ရာသီဥတုက မေအးေပမယ့္ အပူဓာတ္လည္း လုံး၀မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိခင္ေမာင္လည္း တခုခုေသာက္ရေအာင္လို႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ ဗင္ဆရာႀကီးက ဆာအက္ဒြပ္ မဆုိးဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ ဟုိက္နဲ႔ယွဥ္ရင္ဘယ္လုိေနလဲလုိ႔ ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟာပုိေကာင္းတာေပါ့ဆရာရဲ႕။ ဟုိက္က အတုေတြမ်ားပါတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဆာအက္ဒြပ္ႏွစ္ပက္စီေလာက္ အကုန္မွာ ခ်ဥ္စပ္ေက်ာ္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တျခားဟင္းေတြ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဟင္းေတြထဲမွာ ေရွာက္ရြက္ေတြပါတာေတာ့ သတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွာက္ရြက္မႀကိဳက္ပဲကုိး။ ေဆာစ့္လုိဟာမ်ိဳးေလးေတြ လာခ်ေပးလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္ဆန္ဆန္ပဲ။ ၾကက္သြန္ျဖဴရယ္၊ ပဲပုတ္ရယ္ ေဆာ့စ္ထဲမွာ ပါတယ္။

စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ ခရီးျပန္စတယ္။ ကားဆရာက ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ။ လမ္းက ကုမၸဏီလမ္းဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ လမ္းခေတာ့ ေစ်းၾကီးတာေပါ့။ ကားဆရာကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေၾကာင္းကုိ ဗင္ဆုိ ရွစ္ေထာင္ေလာက္က်တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ကားလမ္းေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဘးက ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း အၿပိဳင္စီးေနတာေတြ႕ရတယ္။ ရွမ္းနာမည္ရွိေပမယ့္ မသိရဘူး။ တာေလနားနီးရင္တာေလေခ်ာင္း က်ိဳင္းတုံနားနီးရင္ က်ိဳင္းတုံေခ်ာင္းလုိ႔ ေခၚၾကတာပဲဆုိတဲ့ အေျဖပဲရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး တစ္ဘက္က ေခ်ာင္းေရထုိးတာ၊ တစ္ဘက္က ေတာင္ၿပိဳတာေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးတဲ့ေနရာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေခ်ာင္းေရထုိးတာခံႏုိင္ေအာင္ နံရံေတြအခုိင္အခန္႔ ေဆာက္ထားတယ္။ ေခ်ာင္းေရက နီရဲေနတယ္။ မိုးရြာထားလုိ႔တဲ့။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေက်ာက္တုံးေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတာလည္း ေျမျပန္႔နဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ပဲ။

မိုင္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိတဲ့ ဒီတာခ်ီလိတ္-က်ိဳင္းတုံလမ္းကို အရင္က တစ္လသြားရတယ္လုိ႔ ဗင္ဆရာက ေျပာတယ္။ သူက ၁၉၈၀ေက်ာ္ကတည္းက ဒီလမ္းမွာ ေမာင္းလာတာ။ သူပုန္နဲ႔ ႏွစ္ခါဆုံဘူးတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးက လမ္းမျပင္ဘဲ လမ္းဆုိးလုိ႔ ပ်က္ကုန္တဲ့ကားေတြကုိ ကရိန္းဆြဲစားတာ သူေဌးျဖစ္ကုန္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကပက ကားဆရာႀကီးေတြကို ရွမ္းမငယ္ငယ္ေလးေတြကယူ ပင္စင္စားတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ ရွမ္းမေလးေတြက ပစ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ က်ိဳင္းတုံကုိ ညေနသုံးနာရီေလာက္ေရာက္သြားတယ္။ တည္းတဲ့ ဘန္ဂလုိမွာ အထုပ္အပိုးေတြခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိေအာင္ေဌးႏွစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္လုိက္ရွာၿပီး လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ပလာတာမွာစားေတာ့ ဆီနည္းလုိ႔ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကလမ္းေတြ အတက္အဆင္းမ်ားတာ သတိျပဳမိတယ္။

ညဦးပုိင္းေလာက္က်ေတာ့ က်ိဳင္းတုံက ၿမိဳ႔ခံေတြျဖစ္တဲ့ ကုိေဇာ္ျမင့္တုိ႔  ၊ ကုိစုိင္းတုိ႔ ေရာက္လာၿပီး “ေအာင္ခုိင္”ဆုိတဲ့ ဆုိင္မွာ ထမင္းသြားစားၾကတယ္။ အရက္ေတာ့အရက္ဆုိင္ပဲ အျမည္းေတြကေတာ့ သိပ္မထူးဘူး။ အရက္ကေတာ့ ထူးတယ္။ “စပါး”လုိ႔ေခၚတဲ့ ေဒသခ်က္အရက္ကုိ ဒီမွာသိပ္ေသာက္ၾကတယ္။ စပါးနဲ႔ခ်က္တာမို႔ စပါးခြံကဓာတ္ေတြလားမသိဘူး။ ပူရွရွျဖစ္ေနတယ္။ ဘီယာဆုိရင္ေတာ့ ပုလင္းစိမ္းနဲ႔ တရုတ္ဘီယာအေသာက္မ်ားၾကတယ္။ ၀ုိင္လည္းေတာ္ေတာ္စုံတယ္။ မက္မန္း၊ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ခ်ယ္ရီ။ စေတာဘယ္ရီ၊ခ်ယ္ရီေရာရင္..ဆုိတဲ့သီခ်င္းဆရာ ဒီဘက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ပုံရတယ္။ ဖုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္ေခၚတစ္မိနစ္တစ္ရာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာစုိင္းတုိ႔နဲ႔ ေကတီဗြီေရာက္သြားတယ္။ ရွမ္းမေလး သုံးေယာက္လာတယ္။ ဘုရားစူးရွမ္းမေတြနဲ႔တူပါရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ပုံမလာဘူး။ ဘန္ဂလုိမျပန္ခင္ ေနာင္တုံကန္ကုိ ဆုိင္ကယ္ပတ္စီးၾကေသးတယ္။ ပတ္သာပတ္တာ ေမွာင္မဲေနလို႔ ဘာမွေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗုိက္ကထပ္ဆာေနေပမယ့္ က်ိတ္မွိတ္ၿပီးအိပ္လုိက္တယ္။

Read Full Post »