ညဥ့္နက္ထဲ သူ႕မိန္းမက သူ(သူ႕မိန္းမ)သူ႔မိန္းမစားဖို႔ ၀ယ္ထားေသာ ကြတ္ကီးျဖဴျဖဴေလးမ်ားကုိ တစ္ခုပီးတစ္ခု ယူစားေနရင္း ဒီစာေၾကာင္းေတြကို ေရးေနမိသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္ကလည္း သူ႕အတြင္းကလီစာမ်ားထဲမွ ေသြးမ်ား ယုိစိမ့္ထြက္ခဲ့သည္။ ထုိေသြးစက္မ်ားက သူ႕မိန္းမႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သူ႕ကေလးငယ္ေလးႏွင့္ျဖစ္ေစ အတူေနထုိင္ရန္ အခ်ိန္မ်ား သူ႕အတြက္ မ်ားစြာ သိပ္မက်န္ေတာ့ေၾကာင္း သတိေပးခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္မတုိင္ခင္ကေတာ့ သူ႕မိသားစုႏွင့္ အတူေနထိုင္ရန္ အခ်ိန္မ်ားကုိ သူေရတြက္ၾကည့္ခဲ့ဘူးဖူးျခင္းမရွိေပ။
အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ကစလုိ႔ လူျဖစ္ရတဲ့အဓိပၸါယ္ကုိ ရွာမေတြ႕ႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ သူ႕အတြက္ မိသားစုဆုိတာကလည္း တံလွ်ပ္တစ္ခုမွ်ပင္ျဖစ္မလာခဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္ဟည္းလာေတာ့ သူလည္း ခါးကုိနည္းနည္းျပင္ထုိင္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တေခါက္ျပန္စူးစမ္းၾကည့္ခဲ့ရသည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ေမးခြန္းေတြကို စိတ္ကူးထဲက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚခ်ေရးၾကည့္ေနတုံး ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရြာေလးတစ္ရြာသုိ႔ သြားေရာက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။
ဘ၀ဆုိတာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လည္း ပုိက္ဆံရွာရတာပဲ။ ပုိက္ဆံေတြရွိလာေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံရွာရတာပဲ။ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ မရပ္မနားေပါ့။ ရပ္နားလုိက္တဲ့သူဟာ စက္၀ုိင္းရဲ႕အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ အေရွ႕မွာ ေရးခဲ့တဲ့စာေၾကာင္းေတြက ပိုက္ဆံဆုိတဲ့ေနရာမွာ ဂုဏ္ပကာသန၊ မိန္းမ၊ ေယာက်ာ္း၊ ေရာဂါ အစရွိသည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ အစားထုိးထည့္သြင္းၾကည့္လုိ႔ရသည္။
သူလည္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ဒန္းဖိုက္တစ္လုံးကုိ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေပးေသာက္ရင္း ေမွာ္ဆရာမ/နတ္သမီး/ေရသူမေလးမ်ား အေၾကာင္းကုိ ေတြးသည္။ ေတြးလက္စ ဘ၀ရဲ႕အေၾကာင္းက ငါးမုန္႔ေၾကာ္အိတ္ခြံႏွင့္အတူ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ လြင့္က်သြားသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူႏွင့္ယုတို႔ ပင္လယ္ဘက္သြားသည့္ ေလွတစ္စီးႏွင့္လုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ေနေရာင္ သိပ္မျပင္းခင္ ယုတစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်သြားသည္။ ယုု၏ ေသြးေရာင္လွ်မ္းေနေသာ ေျခဖ၀ါးကိုၾကည့္ရင္း သူစက္ေလွေပါင္းမုိးအျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ေလက ဒီမွာ သန္႔ရွင္းေနသည္။ သူတံေတြးမ်ားထဲတြင္လည္း ေသြးမပါေတာ့သည္ကုိ သူသတိထားမိသည္။
ညေနခင္းတြင္ ရြာထဲသုိ႔ျပန္လာသည္။ ေနမေစာင္းခင္ ေစတီေလးတစ္ဆူရွိရာ ကုန္းကေလးေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူနဲ႔အတူ ခြာညိဳပါလာသည္။ ေစတီရွိရာ ကုန္းေစာင္းေလးေပၚမွ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ စီးမုိးျမင္ေနရသည္။ ေစတီနံေဘးတြင္ အဂၤါခ်ိဳ႕ယြင္းေနေသာ ဆင္းတုငယ္မ်ားကုိ စြန္႔ပစ္ထားသည္။ ခြာညိဳက ကုန္းကေလး၏ ေအာက္ဘက္ရွိ ကမ္းစပ္သို႔ ဆင္းၿပီး ခရုေကာက္ၾကရေအာင္ဟု ေျပာသည္။ သူက ေခါင္းကုိ အသာယမ္းျပလုိက္သည္။ ေနလုံးက ပင္လယ္ျပင္ဆီ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး ေနာက္ေတာ့ လ်င္ျမန္စြာ ငုပ္လွ်ိဳးသြားသည္။
ညက်ေတာ့ ၀ါးတစ္ရိုက္ေလာက္အကြာက ပင္လယ္လိႈင္းသံကုိ နားေထာင္ရင္း ပါလာသည့္ ၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနမိသည္။ ညဥ့္က တျဖည္းျဖည္းနက္လာသည္။ မန္ယူပြဲၾကည့္သူေတြ ျပန္လာသည္။ မဟာ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းႀကီးႏွင့္ သြားေတြ႕သူေတြ ျပန္လာသည္။ ဘ၀ဆုိတာ ျပက္လုံးတစ္ခုပဲ ခြာညိဳ..မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘ၀ဆုိတာ ျပက္လုံးတစ္ခုပဲ ယုရဲ႕..မရယ္ရတဲ့ျပက္လုံးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘင္အုိခရီ၏ စာသားေတြကို ေရရြတ္ရင္း သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
Kanyan's Blog 