အဲဒါမေကာင္းဆုိး၀ါးေတြ..ဓာတ္မီးနဲ႔ထိုးလုိက္ရင္ တစစီေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္၁

၂၀၀၇တုံးက ျမစ္ထဲခုန္ခ်ဖို႔ သူစိတ္ကူးေနခဲ့တယ္..ဘ၀မွာ ေန႔တုိင္းဟာ အေရးႀကီးမေနဘူးဆုိတာ သူ႕ကုိ မနည္းေျပာျပရတယ္.. ေနာက္ေတာ့လည္း ဘုန္းႀကီးအေရးအခင္းနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းက သူ႕ကုိ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္..အႏုပညာဓာတ္ခံရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ မိန္းမတေယာက္ကုိ အၾကာႀကီး ေနရာမေပးဘူး..ေနရာမေပးဘဲလည္း အၾကာႀကီးမေနဘူး..မူးလာရင္ (ရမ္ေခတ္တုံးက တစ္ပုိင္း..၀ီေခတ္ေရာက္ေတာ့ ဟုိက္ ေျခာက္ပက္ဆုိရင္ သူမူးေလ့ရွိတယ္) သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အခ်င္းခ်င္း judge မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္..လူျဖစ္တဲ့သူ႕မွာ လူရုိေသရွင္ရုိေသျဖစ္ခ်င္စိတ္ေလးေတာ ့ရွိတယ္..ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္မ်ားမွာ လူလားေျမာက္သူပီပီ အဲဒီစိတ္ေလးကို အတင္းဖုံးထားရွာတယ္..ေဆးေပါ့လိပ္ျပာေတြ သူခုိနားေနတဲ့ ဂ်ာနယ္တုိက္ရဲ႕ေကာေဇာေပၚ ေခၽြေခၽြခ်ရင္း ငါဟာ fifth element ^၂ပါကြာလုိ႔ ဆုိတယ္..ဒီအဆုိကုိ သူ႕ဘေလာ့မွာ ဟစ္ေကာင့္ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ေန႔တုိင္းအင္တာနက္ဆုိင္ေျပးၾကည့္ေနတာက ျငင္းဆုိတယ္..ကေလးေတြကေတာ့ ဒီလုိပဲ စားပြဲေတြၾကား ေျပးလႊာေနမွာပဲေပါ့..မင္းလည္းတစ္ေန႔ေလးနာရီေလာက္ ေဟာလီး၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္လာတာပဲ ဒါေတြသိပါတယ္ေျပာၿပီး ေျဖာင္းျဖရတယ္..ေနာက္ေတာ့လည္း တြဲဘက္ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ဆရာလုပ္္မယ္ဆုိပီး နယ္ဘက္ထြက္သြား..ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေနျပည္ေတာ္ေအာက္က ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္ဟုိဒီေျပာၾက..ညေနေစာင္းေတာ့သူ႕ကုိမjudgeၾကတဲ့သူေတြပဲ သူမပီးေမာ္ေရႊလီခ်ီတက္..တခါေတာ့ ဦးေပၚဦးမသာခ်တဲ့ပုံဟာ ျမန္မာ့ပထမပါေဖာင္းမင့္ဆုိၿပီး ေဆာင္းပါတပုဒ္ေရးယူလာလုိ႔ ေတာင္းယူထားၿပီး ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္တယ္..ဒီသၾကၤန္ေတာ့ ဆံပင္ေတြေဆးဆုိးပီး ေပါက္ခ်လာတယ္.. ကြန္ယက္ထဲ ၀င္မယ္ေျပာတယ္..ေယာက္လမ္းထဲမွာ စစရ ရွိေသးလားေမးတယ္..

၁။ Troll Story, André Øvredal

၂။ Fifth Element, Roberson Davies

 

မဆ

Read Full Post »

ဖုိင္တြဲ

သူ႕တစ္သက္လုံး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လုပ္ခဲ့သည္အလုပ္မွာ ဖုိင္တြဲသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ယခုသူ႕အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ သူ၏ ဖုိင္တြဲသက္မွာလည္း ႏွစ္သုံးဆယ္ခန္႔ရွိေပၿပီ။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္၏ ဟိုဘက္တုံးက သမ၀ါယမဆုိင္တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကတည္းက သူ၏ အဓိကတာ၀န္မွာ ဖုိင္တြဲျခင္းပင္။ ဖုိင္ေတြတြဲရင္းႏွင့္ပင္ ျမျမၾကည္ႏွင့္ေတြ႕ခဲ့သည္။ ျမျမၾကည္ႏွင့္ သူအေပးအယူလုပ္ခဲ့သည္ စာေတြကုိလည္း သူဖိုင္တြဲထားခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာအေစာင္္ႏွစ္ရာရုိက္ခဲ့ရာ ပိုသည့္အေစာင္ႏွစ္ဆယ္ကိုလည္း ဖိုင္တြဲထားခဲ့သည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ကာလအတြင္း ထြက္သမွ်ကမ္းသမွ် စာေစာင္ေတြကုိပင္ ဖုိင္တြဲထားခဲ့ေသးသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီဖုိင္တြဲကုိ ျမျမၾကည္ေတြ႕သြားၿပီး ရွင္းပစ္လုိက္ပုံရသည္။ သူလည္းသမဆုိင္အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီး အသိတစ္ေယာက္၏ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္သည္။ အစပုိင္းေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ ရုံးအတြက္ ဟို၀ယ္ဒီ၀ယ္ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္မ်ား လုပ္ေပးရသည္။ ဖုိင္ကေတာ့ တြဲရျမဲပင္။ အဲဒီမွာလုပ္ေနရင္း သုံးေလးႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ သူ႕အတြက္ ျပႆနာေပၚလာသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိ ဖုိင္တြဲရုံသာမက ကြန္ပ်ဴတာမ်ားျဖင့္ စာရင္းသြင္းသိမ္းဆည္းလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းက အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ေလးဆယ္မျပည့္ေသးေသာ သူ႕အသက္အရြယ္ျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံသင္တန္းေလးဘာေလးတက္ဖုိ႔ ရုံးက တုိက္တြန္းေသးသည္။ သူက သင္တန္းလည္းမတက္ေတာ့၊ အလုပ္ကပါ ထြက္လုိက္သည္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိမ္မွာေနေတာ့ အေတာ္ေနရထုိင္ရခက္သည္။ ျမျမၾကည္က အိမ္ဆိုင္ေလးထြက္တာမို႔ စားေရးေသာက္ေရးက သိပ္မပူရ။ အရင္က ၀က္သားနီခ်က္ေလး တစ္ပတ္တခါေလြးရကေန ႏွစ္ပတ္တခါ ျဖစ္သြားတာေလာက္ပဲ သိသာသည္။ ခက္တာက ဖုိင္မတြဲရတာပဲျဖစ္သည္။ သူ႕မွာအာသာေျပ ဖုိင္တြဲစရာ သတင္းစာပဲရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ သူအလုပ္ရျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ တုိင္း၍ယက္သည့္ ပကၠလာဆုိတာမ်ိဳးပင္။ အဆိုပါအဖြဲ႕အစည္းမွာ ေခတ္မီကြန္ပ်ဴတာမ်ား အသုံးျပဳေသာ အဖြဲ႕အစည္းပင္။ ယခင္ ကုမၸဏီမွာထက္ ပိုဆုိးသည္က စာေပးစာယူပင္သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့ပဲ အီးေမးဆုိသည့္ဟာကုိ အသုံးျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယင္းအဖြဲ႕အစည္းမွာ အစုိးရဌာနမ်ားႏွင့္ မ်ားစြာဆက္ဆံရသည္။ ထုိအခါတြင္မူ ကြန္ပ်ဴတာအသုံးျပဳ၍မျဖစ္ၿပီ။ အီးေမးဆုိတဲ့ဟာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ သူ သမဆုိင္မွာလုပ္စဥ္ကကဲ့သို႔ပင္ ေပးစာမ်ား၊ အစီရင္ခံစာမ်ား၊ မူရင္းစာမ်ား၊ မိတၱဴစာမ်ား၊ ကန္႔သတ္မ်ား၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မ်ား၊ အမိန္႔မ်ား၊ စာခ်ဳပ္မ်ား စသည္စသည္ျဖင့္ ..  သူ႕အတြက္ေတာ့ တြဲလုိက္စမ္းဟ တစ္ဖုိင္ၿပီးတစ္ဖုိင္ပင္။ သူကေတာ့ ရုံးစာမ်ားသာမက ရုံးမွ ၀န္ထမ္းမ်ား ၀ယ္ယူဖတ္ရႈၿပီး ဟုိပစ္ဒီပစ္ ျဖစ္သလိုထားေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားစာေစာင္မ်ားကုိလည္း ေစတနာဗလပြျဖင့္ လုိက္ၿပီးဖုိင္တြဲေပးသည္။ လွ်ပ္တျပက္က တစ္ဖုိင္၊ အီလဲဗင္းက တဖုိင္၊ မႈခင္းသတင္းက တစ္ဖုိင္။ ရုံးက သူ႕ဆရာမန္ေနဂ်ာပင္ သူတြဲထားေသာ ဖုိင္အတြဲလုိက္ကုိ အိမ္သုိ႔ ဖတ္ရန္ယူသြားတတ္သည္။ ရုံးမွာ ဖုိင္တြဲၿပီး ျပန္အလာ အိမ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ျမျမၾကည္ခ်က္ေပးေသာ ၀က္သားနီခ်က္ေလးကုိ မန္က်ည္းရြက္ဟင္းခ်ိဳေလးႏွင့္ အားရပါးရေလြးသည္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးလွ်င္ ျမျမၾကည္ႏွင့္အတူ ဆုိင္တစ္ဘက္ ကုိရီးယားကားတစ္ဘက္ၾကည့္ၾကသည္။ တခါတေလ ျမျမၾကည္က သူ႕ကုိ ဆုိင္အေစာင့္ခုိင္းတတ္သည္။ သူမက ကားတစ္မွတ္တုိင္စီးၿပီး ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ရွိ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ဆုိင္သုိ႔ သြားသည္။ ထုိဆုိင္တြင္ ဆုိင္ရွင္ေကာင္မေလးက  ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ေပးၿပီး ျမျမၾကည္က နားၾကပ္ၾကီးတပ္ကာ မေလးေရာက္ေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။ သူကေတာ့ ျပတ္သည္။ သားႏွင့္စကားေျပာရေအာင္ တခါမွ လုိက္မသြား။ တကယ္တမ္းက သူ႕သားကုိ ေလဆိပ္ပုိ႔ကတည္းက သူကမွာလုိက္ၿပီးသား။ သူ႔ထံစာမွန္မွန္ေရးရန္။ သူ႕သားကလည္း သူ႕ဆီစာမွန္မွန္ေရးသည္။ သူကလည္း သူ႕သားပို႔ေသာစာမ်ားကို တစ္ေစာင္မက်န္ ….

Read Full Post »

ကၽြဲ

ေရခ်ိဳးရင္း ေလာင္းခ်လုိက္တဲ့ ေရခြက္ေတြကို ေရတြက္ေနမိတယ္။ ေရခ်ိဳးရင္ ေရခြက္ေတြကို ေရတြက္ေနမိတဲ့ အက်င့္ကုိ သူဘယ္တုံးက စရခဲ့သလဲသူမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းကမထြက္ခင္ကေလးမွာ ဘယ္လုိကဘယ္လုိ ညီညီေအာင့္ဆီ စိတ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ညီညီေအာင့္အေၾကာင္းေရးမယ္လုိ႔ ေတးထားတာ ဒီတခါေတာ့ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲျဖစ္လုိက္မိတယ္။

တကယ္ေတာ့ ညီညီေအာင္အေၾကာင္းေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဟုိ..သတင္းႀကီးတဲ့ ေရႊမင္းသမီးဆီကပဲဲစရမယ္။ ေရႊမင္းသမီးက အဲဒီတုံးကေတာ့ မင္းသမီးေပါက္စေတာင္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုတစ ႏွစ္ခုစေတာ့ ရုိက္ဘူးေနၿပီ။ ေၾကာ္ျငာေလးဘာေလးရုိက္ဖို႔ ရန္ကုန္တက္လာရင္ ညီညီေအာင့္ အိမ္မွာတည္းတယ္။ တည္းတယ္ဆုိတာကလည္း ညီညီေအာင့္ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးေလာင္းလ်ာေလးကုိ လ်ာထားတဲ့သေဘာရွိတယ္။ ညီညီေအာင့္ အစ္ကုိႀကီးဆုိတာကလည္း အေမရိကားလား အဂၤလန္မွာလား ေလးငါးႏွစ္သြားအလုပ္လုပ္ပီး ျပန္လာတာ။ ညီညီေအာင့္ အစ္ကုိႀကီးက ညီညီေအာင့္ကုိလည္း အေတာ္ခ်စ္ရွာတာ။ သူဟုိမွာရွိေနတုံးကတည္းက သူပို႔တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ကား၀ယ္ထားတာ။ အိမ္မွာက ေယာက်္ားသားရယ္လုိ႔ ညီညီေအာင့္အေဖအဘုိးႀကီးရယ္၊ ညီညီေအာင္ရယ္ပဲ ရွိေတာ့ ကားက ညီညီေအာင့္ လက္ထဲမွာေပါ့။ အဲဒီတုံးကေတာ့ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စားခ်င္ရင္ ပဲခူးသြားၾကရတဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ ကားရွိတဲ့ ညီညီေအာင္က ေဘာ္ေဘာ္ေတြၾကားမွာ အေတာ္ေရပန္းစားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အစ္ကုိႀကီး ျပန္လာတယ္။ လန္/ကန္ျပန္အစ္ကုိႀကီးရဲံ႕ ခ်စ္ညီေလးဆုိတာ့ ညီညီေအာင္အတြက္ အေတာ္သာယာတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ မိဘေတြရဲ႕စပ္ဟပ္မႈေၾကာင့္ ေရႊမင္းသမီးေလာင္းေလးက ညီညီေအာင္တုိ႔အိမ္မွာ စတည္းခ်ဖုိ႔ျဖစ္လာတယ္။ မရီးေလာင္းေၾကာ္ျငာမင္းသမီးေလးက ညီညီေအာင္တို႔ တစ္အိမ္လုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းႏုိင္ေနႏုိင္တယ္။ အိမ္ရဲ႕ဆဲြလဲ ညီညီေအာင္နဲ႔ေတာ့ ပုိၿပီး ပလဲနံပသင့္ေနေလရဲ႕။ ညီညီေအာင့္အစ္ကိုကုိယ္တုိင္က သူ႕ရဲ႕ ဇနီးေလာင္းဟာ သူ႕ညီနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး လွစ္ျပထားတာကုိး။ ဒီလုိနဲ႔ ရက္ကုိ လစား၊ လကုိ ႏွစ္မစားခင္မွာပဲ ညီညီေအာင္တစ္ေယာက္ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ။ ျပႆနာရဲ႕ အစကေတာ့..ဆုိပီး အစမခ်ီေတာ့ဘဲ တေၾကာင္းထဲ ေရးျပရရင္ ေရႊမင္းသမီးေလာင္းေလးကို ႏုိ႔စုိ႔ေပးေနတဲ့ ညီညီေအာင္ကုိ သူ႕အစ္ကုိကုိယ္တုိင္ မိသြားတာပဲ။

အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ့ ညီညီေအာင္ရဲ႕အေျခအေနေတြကလည္း အဲဒီေနာက္ပုိင္း အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မင္းသမီး ႏုိ႔စို႔တဲ့ ကိစၥတခုတည္းေၾကာင့္ရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းက အေျခခံတာေပါ့။ အရင္ဆုံးကေတာ့ ညီညီေအာင္ေမာင္းေနတဲ့ကားကုိ သူ႕အစ္ကုိက ေရာင္းပစ္လိုက္တယ္။ သူစီးတဲ့တစ္စီးပဲ ခ်န္ထားတယ္။ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ ေပၚတင္ႀကီး ခ်ဲၾကတာမရွိေပမယ့္ စစ္ေအးတုိက္ပြဲျဖစ္ၾကတယ္။ အစ္ကိုကလည္း ညီကုိ ေရွာင္တယ္။ ညီကလည္း အစ္ကုိနဲံ႔ မဆုံေအာင္ေနတယ္။ အစ္ကုိနဲ႔မတည့္ေတာ့ ညီညီေအာင့္မွာ အသုံးေလးေတြလည္း နဲနဲက်ပ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ပိတ္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္တယ္။ ညီညီေအာင္က အဲဒီမတုိင္ကတည္းက သေဘၤာပဲတက္မွာလုိလုိ၊ စလုံးပဲ သြားမလုိလုပ္ေနတာ။ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ သူ႕အိမ္က သူ႕ကုိ အတိအလင္းေမးလာတယ္။ မင္းေက်ာင္းတက္မွာလား။ အလုပ္လုပ္မွာလား။ ညီညီေအာင္က ဒုတိယလမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ သူ႕အစ္ကုိ ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိတ္နဲ႔ သေဘၤာေပၚေရာက္သြားတယ္။ သေဘၤာထြက္ပေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ညီညီေအာင္တို႔က စာမလာ သတင္းမၾကားပဲ။ သတင္းကေတာ့ လုံး၀မၾကားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စလုံးမွာ ကမ္းတက္ရင္ ညီညီေအာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လုိေပြးေနတယ္ဆုိတာေတြေတာ့ တခ်က္တခ်က္ အိမ္ကျပန္ၾကားရတယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ညီညီေအာင္ ေက်ာပုိးအိတ္ေလးတစ္လုံးလြယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ေပၚလာတယ္။ မ်က္ႏွာေတြက ေခ်ာင္က်လုိ႔။ ပထမသေဘၤာတစ္စင္းက ေရာင္းလုိက္လုိ႔ ေနာက္တစ္စင္းအေျပာင္းမွာ တင္ကာေပၚ ေရာက္သြားသတဲ့။ တံေတြးေထြးရင္ေတာင္ တံေတြးက ေရနံနံ႕ နံေနတယ္။ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ထိသြားသလုိ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ျငိမ္သြားတယ္။ သူ႕အစ္ကုိကလည္း အိမ္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ မင္းသမီးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းအၿပီး ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ၿငိသြားတယ္။ မင္းသမီးကေန ေက်ာင္းဆရာမဆီေတာင္ ခုန္ဆင္းသြားသလားလုိ႔ေတာ့ အေတြးမေစာေလနဲ႔။ ေက်ာင္းဆရာမအေဖက စက္ရုံမႈးတဲ့။ ညီညီေအာင့္အစ္ကုိက အဲဒီမွာ ပစၥည္းသြင္းတာလား..ထုတ္တာလားလုပ္ရင္း ေတာ္ေတာ္ခြင္မိသြားတယ္။ အဆင္ေျပေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သည္ပီပီ မိဘေတြကုိေတာ့ သိပ္မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ညီညီေအာင့္ကိုလည္း အိမ္က ေဆးကုေပး၊ ေလးငါးလေလာက္ အိမ္က ေပးနားထားၿပီး တေန႔ေတာ့ သူ႕အေမၾကီးက သူတို႔အေျခအေနေတြ ဇယားခ်ျပတယ္။ ညီညီေအာင္နဲ႔ သူ႕အစ္ကုိၾကားမွာက ညီအစ္မေတြခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ အားလုံးအိမ္ေထာင္သည္ေတြ။ သူတို႔က ၀ုိင္းၿပီးေထာက္ပံ့ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ သားအႀကီးအိမ္ေထာင္က်ကတည္းက အိမ္က အေတာ့ကို အက်ပ္ရုိက္တဲ့ အပုိင္းကုိ ေရာက္ေနတယ္။ ညီညီေအာင့္ကုိ ေဆးကုထားတဲ့အေၾကြးေတြကလည္း အေတာ္တက္ေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ေျဖရွင္းဖုိ႔ကေတာ့ အိမ္ကုိေရာင္းလုိက္ၿပီး အစ္ကုိႀကီးအိမ္ကုိ လုိက္ေနဖို႔ပဲ။ ညီညီေအာင္ကေတာ့ ႏုိးတခြန္းပဲေျပာလုိက္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ အဘုိးႀကီးအဘြားၾကီးက ညီညီေအာင့္အစ္ကိုဆီေရာက္သြားတယ္။ ညီညီေအာင္ကေတာ့ သူ႔အေဒၚ၀မ္းကြဲနဲ႔ သြားေနတယ္။ အဲဒီမွာက သူ႕အေဒၚ၀မ္းကြဲရယ္၊ သူနဲ႔ဆုိ အဘြားေလးေတာ္တဲ့ သူ႕အေဒၚရဲ႕ အေမရယ္ပဲရွီတာ။

ကမၻာႀကီးက ေစာင္းၿပီးလည္ရင္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ကုန္သြားသလုိပဲ ညီညီေအာင္ကလည္း ဆက္ၿပီးေရြ႕ေနတယ္။ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ၀င္လုပ္ေတာ့လည္း သိပ္မခံဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ကုမၸဏီကိစၥနဲ႔ နယ္ဘက္ဆင္းၾကရတယ္။ ကုမၸဏီက သေဌးမမက ကားမစီးခ်င္ဘူးဆုိလို႔ ရထားနဲ႔ သြားၾကတယ္။ တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ရထားပ်က္ပါေလေရာ။ ရထားပ်က္တုံး ေအာက္ဆင္းၿပီး ေျခလက္ဆန္႔ရေအာင္ ဟုိနားဒီနား ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ အနားမွာကလည္း အိမ္ေလးငါးလုံးသာသာရယ္ရွိတာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ သစ္ပင္အုပ္အုပ္နဲ႔ ရြာလိုမ်ိဳးေတြ႕ေနရတယ္။  တစ္နာရီႏွစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ ရထားျပန္ထြက္မယ္ဆုိၿပီး ဥၾသေတြဘာေတြဆြဲေရာ။ ခရီးသည္ေတြအားလုံးေနရာယူၿပီးေပမယ့္ ညီညီေအာင္က ေပၚမလာဘူး။ ၀န္ထမ္းေတြလည္း အနီးအနားမွာ ရွာၾကည့္ေသးေပမယ့္ မေတြ႕ၾကဘူး။ ရထားဆုိတာ ကားလုိ ဟုိး..ေနပါဦးလုပ္လုိ႔လည္း မရေလေတာ့ ညီညီေအာင္တစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ သေဌးမမကေတာ့ အေတာ့္ကုိ ယမ္းပုံမီးက်ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔သြားတဲ့ေနရာကုိ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ေနာက္က်ၿပီး ညီညီေအာင္ေရာက္လာတယ္။ ညေနက်ေတာ့ အရက္၀ုိင္းမွာ ေသာက္ၾကစားၾကရင္း ညီညီေအာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ က်န္ခဲ့သလဲဆုိတာ ေမးၾကရင္း အေၾကာင္းစုံသိၾကရတယ္။ အဲဒီနားမွာ ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း အနားက ရြာတစ္ရြာမွာ ရတယ္္ဆုိလုိ႔ လုိ္က္သြားၿပီး သြားစားတာပါတဲ့။ ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ သေဌးမမက ညီညီေအာင့္ကုိ ေခၚေတြ႕ပါတယ္။ မေန႔က ဘာလုိ႔ ရထားမမီဘဲ က်န္ခဲ့တာလဲဆုိတာ မေမးပါဘူး။ လမ္းစရိတ္နဲ႔ လစာတစ္လစာ ထုတ္ေပးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ညီညီေအာင္လည္း ဘာမွာမလုပ္ဘဲ ေယာင္ေနတာေပါ့။ ၾကာေတာ့လည္း အလုပ္မရွိအကုိင္မရွိနဲ႔ အေဒၚ၀မ္းကြဲလုပ္စာထုိင္စားေနရတာ အားနာတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ အလုပ္ရဖုိ႔႔ ႀကိဳးစားရွာတယ္။ ႀကိဳးစားရင္းက ျပႆနာထပ္တက္ေတာ့ပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ သူ႕အဘြားေလးသာမက သူ႕အေမအရင္းကပါ သူ႕ကုိ လက္မခံေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိဆုိေတာ့ ဒီတခါ သူရဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အလုပ္က သူ႔အေဒၚ၀မ္းကြဲရဲ႕ ေယာက်္ားလုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ညီညီေအာင္က ဘယ္လုိခ်ဳပ္လုိက္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူ႕အေဒၚ၀မ္းကြဲကလည္း ညီညီေအာင့္ကုိပဲ ယူမယ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံရွာမယ္ဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ညီညီေအာင္တစ္ေယာက္ မေလးကို ထြက္သြားတယ္။ သူ႕အေဒၚကေတာ့ သူ႔ကုိေလဆိပ္လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီမွာေနတာနဲ႔စာရင္ ဘာမဆိုပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ယူဆၿပီး ပုိက္ဆံ၀ုိင္းထုတ္ေပးၾကတဲ့ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ပဲ ညီညီေအာင့္ကုိ ေလဆိပ္လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ။ ညီညီေအာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သြားၿပီေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ဘာသံမွကုိ မၾကားၾကရေတာ့ဘူး။ မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း အဆက္အသြယ္လုံး၀မလုပ္ဘူး။ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ မေလးဘက္ကလည္း ညီညီေအာင္ႀကီးေတာ့ ဘယ္မွာေတြ႕တယ္ဆုိတာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ ျပန္မၾကားၾကရတာပါပဲ။ အေစာပိုင္းကေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ သံသယျဖစ္တဲ့အခ်က္တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒီေကာင္သူတုိ႔နဲ႔ မဆက္သြယ္ရင္ေတာင္ သူ႕အေဒၚဆီေတာ့ ဆက္သြယ္ခ်င္ဆက္သြယ္ေနမွာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ႕အေဒၚက တျခားဘဲတစ္ေဗြနဲ႔ ယူလုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕ကို မေလးရွာ၀ိုင္းပို႔ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္တစ္ခုဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ဆုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ဓာတ္ပုံတစ္ခုထဲမွာ ညီညီေအာင့္ပုံကုိ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားက သတုိ႔သားေနရာမွာရပ္ေနတာပါ။ ကမန္းကတန္း ဆုိင္ရွင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီဓာတ္ပုံက အရင္ဆုိင္ရွင္လက္ထက္ကတည္းက က်န္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရွ႕မီေနာက္မီ ေဖ်ာ္ဆရာက၀င္လာၿပီး ညီညီေအာင္နဲ႔ အရင္ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ ေမြးစားသမီးတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တုံးက ဓာတ္ပုံျဖစ္တဲ့့အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ဆက္ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမၾကာခင္ ညီညီေအာင္တို႔ လင္မယားလည္း ေျပာင္းသြားၾကတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရင္ဆုိင္ရွင္လင္မယားလည္းႏွစ္လုံးေၾကြးေတြ၀ုိင္းေနလို႔ ဆုိင္ကုိႀကိတ္ေရာင္းၿပီး ေျပာင္းသြားလုိက္ၾကတာ ဘယ္ကုိ ေျပာင္းသြားမွန္းေတာင္မသိဘူးလုိ႔ ဆက္ၿပီး ေျပာျပတယ္။ ေဖ်ာ္ဆရာက အဲဒီမဂၤလာေဆာင္ကုိ သတို႔သားဘက္က သတုိးသားတစ္ေယာက္တည္းလာတာ၊ ေနာက္တစ္ခုက သတုိ႔သားက တစ္နာရီႏွစ္နာရီေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတာေတြေတာင္္ သူမွတ္မိေနေသးတယ္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီညီေအာင့္ သူ႕ငယ္ခ်င္းကေတာ့ နည္းနည္း၀ါးေနေပမယ့္ ဖတ္္လို႔ေတာ့ ရေနေသးတဲ့ ဓာတ္ပုံထဲက ရက္စြဲကုိပဲစုိက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီရက္စြဲက မွတ္မွတ္ရရ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ညီညီေအာင့္ကုိ ကိုယ္တုိင္ ေလဆိပ္လုိက္ပို႔ခဲ့ၾကတဲ့ ရက္စြဲျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

Read Full Post »

ကုိဘုတ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပန္လည္ရွိၿပီး အဆက္အသြယ္ ျပန္လည္ျပတ္ေတာက္သြားျခင္း

KB: စာေပေဆာင္းပါး ေကာင္းသဗ်ာ

Sent at 2:46 PM on Friday

me:  ေကာင္းရမယ္ေလ..

လြန္ခ့ဲတဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္က အင္းဂလိပ္စာအုပ္ေတြဖတ္ပီးေရးတာေတြပဲ ခင္ဗ်ားတို႕ ဖတ္ေနရတာမဟုတ္လား ကုိဘုတ္ရဲ႕.

KB: အင္းေပါ့….ဗ်ာ ..က်ေနာ္ျဖင့္ ဖတ္သာဖတ္ေနရတာ ဘယ္ႏွစ္က ထုတ္တာေတြကို ဖတ္ပီး ေရးေနၾကမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူး

Sent at 2:55 PM on Friday

KB: ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖတ္ေတာင္မဖတ္ျဖစ္သေလာက္ ..

Sent at 2:56 PM on Friday

me:  အင္း..

ကေလးသာရလုိ႔ကေတာ့..

ဂ်ီေမးေတာင္ စစ္ႏုိင္မယ့္ပုံမရွိဘူး ဒီပုံနဲ႔ဆုိ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..

စာမေရးဘူးဆုိတာ..

KB:   ကေလး ကရပီးဘိေလဟာ

me:  အဆင္ေျပတဲ့ လက္ခဏာပဲ..

getting along with life

ေပါ့..

KB:   ေနဦး မီးစက္ပိတ္ေတာ့မယ္ ဘုိင္း ေနာက္မွဆက္

..

 

မဆ

 

Read Full Post »