တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျမစ္ျပင္္ကုိ လေရာင္ႏွင့္ တံတားေပၚမွ မီးေရာင္တို႔က တ၀က္စီ သိမ္းပုိက္လုိက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ ခေရပြင့္ေတြလည္း ပ်က္စီးကုန္ပီ။ ဘယ္လုိ႔မွ မခံႏုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ျငင္းရမလားဆုိပီး ဓားနဲ႔ထုိးသတ္လုိက္ၾကတယ္။ ျမင္ကြင္းထဲသုိ႔ ေစ်းသေဘၤာၾကီး၀င္ေရာက္လာသည္။ နဲနဲလွမ္းေနသျဖင့္ သေဘၤာေပၚတြင္ ဘာကုန္ေတြပါလဲဆုိတာ မျမင္ရ။ သူေျပာတဲ့ ဆယ့္ရွစ္ေယာက္ဆုိတာ အုိဗာတင္းျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အပြင္မေတြက မိန္းမေတြထက္ေတာ့ အႏၱရာယ္ပုိမ်ားတာ အမွန္ပဲ။ သူတို႔က တၿပိဳင္တည္းအမ်ားဆုံး သုံးေယာက္ေလာက္ပဲၾကံဳၾကရတာ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္က ေတာင္းေတြ ပလုံးေတြပါလာတတ္တယ္။ ဒီလုိပဲတစ္ေနရာကတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ေညာင္ဦးေရာက္ရင္ ပုံးရည္ႀကီး။ ပခုကၠဴေရာက္ရင္ သနပ္ခါး။ ႏွစ္နံစပ္လုံခ်ည္ေတြ။ မႏၱေလးေရာက္ရင္ေတာ့ တရုတ္ေတြေပ့ါ။ သူတုိ႔ကလည္း မွ်ားတာပဲ။ အလန္းေလးဆုိပီလုိက္သြား။ ဟုိေရာက္မွာ တအုပ္ႀကီး။ ေရာက္သြားမွ ျငင္းဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ၿဖိဳရတာပဲ။ ဓားေတြ ခ်ိန္းႀကိဳးေတြ မိုးထားတာ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ကုိရီးယားမင္းသားရိန္းကုိပဲ စိတ္ကူးေနလုိက္တယ္။ ဆုိကေရးတီးေပါ့။ အကုန္လုပ္မွ တစ္အုပ္လုံးၿပိဳတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း ေစ်းသေဘၤာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ျမစ္ရုိးတေလွ်ာက္ ေစ်းသေဘၤာႀကီးနဲ႔ တရြာ၀င္တရြာထြက္ ေလွ်ာက္သြားရတာမ်ိဳးကုိ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ေနတာ။ ေစ်းသေဘၤာေပၚက တကယ့္ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေရာက္ရင္ ဘာေရာင္းပီး ဘာ၀ယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္က်န္မလဲပဲ တြက္ေနရတာ။ ျမစ္ျပင္ေပၚ လေရာင္ဖ်ာတာလည္း သိမွာမဟုတ္ဘူး။ မီးေတြလင္းထိန္ေနတဲ့ တံတားႀကီးေအာက္က ျဖတ္သြားတာလည္း သတိျပဳမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိပဲတစ္ေနရာမွာ ၾကာရွည္တည္ျမဲလာေတာ့လည္း အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖုိ႔ကမလြယ္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူ႕မွာအေတြ႕အၾကံဳ႕ ရင့္ေနတာကုိး။ ဒီဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွ သုံးခါေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းခဲ့ၿပီေလ။ မဟုတ္လား။ အဓိကကေတာ့ အိမ္ေထာင္စုထဲမွာ ပုိက္ဆံရွာတဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ။ ရုံးပတီကင္၊ ပဲျပားကင္၊ အာလူးကင္တုိ႔ေရာက္လာသည္။ ညခင္းေလးကား ေအးျမစုိျပည္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့ကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ခြဲထားေစခ်င္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးထဲမွာ အခ်စ္ဟာ မရွင္သန္ႏုိင္ေတာ့ရင္ သူ႕ကုိ အျပင္တစ္ေနရာမွာ ေမြးျမဴရမွာပဲ။ မ်က္လုံးေလးေတြပိတ္သြားတတ္တဲ့ သူ႕အျပံဳးကုိ ဘယ္လုိိမွ မေမ့ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဘူးသီးကုိ လက္သည္းနဲ႔ဆိတ္ထားတဲ့ပုံေလးေပါ့။ ဟာ..ငါးကင္ပါ မွာထားတာလား။ သူမ်ားေတြကုိ ဒုကၡလုိက္ေပးေနေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိကုိ သူေတာ္ေကာင္းလုိ႔ ထင္ေနတာေတာ့ အဆုိးဆုံးပဲ။ ဒီေလာက္ႀကီး ဒုကၡေပးဖို႔ဆုိတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးမုိ႔ေပါ့။ ဟဲဟဲ။ ေဘးလူကေတာ့ ဒီေလာက္ထိကပ္လုိ႔ရမလားဗ်။ ယုိုးဒယားဟင္းခ်ိဳေလ..ဟုိ တစ္ေယာက္စာခြက္ေလးေတြနဲ႔ အဲဒါ။ ဟုတ္တယ္။ ေစ်းသေဘၤာႀကီးက တံတားရဲ႕ ဟုိဘက္ အေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ တုိး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
Archive for July, 2011
I’m Still a Virgin- ၂
Posted in Prose on July 18, 2011| Leave a Comment »
I’m Still a Virgin
Posted in Prose on July 11, 2011| Leave a Comment »
အဲဒါ ဘာအေရာင္လဲဟု ပန္းခ်ီဆရာကို ေမးလုိက္သည္။ မက္ဂနက္တာဗ်။ ဟာ…ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာ ျမန္မာလုိ ..မရမ္းေစ့ေရာင္လား။ ခရမ္းႏုေရာင္လား။ ပန္းခ်ီဆရာက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ/သူမေမြးဖြားၾကီးျပင္းရာ ေတာင္ေပၚရြာကေလးမွ ဒီေျမလတ္ၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္ရွိလာသည့္ ခရီးစဥ္ကုိ သိခ်င္ေနမိသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မဂနက္တာေတြက နက္ေမွာင္လာသည္။ သူကေတာ့ ပူေႏြးဆဲ ညေနခင္းကုိ သူ႕ရဲ႕မွတ္ညဏ္ထဲမွာ စနစ္တက် သိမ္းထုပ္ေနမိသည္။ အဘြားအုိတစ္ေယာက္ ေခါင္းေလာင္းကုိ ထုိးႏွက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ရင္ျပင္တစ္ခုလုံးကုိ ဆည္းလည္းသံကသာ လႊမ္းမိုးထားေတာ့သည္။ ကင္မရာအပါခ်ာကို ခ်ိန္ညိရင္း ဆည္းဆာကုိ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ ရုပ္သံလႊင့္တုိင္ႏွစ္ခုကုိ ျမင္ေနရသည္။ ထရုိင္ေပါ့ပါမလာသျဖင့္ ေလွကားလက္ရမ္းေပၚတင္ကာ ၁၉၇၄ခုႏွစ္ကေဆာက္လုပ္ထားခဲ့ေသာ သံတတား ထုိ႔ေနာက္ တလူလူလြင့္ေနေသာ မီးခုိးစမ်ား ထုိ႔ေနာက္ ထုံးျဖဴျဖဴေစတီေလး။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမဟာ ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူးဆုိလွ်င္ေတာင္ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရက္စရာလည္း မရွိဘူးမဟုတ္လား။ vulnerable သူမ။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ေန႔ရက္မ်ားကုိ ေျခာက္ကပ္ေသာ အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ျဖတ္သန္းေနရသည္။ သူမမွာအားနည္းခ်က္ရွိသည္ဆုိလွ်င္ လူေတြကုိ ဒုကၡမေပးတတ္သေလာက္ အကူအညီလည္း မေပးတတ္တာပဲ ျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမမွ ေတာင့္တေသာ ဆႏၵေတြရွိသည္။ ဆာေလာင္မႈေတြရွိေနသည္။ ဒါေတြကုိ ဘယ္လုိပင္ ဖုံးဖိထားေသာလည္း တစြန္းတစေတာ့ ေပၚထြက္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရႈခင္းသာဆုိပီး ပန္းျခံေသးေသးေလးတစ္ခုကို ျခံခတ္ထားသည္။ ရႈခင္းသာ၏ လမ္းတစ္ဘက္တြင္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ရွိသည္။ ဓာတ္ဆီဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးသည္ ထန္းလက္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ထုိင္ရင္း လမ္းမကုိ ေငးေနသည္။ သူ၏ zoom အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနထုိင္မိသည္ကုိ သူမသတိျပဳမိပုံမရ။ လမ္းတစ္ဘက္ရွိ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚသုိ႔တက္ေသာ အုတ္ေလွကားေလးေပၚသုိ႔ တက္လာခဲ့သည္။ ရႈခင္းသာပန္းျခံေလးအတြင္း စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္ပင္မ်ား၏ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ ကင္းလြတ္ေသာအျမင့္တစ္ေနရာသုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ျမစ္ျပင္ရႈခင္းကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အုတ္ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ျပန္ဆင္းအလာတြင္ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ သူမတို႔ တက္လာသည္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူတို႔က အေပၚျပန္တက္လုိက္လာဖုိ႔ ေခၚသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ အေပၚမွာ လူေနအိမ္ေတြနဲ႔ဗ်။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အုတ္ေလွကားေလးအတုိင္း တက္သြားေသာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတြင္ ဘာမဆုိ ရွိေနႏုိင္သည္ဟူသည့္ ခံစားမႈက ေပ်ာက္ပ်က္မသြား။
ေရခဲေတြအားလုံး အရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ
Posted in Poem on July 4, 2011| 1 Comment »
တစ္လႏွစ္လသုံးေလေလးလငါးလေျခာက္လ.. တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္.. ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္သုံးဆယ္.. လွ်င္တစ္ႀကိမ္ ကုိယ္နဲ႔သိကၽြမ္းခဲ့ဘူးသူမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံကာ ကုိယ္ရုပ္ကုိယ္ျပန္ဖမ္းရန္..ေအာ္အင္းအင္း..လုိက္..ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ေအာ္ဇီက အုတ္ကလန္က နယူးေရာ့နယူဂ်ာစီက စိန္႔ပီတာစဘတ္က ျပန္ျပန္လာတာေနမွာ..၀ီစကီပုလင္းကုိ ဗဟုိျပဳ၍ တစ္နာရီ တစ္ႏွစ္သုံးေလးငါး..မုိင္ထက္မနည္း တုိက္ခတ္ကာ ငါတို႔ရွိတယ္ ငါတုိ႔ဆုိတာရွိတယ္ အျပန္အလွန္အသိအမွတ္ျပဳလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ အက်ီလက္ထဲ ေပတံဖြက္ထား မ်က္လုံးကုိ ေမွးထားသေယာက္ျပဳရင္း သူမ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကုိ တိုက္ရုိက္သုိ႔တဆင့္တုိ္င္းတာရင္း ကုိယ့္ရဲ႕တည္ရွိမႈကို ကုိယ့္ဟာကုိျပန္လည္အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ရန္..
မဆ
Kanyan's Blog 