ေလတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ – ၁

တံခါးကုိ ဟလုိက္သည္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈတို႔ အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည့္ မ်က္၀န္းအစုံကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ တံခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ သံႀကိဳးေလးကုိ သူမ ျဖဳတ္လုိက္သည္။

“ဒါက ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ”

“ဘယ္လုိျဖစ္ရမလဲ။ အေဖတို႔က အိမ္ေျပာင္းေတာ့မွာေလ..။ သူတုိ႔ေျပာင္းမဲ့ကြန္ဒိုမွာ ေခြးေမြးလုိ႔မရဘူးတဲ့”

မိုးသီးက ေဇာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ ေန၍သူမကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ သူကလည္း အေျခအေနကို နားလည္သေဘာေပါက္ေနသည့္အလားပင္။

ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးေနေသာ မ်က္၀န္းအစုံကုိ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္ၿပီး ေဇာ့္ကုိ သူေျပာလုိက္သည္။

“ႏိုး..ႏုိး၊ ေဇာ္..မရဘူး၊ ဒါေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”

သူမ၏ ျငင္းဆုိမႈကုိ ၾကားလုိက္ရေသာ္လည္း ေဇာ့္မ်က္ႏွာက သိသိသာေျပာင္းလဲမသြား။ ေဇာ့္ပုံစံက အမွတ္စစ္သည့္ဆရာမမ်ားထံ အမွတ္ဘယ္ႏွမွတ္အတြက္ ေငြဘယ္ေလာက္ဆုိတာမ်ိဳး ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ေအာင္စာရင္းတကယ္ထြက္သည့္အခါ ရင္ခုန္မႈမရွိသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အသြင္ကုိ ေဆာင္ေနသည္။

မုိးသီး၏ ေက်ာကုိ သူမသပ္ေပးေနစဥ္ ေဇာ္က မီးဖုိေဆာင္ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ယူလာသည္။ သူမလည္း ဆံပင္မ်ားေျခာက္ေအာင္ တဘက္ျဖင့္ ေသခ်ာသုတ္ေနလုိက္သည္။ “စူးစူးကိုေကာ ဘယ္လုိလုပ္ထားသလဲ”။ စူးစူးမွာ ေဇာ့္တို႔ေမြးထားသည္ ေနာက္ထပ္ေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ စူးစူးက စပင္နီယယ္ျဖစ္ၿပီး မုိးသီးက အယ္ေဇးရွင္းျဖစ္သည္။

“စူးစူးက ယူမယ့္လူရွိတယ္”

“အင္း…မိုးသီးက်ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔လဲ”

“အသိထဲမွာက ျခံရွိတဲ့လူက သိပ္မရွိဘူးေလ။ ကုိယ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး”

သူမ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဒီစကားကုိ ေဇာ္ေျပာလုိက္သည္က သူမထံမွ အၾကံညဏ္လုိခ်င္၍ မဟုတ္ဆုိသည္ကုိ သူမသိၿပီးသား။ ဒီလုိပဲ အၾကံအုိက္စရာ ၾကံဳလွ်င္ ေဇာ္ သူမဆီ ေျပးလာစျမဲ။ ကုိယ္ေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့ဘူးဟု ေျပာစျမဲ…။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖာသာသူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်စျမဲ။ အစပုိင္းကေတာ့ သူမက ၀င္ၿပီး အၾကံေပးတာေတြ ဘာေတြလုပ္ေသးသည္။ ေရြးစရာလမ္းႏွစ္ခုရွိလွ်င္ သူမေျပာသည္ကုိ မေရြးဘဲ သူထင္ရာကုိပဲ ေရြးတတ္တာမို႔ ေနာက္ေတာ့ သူမ ဘာမွ ၀င္မစြက္ေတာ့။

ေဇာ္ႏွင့္ သူမ ပတ္သက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္မွာလည္း ၾကာၿပီျဖစ္သည္။

စိတ္ကူးေတြက အတိတ္ဆီသို႔ ျပန္ေျပးသြားသည္။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္က ဒီႏိုင္ငံသုိ႔ သူမ ပထမဆုံးေရာက္လာၿပီး တစ္ပတ္မျပည့္ခင္ ေဇာ္ႏွင့္ စတင္ဆုံဆည္းခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔က အသိတစ္ေယာက္က အျပင္မထြက္ဖို႔ ေမးပုိ႔ထားေပမယ့္ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသက္ေမြးခဲ့ဘူးသည့္ သူမရဲ႕ ဗီဇက တုိက္တြန္းသျဖင့္ သူမအျပင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းလာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ ေရာက္လာသည္အထိ ဘာတစ္ခုမွ် ထူးထူးျခားျခားမေတြ႕ရ။ ဆူးေလးဘုရားလမ္းတြင္ေတြ႕ရသည့္ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ ၀င္ၿပီး မနက္စာစားေတာ့ နံနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာတြင္ လမ္းမတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းမွာ ေျပာင္းလဲလာသည္။  ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ငါးႏွစ္ခန္႔လုပ္ကုိင္ခဲ့သည့္ အေလ့အက်င့္က သူမကုိ ဆုိင္ျပင္သုိ႔ တြန္းပုိ႔လုိက္သည္။

သူမတြင္ပါလာေသာ ကင္မရာျဖင့္ လူအုပ္ႀကီးကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္သည္။ သူမသတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့စဥ္က သူမေနထုိင္ရာႏိုင္ငံရွိ ၿမိဳ႕ျပသတင္းမ်ားကုိသာ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလုိ တတိယကမၻာႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ႕ အဓိကရုဏ္း မ်ိဳးကေတာ့ ၀ပ္ေရွာ့ေတြမွာ တျခားသူေတြ ေျပာတာကုိသာ နားေထာင္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ လူအမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံက ဆူညံလ်က္ရွိသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ဗုဒၵ၏ ပုံမ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ထားၾကသည္။ လုံျခံဳေရးတပ္ဖြဲမ်ား ခ်ီတက္လာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ လုံျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္က လက္ကုိင္အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ တစ္စုံတစ္ရာကို ေအာ္ဟစ္ေနသည္။

အေျခအေနမွာ ထင္ထားသည္ထက္ အမ်ားႀကီး ဆုိးရြားေနမွန္းသူမ သတိထားလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေသနတ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ ေစာေစာက တစုတစည္းတည္း ရွိေနေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လူအုပ္ႀကီးမွာ ဖရုိဖရဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေျပးလႊားေနေသာ လူအုပ္မွာ သူမႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း မၾကာမီ သူမရွိရာသုိ႔ ေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အေနာက္ဘက္ရွိ ဆုိင္ခန္းတစ္ခုခုထဲသုိ႔ ခြင့္ေတာင္း၀င္ေရာက္ရန္ ၾကည့္လုိက္ေသာ္လည္း တံခါးမ်ား ပိတ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သူမေစာေစာက ထုိင္ခဲ့ေသာ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က အလူမီနီယံလိပ္တံခါးကို ခ်လိုက္မွန္းပင္မသိလုိက္ရ။

ထုိစဥ္မွာပင္ သူမေက်ာဘက္ဆီမွ ေဟး..ဒီကုိ လာခဲ့ဆုိေသာ ပီသသည့္ အဂၤလိပ္စကားသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ ေဘးဘီကုိ လည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမကို ၾကည့္ေနသူ ဘယ္သူမွမေတြ႕ရ။ ေဟး..အေပၚမွာ..ဒီမွာ။ အေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပထမထပ္အခန္းတစ္ခုမွ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူမကုိ လက္ယပ္ကုိ ေခၚေနသည္။   သူမလည္း ကမန္းကတန္းအေပၚသို႔ ေျပးတက္ခဲ့သည္။ သူမထက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ငယ္ပုံရေသာ ထုိလူငယ္က သူ႕ကုိယ္သူ ေဇာ္ဟု မိတ္ဆက္ရင္း လိပ္စာကဒ္ျပားတစ္ခု ကမ္းေပးသည္။