Posted in Prose on January 19, 2012|
3 Comments »
ပရုိေလာ့ဂ္
– ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမိုင္းကို ေခတ္ၿပိဳင္ကမၻာ့သမုိင္းေပၚတင္ၾကည့္ျခင္း
– အိပ္စတင္ရွယ္လစ္ဇင္ကုိ ဗုဒၶစ္ဇင္ေပၚ တင္ၾကည့္ျခင္း
– ထမင္းစားပြဲေဘးမွာ ကပ္ရုိက္ထားတဲ့စင္ေပၚ ငရုတ္ေကာင္း အခ်ိဳ႕မႈန္႔ပုလင္းေတြ တင္ၾကည့္ျခင္း
ဟဲဟဲ..
တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ..မိန္းကေလးေတြရဲ႕ တင္ကိုၾကည့္တဲ့ တင္ၾကည့္ျခင္းအေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔ပါ။
၁။
ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ဦးဆရာကေတာ့ ပုဗၺာစရိယလို႔ ဆုိၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ဒါရုိက္တာမီးပြားပါပဲ။ ေျခာက္တန္းခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ျမန္မာကားတစ္ကားၾကည့္ေနရင္း ေစ်းသြားေစ်းျပန္အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုပဲ အေၾကာင္းမယ္မယ္ရရမရွိဘဲ ရုိက္ျပေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ပါလာပါတယ္။ အေဖက “ဒါမွမီးပြားကြ”လုိ႔ ေရရြတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ေဟာင္းအုိင္ကိမ္းတူႏုိးသတ္ မင္း၀တ္ခ်္၀ီးမင္းစ္ဘတ္ေတာ့စ္ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တင္ၾကည့္တယ္ဆုိတာပဲသိတယ္။ အရသာေတာ့ မခံတတ္ေသးဘူး။ တင္(မိန္းမတင္)ဆုိတာ ၾကည့္ရတဲ့အမ်ိဳးပဲဆုိပီး လုိက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာဖီလင္မွ မလာဘူးဗ်။
၂။
တင္ၾကည့္တဲ့ ကိစၥကုိ အဓိပၸါယ္ရွိလာေအာင္ လုပ္ေပးတာကေတာ့ နန္းဦးပဲ။ နန္းဦးကာတြန္းတစ္အုပ္မွာ “အပ်ိဳမစစ္ ထုိကာတစ္ ရစ္၍ရစ္၍ ယမ္းလိ့မ္မည္။ အပ်ိဳအစစ္ ထိုကာတစ္ နိမ့္တုံျမင့္တုံ ခုန္လိမ့္မည္”ဆုိတာ သြားဖတ္မိတယ္။ ဒီစာေလးဖတ္မိေတာ့ အရင္ဆုံးလုပ္ရတာေတာ့ ဖားသားစတတ္ဒီေပါ့။ ကာတစ္ဆုိတာ ဘာမွန္းမွ မသိဘဲကုိး။ ဒါမ်ိဳးက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ေျပးေလွ်ာက္လုိ႔ရတဲ့ ကိစၥလဲမဟုတ္။ ေနာက္ဆုံး ဆံပင္ညွပ္ဆရာ ကိုဘုိနီ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကဘုိနီလုိ႔ေခၚ)ဆီက သိရ ထင္တာပဲ။
အဲဒီမွာ နန္းဦးဟုိ္က္ပုိသီးဆစ္ကိုင္စြဲပီး တင္ေတြကုိ အနယ္လုိက္စစ္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ မိုးကလ်ာကေတာ့ ရစ္ေနပီ။ စုစုရည္ကေတာ့ ခုန္ေသးတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ (ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီအုိရီေတြ အေတာ္ စုမိေဆာင္းမိ ရွိလာေတာ့ နန္းဦးဟာ တစ္ခုတည္း မကုိးေတာ့ပါ။ အဲဒီသီအုိရီေတြ စုထားပီး အလုပ္အကုိင္ မေကာင္းတဲ့အခါ သင့္ခ်စ္သူအား ကၽြႏု္ပ္ေရွသို႔ သုံးမိနစ္မွ် ေခၚလာပါ။ ../.. အတပ္ေဟာမည္ဆုိပီး ေဟာခန္းဖြင့္မယ္ မွတ္တာပဲ။)
၃။
သုတကေန ရသအဆင့္ေရာက္ဖို႔က ၾကားမွာ အမ်ားႀကီး ၾကာေသးတယ္ (နန္းဖစ္ရွင္သမားမ်ားအား ေစာင္းေျမာင္းျခင္း မဟုတ္ပါ)။ ရစ္သလား/ခုန္သလား ခြဲျခားတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ရာကေန တအိအိတုန္ေနတဲ့ တင္သားကုိ အရသာခံၿပီးတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ႏုိင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ဖို႔ ၾကားထဲမွာ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတယ္ဗ်။ ဂ်ီတီအိုင္တက္ေနတုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ျဖတ္သြားတဲ့ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ရင္း “ခင္မုိးေ၀ေ၀ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မိုက္လာၿပီ”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ခင္မိုးေ၀ေ၀က ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ငယ္ငယ္တဲက သိလာတာ။ ဘယ္လုိမွမမိုက္ဘူး။ ရုပ္ကုိေျပာတာပါ။ ဒီေကာင္ၾကည့္တဲ့ေနရာကုိလုိက္ၾကည့္မိမွပဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဟဲဟဲ..ဟုတ္တယ္ဗ်။ ခင္မုိးေ၀ေ၀ မိုက္လာတယ္။
၄။
ရွာေဖြေတြ႕ရွိခ်က္ေတြဟာ သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ဆုိရင္ အက်ိဳးမရွိေပမယ့္ အပလုိင္းလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ လူေဘာင္ေလာကကုိ ေျပာင္းလဲတုိးတက္ေစခဲ့တယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိပဲမဟုတ္ပါလား(ဘာေလႀကီးလဲဟ)။ တင္ၾကည့္ရတဲ့အရသာကို သိရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး အပလီေကးရွင္းေအာ့ဖ္ တင္ၾကည့္ျခင္းကို လုပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကုိ “တင္ၾကံဳစီးျခင္း”လုိ႔ အမည္တပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရွ႕ကသြားေနတာေတြ႕ရင္ သူ႕ရဲ႕ေနာက္နား မလွမ္းမကမ္းထိ လုိက္ၿပီးမွ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေနာက္က ၾကည့္ရင္း ဆက္လုိက္သြားတာကို ေခၚတာပါ။ တခါတေလ လမ္းေၾကာင္းကလည္းသင့္ေန၊ ရႈခင္းကလည္း သာယာေနလုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္သြားရမယ့္္ေနရာကို ဘယ္လုိေရာက္သြားမွန္းမသိပဲ ေရာက္သြားတတ္တယ္ဗ်။ ဒီေန႔အထိလည္း အထပ္ျမင့္တုိက္ေတြတက္တဲ့အခါ အေမာသက္သာေအာင္ တင္ၾကံဳစီးတုံးပါပဲ။
၅။
ဟုိဖတ္ဒီဖတ္နဲ႔ ကမၻာ့စာေပမွာ ရသေျမာက္ျခင္းနဲ႔ အညွီေဟာက္ဆန္ျခင္းၾကားက စည္းဟာ ပါးပါးေလးပဲဆုိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တင္ၾကံဳစီး အဲေလ..တင္ၾကည့္ျခင္းကုိ ဒီမွာပဲ ရပ္ပါေတာ့မယ္။ စာကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း၊ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း တင္ၾကည့္ျခင္းကုိ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဆဲျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္တင္ကုိအၾကည့္ခံခ်င္စိတ္မေပါက္ျခင္းကုိ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ သူမ်ားတင္ေတြကုိ အားႀကိဳးမန္တက္ၾကည့္ဆဲ ၾကည့္လတၱံျဖစ္ပါေၾကာင္း…
တင္ၾကည့္လ်က္..
Read Full Post »
Kanyan's Blog 