ႏွင္းေတြက တအားက်ေနတယ္။ ေရွ႕ကို ဆယ္ကိုက္ေလာက္ထက္ ပုိၿပီး သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရဘူး။ ဒီဘက္ပလက္ေဖာင္းကေနလွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ဟုိဘက္ပလက္ေဖာင္းကုိ ခပ္ေရးေရးပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေက်ာဘက္ကရွိတဲ့ သစ္ပင္တန္းကေတာ့ ႏွင္းထုထဲမွာ အရိပ္မည္းေတြလုိ ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ဘူတာရုံထဲမွာ လူရွင္းေနတာ သူ ရုတ္တရက္ သတိျပဳမိလုိက္တယ္။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို ဘူတာရုံမွာ လူေလးငါးဆယ္ေယာက္ေတာ့ အနည္းဆုံးရွိေနၾက။ ႏွင္းေတြ တအားက်ေနလုိ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ လူရွင္းေနတယ္ဆုိေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူရဲ႕ညာဘက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္။ သူ႔ေခါင္းကို မသိမသာငဲ့ၿပီးလွည့္အၾကည့္မွာ ေကာင္မေလးကလည္း သူ႕ကုိ လွမ္းအၾကည့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားတယ္။ ေဘးမွာ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ရပ္သြားတဲ့ဆုိတာ ႏွင္းက်တယ္ဆုိတဲ့ ႀကိယာ-ျဖစ္ပ်က္ျခင္း ရပ္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနတဲ့ႏွင္းေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚကုိ ဆက္ၿပီးဆင္းသက္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာမရေတာ့တဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္ရာေနရာမွာ အူတီးအူေၾကာင္ ရပ္ေနပုံမ်ိဳးရပ္သြားတာ။ အလုိလုိေနရင္း သူမကို လက္ယမ္းျပလုိက္မိတယ္။ သူမကလည္း သူ႕ကုိ ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ သူမနားကို သူတိုးသြားလုိက္တယ္။ သူမနဲ႔သူရဲ႕ၾကားက အကြာအေ၀းကို ထက္၀က္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ “ႏွင္းေတြ တအားက်တာပဲ” မူမမွန္တဲ့ ေလသံနဲ႔ သူက ေျပာလုိက္တယ္။ သူမက သူ႕ကုိ ျပံဳးတယ္ဆုိရုံေလး ျပန္ျပဳံးျပတယ္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ၾကားက အကြာအေ၀းကို ေနာက္ထပ္ ထက္၀က္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရထားေပၚမွာ တစ္ခုံတည္း ထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ဘူတာရုံေလးထဲမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္မွန္ ဆုံျဖစ္ၾကတယ္။ ရထားႀကီးကေတာ့ အခ်ိန္မွန္ေရာက္တဲ့အခါလည္း ေရာက္လာ၊ ေနာက္က်တဲ့အခါလည္း ေနာက္က်ေပါ့။ လက္မွတ္စစ္ဦးေလးႀကီးက ရထားေနာက္က်မယ္ေဟ့လို႔ ေျပာတဲ့ေန႔ေတြဆုိ ဘူတာရုံေဘးက ကန္စြန္းခင္းေလးကုိျဖစ္ၿပီး ခုံပုေလးေတြ ခင္းထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ သူတို႔ထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရထားမလာခင္အခ်ိန္ေတြမွာ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေလးက ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္ကို မွန္မွန္ တင္ဆက္တတ္တယ္။ ဆီမ်ားမ်ား ပဲပလာတာကို စားၿပီးတုိင္း ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကို တစ္ရႈးနဲ႔ သူသုတ္ေပးတတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေရးရတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးဗ်။ မလြယ္ဘူးဆုိတာ ခက္တယ္လုိ႔လည္း မဆုိလုိဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲက စိတ္ပါရင္ နဲနဲေလာက္ ၀ုိင္းေရးေစခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္ ဒီအီးေမးလ္ကို ပို႔ထားေပးဗ်ာ။ kanyan.writer@gmail.com
Archive for February, 2012
ကံၾကမၼာ၏ အကြက္ခ်စီစဥ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္(သည္ဟုထင္)ျခင္း
Posted in Prose on February 23, 2012| 2 Comments »
စ/ဆုံး ငါးဆယ္
Posted in Poem on February 2, 2012| 1 Comment »
အိပ္ယာခင္းတြင္ တြန္႔ေၾကျခင္းမရွိ
ခ်ိဳင့္ခြက္ပူေႏြးေနေသာ အရာမရွိ
ေခါင္းအုံးတြင္ ဆံႏြယ္စတစ္/ခ်ိဳ႕ မက်န္ရစ္
ပုိက္ဆံအိတ္/ဟင္းဖုန္း ေျခရာလက္ရာ မပ်က္
ညက စားသုံးမႈမ်ားရဲ႕
အၾကြင္းအက်န္
တစြန္းတစ မေတြ႕ရ
ေဆာင္းဟာ
ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။
မဆ
Kanyan's Blog 