ထိုေန႔ညက မိုးရြာသည္။ မိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရန္ ရြာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာလယ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ယင္းလမ္းသည္ သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ ဦးတည္ထားသည္။ ေနထြက္ရာသုိ႔ မ်က္ႏွာမူေလွ်ာက္လွ်င္ သေဘၤာဆိပ္၊ ေန၀င္ရာသုိ႔ မ်က္ႏွာမူေလွ်ာက္လွ်င္ ရြာ့အျပင္ဘက္ ဆားကြင္းမ်ားသုိ႔ ေရာက္သည္။ လူဆုိတာဒီလုိပဲ။ ေရႊထီးေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေသေဘးျကံဳခဲ့တာျဖစ္ျဖစ္ တခုတ္တရ ျပန္ေျပာခ်င္သည္။ ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာမရွိရင္ လံျကဳတ္ဇာတ္လမ္းေလးဘာေလး ဖန္တီးတာေပါ့။ သူမသည္ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ကယူသြားေသာ ဆုိင္ကယ္ကုိ သေဘၤာဆိပ္နားက အိမ္တြင္ အပ္ခဲ့ၿပီး သေဘၤာေပၚ တက္သြားပုံရသည္။ မိုးရြာေသာ္လည္း ပူသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထားရာ မိုးစက္အခ်ိဳ႕ ေလနဲ႔အတူ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ဘ၀ဆုိတာ ၀င္းဒုိး (ျပတင္းေပါက္ မဟုတ္ပါ)တစ္ခုမဟုတ္သျဖင့္ ခ်ၿပီးျပန္တင္ရန္၊ အသစ္လဲရန္၊ ထရာဘယ္ရႈရန္၊ ဗားရွင္းျမင့္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေနေရာင္ျခည္ကား ေရဆိပ္တံတားေပၚ ထုိးက်ျမဲ က်ေနသည္။ သူတုိ႔ သည္တံတားမွ ထြက္ခြာသြားျကသည္။ သူတို႔ခ်စ္ရတဲ့သူေတြအတြက္ သူတို႔ျကိဳမသိႏုိင္တဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ၊ အခက္အခဲေတြကုိ ေပြ႕ပုိက္ဖုိ႔ ထြက္သြားျကတာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာကုိ အေျကာင္းလုိက္၊ အပုိဒ္လုိက္ပဲ ဖတ္ေတာ့သည္။ ထုိအိမ္ျကီးတြင္ သရဲေျခာက္သည္ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ သူတည္းတေယာက္ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ သူတစ္ေယာက္ေလာက္ ပ်က္ရတယ္ဆုိ ေတာ္ေသး။ သူတုိ႔ကေတာ့ ပစ္ျကမွာပဲ။ ၂၀၀၇တုံးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ျကည့္ပီး သိခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကအေျကာင္းေတြကုိ သိလာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ အိဒိေယာ့မ်ား၊ အန္းဓမ်ား၊ ပူး၀ါးေဖာ့ခ္မ်ား၊ ဗာနားေရးဘဲမ်ား။ ဒီမွာ လူတသန္းေလာက္ေသတယ္။ ဟုိမွာ လူတသန္းေလာက္ မီးပ်က္တယ္။
ထုိညက မုိးရြာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရးခဲ့သလုိ ဘယ္ေတာ့မွာ မရပ္ေတာ့မယ့္ပုံနဲ႔….။
မဆ
Kanyan's Blog 