ေပးစာ (၁/၂၀၁၃)

ဆာေတာ

ဆာေတာနဲ႔ လူခ်င္းလည္း မဆုံျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တနဂၤေႏြမ်ား fade out …။ ဒါနဲ႔ ေျပာခ်င္တာေလးေတြလဲေျပာရင္း၊ ဘာမွ မေရးျဖစ္တာ ၾကာတဲ့ ဘေလာ့မွာလည္း တင္စရာရေအာင္ ဒီစာကုိေရးလုိက္တယ္။

၁။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကမၻာပတ္ပီး ဓာတ္ပုံရုိက္ေနတဲ့ အျဖဴတစ္ေကာင္က ေျပာတယ္။ “လယ္ကြင္းေတြ ဆီသြားရတာ၊ စပါးပင္ေတြ၊ လယ္သမားေတြကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ရတာ ေကာင္းသဗ်။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာေနဖုိ႔ကေတာ့ တျခားဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပဲ”။ သူကေတာ့ it will be a different story လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆုံးေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္မွာ သက္ကယ္မုိးေပၚက မီးခုိးတလူလူထြက္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြထဲကေန ေလာကႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ခ်င္သေလးဘာေလး လုပ္မိတာ သြားသတိရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔အတြက္ ၾကည့္စရာ ေနရာေတြ၊ သိစရာ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနၾကည့္ဖို႔ကေတာ့ တျခားျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားလဲ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ထဲ သြားျဖစ္တာေတြ ၾကည့္ျဖစ္တာေတြေတာ့ မ်ားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ေနရာမ်ား၊ ကိစၥမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အလည္သြားၾကည့္ရုံေလာက္ပဲ အဆင္ေျပပုံရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ဒသနေလသံနဲ႔ ေလွ်ာက္ေရးေနမိတာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ့္ကၽြန္ေတာ္လည္း အလည္သြားရုံသြားရမယ္ေနရာေတြမွာ ေနဖို႔မ်ား ႀကိဳးစားမိေနသလားလုိ႔ ျပန္ဆန္းစစ္ေနမိလုိ႔ပါ။

၂။

ခုတေလာ ႏုိ္င္ဦးျပန္တဲ့ ပါေမာကၡေမာင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈဆုိတဲ့ စာအုပ္ဖတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေတြ ဟာ စာတမ္းတင္ထုိက္တဲ့ဟာမ်ိဳးေတြပဲဆုိတာ သိလာရတယ္။ ဗမာေတြဟာ ဘုရင္စနစ္ေအာက္မွာ ၾကာရွည္လမ်ားေနလာရလုိ႔ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ က်င့္သားရေနပုံပဲဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္မ်ိဳးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္တုံးက သတင္းစာမွာ ဗုိလ္သံမဏိလား၊ ေဖကံေကာင္းလားေရးဘူးတဲ့ အေမရိကားမွာ ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္ဖို႔ ႏွစ္ရာနဲ႔ခ်ီ အခ်ိန္ယူခဲ့ရတာမို႔ ဒီမွာလည္း ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံကုိ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီက်င္းပတာ မလြန္ပါဘူးဆုိတဲ့ ပညာယွိေကာက္ခ်က္မ်ိဳးကုိ သြားသတိရမိတယ္။

၃။

ခုတေလာ ၾကားေနရတဲ့ ဆူညံဆူညံ အသံေတြထဲ သတင္းစာထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အသံက အက်ယ္ဆုံးတစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖုိင္နမ္ဇာတစ္ေယာက္ကုိ ကဒတ္တည္ၿပီး သတင္းစာ အေစာင္ တစ္ရာ (ေလးလေလာက္ခံရင္ အေစာင္တစ္ရာေပါ့ဗ်ာ)ထုတ္မယ္ၾကံေနတုံး ျမန္မာတုိင္းမ္က ကတုံးငနဲက ေဒၚလာႏွစ္သန္းေလာက္ရွိရင္ တက္မလာနဲ႔လုိ႔ ေျပာတာၾကားသြားလုိ႔ ဖုိင္နံံဇာငတိလည္း တပ္ဆုတ္သြားေလရဲ႕။

၄။

“ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမရိကန္ဟာ အေမရိကန္ပါပဲ”ဆုိတဲ့ ေခါင္းစီးနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးရေသးသဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္ကဆုိ စာေပဗိမာန္စာမူဆုေတြဘာေတြရၿပီး စစ္တကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္သုံးျပဌာန္းခံရႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ပဲလုိ႔ ခင္ဗ်ားေတာ့ ေတြးမိမွာပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ကက္သရင္းဘီဂ်လုိအေၾကာင္းပါ။ ဘင္လာဒင္ကုိသတ္တုံးက မိန္းမတစ္ေယာက္ေသတာ ေနဗီဆီးေတြ အျပစ္မရွိေၾကာင္းျပဖို႔ ဒီေလာက္ထိ ရုပ္ရွင္တကား ရုိက္ျပဖုိ႔ မလုိပါဘူးဗ်ာ။ သူတုိ႔ ေစာက္ဆံကုန္တာ ကိစၥမရွိေပမယ့္ တကမၻာလုံးက လူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ နေျမွာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အရင္းစစ္လုိက္ရင္ေတာ့ ေဟာလီ၀ုဒ္ကုိ အဆက္မျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမွာပဲ။

၅။

ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေငြေပၚလုပ္မလား ၾကံဖူးတဲ့ အဆန္း အေၾကာင္း စာအုပ္လည္း ထြက္ေနတယ္ဗ်။ ဒါေပတဲ့ ေနာက္ဆုံးသတင္းကေတာ့ ဘမာျပည္က အဆန္းကုိ ႏုိင္ငံေရး ခုိလႈံခြင့္ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းထားတဲ ဆုိတာပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးေရႊမန္းက ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားကုိေပးတဲ့ ေကဘယ္လ္ေတြ လိခ္ျဖစ္ရာက ဖတ္မိတာမို႔ ဘယ္သူ႕မွ ျပန္မေျပာေစခ်င္ဘူး။

၆။

ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ေရးထားေတြ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ရသစာေပနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေနေၾကာင္း သတိထားမိမွာပါ။ ဖတ္သင့္ေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားေတြ႕ေသာ္လည္း ႏွစ္ကာလမ်ားမွ လက္ေဆာင္ရရန္ ေမွ်ာ္ေနသျဖင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ေသးပါ။ ေမာင္ေန၀င္းရဲ႕ ေရရုိင္းေျမရုိင္းေတာ့ ဖတ္ၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးတာပဲ။ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပုိင္း ဆုိသလားလုိ႔။ သူမ်ားေျပာတုိင္း လုိက္ဖတ္တာလည္း သိပ္ေတာ့ မနိပ္ဘူး။ ေအာင္ခ်ိမ့္ ေျမွာက္ေပးလုိ႔ တကၠသိုလ္ျမစိမ္း ဖတ္ၾကည့္တာေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထက္နဲ႕ ပုိအိပ္ဖို႔ လုိအပ္တဲ့ ပညာတတ္ မိန္းမေတြရဲ႕ ကာရုိက္တာရစ္စတစ္ တစ္ခုုကုိ လွမ္းျမင္မိတယ္။

၇။

ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာၿမဳိ႕ေလးက သေဘၤာစာေရး အဲေလ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ဆရာေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳကားေလးတစ္ခု ရုိက္ဖုိ႔ စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ ဆရာေလးကလည္း အလုပ္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မအားလပ္နဲ႔ အထမေျမာက္လုိက္ဘူး။ အမ်ားအက်ိဳး မေဆာင္ျဖစ္ေတာ့ ကုိယ့္အက်ိဳးလည္း မေအာင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

၈။

ဒီမွာလည္း တုိင္းတပါးသားေတြ အေတာ္အ၀င္မ်ားလာတယ္(ျပန္ထြက္မထြက္ေတာ့ မသိဘူး)။ ဟုိတယ္ေတြ အခန္းမေလာက္ဘူးၾကားလုိ႔ ဒီလုိေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၁၉လမ္းကေန ေရေက်ာ္ေလာက္ထိ ဘယ္ဗ်စ္ဆုိင္ထုိင္ထိုိင္ အျဖဴေတြ အမည္းေတြ တ၀ုိင္းမဟုတ္ တ၀ုိင္းေတာ့ ရွိတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးၾကားရတဲ့ သတင္းတစ္ခုကေတာ့ ရုရွားမေလးေတြေတာင္ ဒီမွာလာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေရာင္းခ်ေနၾကၿပီဆုိပဲ။ ဒီစာေၾကာင္းေရးရင္း “တျပည္လုံးမွာ လုပ္သမွ် တင့္တယ္”ဆုိတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးကုိ ဘာမဆီညာမဆုိင္ သြားသတိရမိေသးတယ္။

ကဲ..ဒီေလာက္ပဲဗ်ိဳ႕