အျပာေရာင္ ဒိန္ခဲႏွင့္ ငရုတ္ေကာင္းေစ့မ်ားကုိ ခုိးယူျခင္း

တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ေတြ႕ေကာင္းျပန္ေတြ႕မယ္။
ပထမတစ္ေယာက္က သိပ္(ကုိ)ႀကီး(မား)တဲ့ ႏုိ႔ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီတုံးကေတာ့ သူမရဲ႕ႏုိ႔ေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ (အဲ)ဒီေလာက္ႀကီး(ေန)ရလဲဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး။ ေနေရာင္က ၀ါးထရံကြက္ေတြၾကားက တိုး၀င္ေနတယ္။ အခန္းထဲက အပူခ်ိန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အသက္ရႈသံနဲ႔အတူ ျမင့္တက္လုိ႔ေပါ့။ ကိစၥ၀ိစၥၿပီးသြားရင္ ခေနာနီခေနာနဲ႔ အိမ္သာခန္းကုိသြားၿပီး ေဆးေၾကာသန္႔စင္မႈျပဳရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခုျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ မွတ္မိေနတဲ့ သူမရဲ႕သြင္ျပင္က အဲဒီလုိေဆးေၾကာေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ႔ ေမာ့ၾကည့္ျပဳံးျပတဲ့ အျပံဳးပဲ။ တခါေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခဆီ သူမရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခရီးထြက္မယ္ဆုိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက ေရဘင္မ်က္မွန္တစ္လက္ယူၿပီး ငွားရမ္းေပးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိ(သည္ဆုိ)ေသာ မိန္းမအမ်ားနဲ႔ မတူ ရာဘာအစြပ္ကုိ ျဖဳတ္ယူေပးခဲ့တာေတြကုိလည္း သူမအေပၚ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ တခုတ္တရ ေျပာခ်င္တယ္။ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံေနၾကမဟုတ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ ဆုံမိရင္ မ်က္လုံးနဲ႔ပဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတတ္ပုံကုိလည္း ခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္သတိတရေပါ့..။
ပင္လယ္ကဗီြးပင္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ညဟာတိတ္ဆိတ္ေနခုိက္ သူမ(ဒုတိယတစ္ေယာက္)ရဲ႕ ေျခမကို ကၽြန္ေတာ္ နမ္းစုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေန႔ေတြဟာ လုိတာထက္ ပုိၿပီးရွည္လ်ားခဲ့တယ္။ ခန္းဆီးလုိက္ကာစေတြကုိ ဆဲြဲပိတ္ခဲ့တာ သူမလား ကၽြန္ေတာ္လားဆုိတာ အခုေနျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေရေရရာ မရွိလွဘူး။ မွာထားတဲ့အစားအစာကုိ အခန္းထဲလာပုိ႔တဲ့အခါ တခါးထဖြင့္ေပးဖို႔ ျငင္းဆန္တတ္တဲ့သူမဟာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ လုပ္ငန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္သူျဖစ္တယ္။ Here Comes the Sun က ခပ္တိုးတုိး ပ်ံ႕လြင့္ေနခုိက္ မာေက်ာေျပာင္လက္ေနတဲ့ အေရာင္ႏုႏု ေၾကြျပားေတြေပၚမွာ သူမရဲ႕ စိတ္ထက္သန္မႈက ဒူးေခါင္းမွာ အသားမာတက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြျမင္တုိင္း သူမကုိ ျပန္လည္အမွတ္တရ ျဖစ္ေစလုိ႔။
သူမ (တတိယတစ္ေယာက္)ဟာ အလင္းေရာင္ ေၾကာက္သူျဖစ္တယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာလုိ႔ အလင္းေရာင္ကုိ စုိးရြံ႕သြားတာလဲ ျဖစ္(ေကာင္းျဖစ္)မယ္။ သူမရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ တစ္လ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္လတခါ နာမည္ေျပာင္းတတ္တာပဲ။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူမရဲ႕ နာမည္ကုိ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခက္ေတြ႕ေစတယ္။ သူမရဲ႕ နာမည္ကုိ မွန္ကန္စြာ မေရရြတ္ႏုိင္တဲ့အခါတုိင္းလည္း သူမရဲ႕ ေနာင္လာမယ့္ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာအတြက္ စရိတ္စက က်ခံဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖိအားေပးေလ့ရွိတယ္။ သူမမွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိၿပီး သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ လုိက္လံရွာေဖြေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပူဆာေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာ သူမကၽြန္ေတာ္ဆီက ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ခုဒီကဗ်ာကုိ ေရးေနရင္းနဲ႔ ေတြးမိတယ္။ သူမနဲ႔ သူမခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ ပတ္သက္ဆက္ဆံမႈေတြကုိ အေသးစိတ္ ေျပာမျပတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သက္သာရာရေစတာေပါ့..မဟုတ္ဘူးလား။ သူမနဲ႔ မဆုံျဖစ္တာၾကာၿပီးေနာက္ သူမခရီးေ၀းထြက္သြားေၾကာင္းၾကားသိရေတာ့ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ ရွာေဖြရန္ ထြက္ခြာသြားျခင္းလား…။ မွတ္ခ်က္-ထုိသတင္းကို သယ္ေဆာင္လာေသာ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ (အလင္းေရာင္း ေကာင္းစြာ မရရိွေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွာ) အတူတူ အိပ္စက္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ေန႕ေတာ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ေတြ႕ေကာင္း ျပန္ေတြ႕လိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ နံပါတ္မထုိးလုိေတာ့တဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရွိန္ခပ္ျမင့္ျမင့္ေမာင္းႏွင္မႈကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားေတြမွာ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ိဳးကုိ တည္ေဆာက္ႏုိုင္စြမ္းရွိသည္။ သူမရဲ႕ အညိဳရင့္ေရာင္အသားအေရဟာ ေခ်ာေမြ႕လွေပတယ္။ ငုံထားတဲ့ ဘီယာေတြကုိ တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ထဲ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေထြးထည့္ၾကအၿပီး သူမအိပ္ေမာက်သြားခုိက္ မိုးေတြသည္းသည္းရြာေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ (အလ်ံတညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့)မီးလွ်ံတစ္ခုကုိ သယ္ေဆာင္ရင္ ျဖတ္သန္းသြားေလရဲ႕။ တခါေတာ့ သူမေဆးရုံတက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူမမာသတင္းေမး ေရာက္သြားတယ္။ ျဖဴေလ်ာ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကုိ ေငးေနခုိက္ သူမက စာအုပ္တစ္အုပ္လွမ္းေပးရင္း ဖတ္ျပဖို႔ ေျပာတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ..As I Lay Dying.. ။
သူမ (ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္)ကေတာ့ လူေသေကာင္လုိပဲ။ ဒါဟာ (အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ) ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးေလ့ရွိတဲ့ နာမ၀ိေသသနျဖစ္တယ္။ (အခ်ိဳ႕ေသာ နာမ၀ိေသသနမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေသာ နာမ္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ လိင္ကြဲျပားေၾကာင္း ဤေနရာတြင္ ေဆြးေႏြးရန္ မရည္ရြယ္ပါ။) ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကုိ သူမငုံ႔ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရဖို႔ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏုိင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ေပါ့။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တေရးႏုိးလာတဲ့အခါ သူမေဘးမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလင္းခပ္သဲ့သဲ့ရွိေနတဲ့ ညထဲကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ညဘက္တေရးႏုိးလုိ႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတာ့ သိခ်င္မွသိမယ္။ (ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ သိခ်င္မွသိမယ္ဆုိတဲ့ စကားစုဟာ ေျပာတဲ့သူအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ နားေထာင္သူအတြက္ သက္ေတာင့္သက္သမျဖစ္လွဘူးဆုိတာကုိလည္း (ကံအားေလ်ာ္စြာ) ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။) ေသးေပါက္ဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္အေကၽြးျပဳခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကုိ မွည့္ေခၚထားတဲ့ လမ္းမႀကီးအတုိ္င္း ကၽြန္ေတာ္ ေအးေဆးျငင္သာ ေလွ်ာက္လာခုိက္ ညရဲ႕ခပ္ပါးပါးေလထုထဲမွာ အသံတုိးဖြၾကားမိလုိ႔ လွည္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဲဒီညကစလုိ႔ ညဖက္လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာကုိ က်န္တဲ့လူေတြသုံးစြဲဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တယ္။
ဒီကဗ်ာကုိ အေပါစားကဗ်ာလုိ႔ခင္ဗ်ားက ဆုိခ်င္ဆုိမယ္။ ဒီကဗ်ာကုိ ဒီေနရာထိေရာက္ေအာင္ ဖတ္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားလည္း အေပါစားပဲ။
ဒီကဗ်ာကုိ ညစ္ညမ္းတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားက ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ ဒီစာေၾကာင္းထဲေရာက္ေလာက္ေအာင္ ဖတ္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားလည္း ညစ္ညမ္းသူပဲ။
တဆိတ္ေလာက္ထၿပီး ေဆးေၾကာသန္႔စင္မႈျပဳေစခ်င္တယ္။
သူမတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူတကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာအရာမ်ားအား စာရင္းျပဳစုၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ အစားတစ္မ်ိဳးတည္းကို တူတူစား၊ အရက္တစ္မ်ိဳးတည္းကုိ တူတူေသာက္၊ ခုတင္တစ္ခုတည္းေပၚမွာ တူတူအိပ္၊ ေကာမစ္ဘြတ္တစ္အုပ္တည္းကို တူတူဖတ္အစရွိသည္ျဖင့္..။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူတူလုပ္လုိ႔မရတဲ့ အရာေတြလည္း ရွိမယ္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူတူမလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာေတြလည္း ရွိခဲ့မယ္။ ထုိအရာေတြကုိ …..။

 

မဆ

Read Full Post »

တစုတစည္းတည္း ျပန္႔က်ဲလ်က္..

၁။
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလကုိ ေနာက္ခံထားေရးတဲ့ လ်ဴဆုိလာ (Liu Sola) ရဲ႕ Chaos and All That ၀တၳဳကုိ ဖတ္မိပါတယ္။ ၁၉၉၃မွာ ထြက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ တိန္ယင္မင္အေရးအခင္းၿပီးစ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ထြက္ခဲ့တာျဖစ္သလုိ စာေရးသူကုိယ္တိုင္ကလည္း တိန္ယင္မင္အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့လို႔ ကုိးဆယ္ဆန္းစႏွစ္ေတြမွာ  တရုတ္ျပည္ကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ရသူျဖစ္ပါတယ္။
ေရးဟန္အေနနဲ႔ အေတာ့္ကုိ ရုိးစင္းသလုိ ဇာတ္ကြက္ကလည္း အေတာ္ရွင္းပါတယ္။ အသက္ဆယ္ႏွစ္စြန္းစ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလ ျဖတ္သန္းမႈေတြရယ္၊ အဲဒီကေလး အရြယ္ေရာက္ လာတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ငယ္ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳေတြက သူ႕ဘ၀အေပၚ ဘယ္လုိသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ခပ္ရုိးရုိးပဲ ေရးျပထားပါတယ္။
၂။
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးေနာက္ခံ ၀တၳဳရဲ႕ ပုံမွန္ဇာတ္ကြက္ေတြျဖစ္တဲ့ ပါတီ၀င္ေတြကုိ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာ၊ အေရးယူခဲ့ရတဲ့သူေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြကုိပါ ႏွိပ္ကြပ္တာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကုိ နယ္ကုိပုိ႔ပစ္တာ စတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ဇာတ္ေကာင္ (ဟြမ္ဟားဟား)ရဲ႕ ဖခင္၊ မိခင္၊ အေဒၚ၊ သူငယ္ခ်င္း စတဲ့လူေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ကုိ ခပ္၀ါး၀ါးေရးခ်စ္ထားပါတယ္။
“အိပ္ယာမ၀င္ခင္ ေဖေဖက က်မကို နမ္းတတ္တယ္။ က်မမွတ္မိတာေတာ့ သူ႕မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ စူးတာကုိပဲ။ က်မကုိ ခ်ီထားတဲ့အခါလည္း သူ႕ႏွာေခါင္းထဲက အေမြးေတြကုိပဲ က်မအနီးကပ္ျမင္ေနခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖက အကုိနဲ႔ ငါးမွ်ားသြားတယ္။ ေမေမနဲ႔ ကတယ္။ စာေရးေနတုံး ၾကည့္လုိက္ရင္ သူ႕ေခါင္းက ငိုက္က်ေနတယ္။ မီးအိမ္ေတြ ဘာေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိလည္း သူ႕ေဆးတံက ထြက္လာတဲ့ မီးခုိးေတြက မႊန္လုိ႔။ က်မေလ..ေဖေဖကုိ ဘယ္တုံးကမွာ ေသခ်ာ မေတြ႕ခဲ့ဘူးသလုိပါပဲ”
တပ္နီထဲ ၀င္ဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့အခါ ေကာင္းေကာင္းမဆဲတတ္လုိ႔ ၀င္ခြင့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေၾကာင္ေတြကုိ လူတန္းစားလကၡဏာတစ္ရပ္အျဖစ္ မ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္တခါ ၾကြက္ေတြေသာင္းက်န္းလြန္းလုိ႔ ေၾကာင္ျပန္ေမြးဖို႔ ေပၚလစီမိတ္ကာႀကီးေတြက ခြင့္ျပဳခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကလည္း စနစ္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ လူေတြေရာ တိရိစၦာေတြပါ သာမန္အေျခအေနမွာ စိတ္ကူးႀကည့္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကံဳရပုံကုိ ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕ကေက်ာင္းသားေတြကုိ ေတာပို႔ၿပီး စုိက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့အခါ အပင္ေတြကုိ ေလာင္းဖို႔ မစင္ေတြကုိ သယ္ၾကရပါတယ္။ ဒီမစင္သယ္ရတဲ့ ကိစၥကုိ အေတာ္ေလး အေသးစိတ္ခ်ယ္မႈန္းထားတာလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။
“၀မ္ဟြာက ေျပာတယ္ – အတုံးေလးေတြကုိ ေကာက္ပီး လက္နဲ႔ေခ်ေပးရတယ္။ ဒါမွာ အပင္ေတြအတြက္ ေကာင္းမွာတဲ့။ က်မ အဲဒီအတုံးေတြကုိ ကုိင္ရမယ္။ ဟုတ္လား။ က်မ လက္နဲ႔လား။ ၀မ္ဟာတစ္ေယာက္ အတုံးတခ်ိဳ႕ကို လက္နဲ႔ေခ်ျပီး လုပ္ငန္းစေနတာကုိ ျမင္ေတာ့ က်မ အန္ေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕အတုံးေတြက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္။ အထဲမွာ အ၀ါေရာင္သန္းလုိ႔ေပါ့။ အတုံးကုိ ေခ်လုိက္တယ္ဆုိရင္ အခုပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ပါလုိက္တဲ့ မစင္ကုိ လက္နဲ႔နယ္ေနရသလုိပါပဲ”
၃။
လန္ဒန္ကုိေရာက္လာတဲ့ ဟြမ္ဟားဟားတစ္ေယာက္ လန္ဒန္လူေနမႈဘ၀မွာလည္း အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္လွဘူး။ ေမြးရပ္ေျမကုိ စြန္႔ခြာလာရတဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အတိတ္မွာပဲေနဖို႔ အျမဲႀကိးစားေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ သူမကုိ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္လုိျမင္ၿပီး သေဘာက်ခဲ့တဲ့ လန္ဒန္သားပါေမာကၡကလည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆန္းလြန္းတဲ့ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ျဖစ္ၿပီး သူမကုိ စြန္႔ပစ္သြားခဲ့တယ္။
တရုတ္ျပည္က အတိတ္ကုိ ဟြမ္ဟားဟားရဲ႕ေလသံနဲ႔ ေရးထားေပမယ့္ လန္ဒန္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိေတာ့ ေဘးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ထားပါတယ္။ ဒါဟာ ဇတ္ေကာင္အေနနဲ႔ တရုတ္ျပည္က ဘ၀သာ သူမရဲ႕ တကယ့္ကုိယ္ပုိင္ဘ၀လုိ႔ ခံစားရၿပီး ေ၀းတေျမျခားမွာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ အျပင္ဘက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနရသလုိ ျဖစ္ေနတာကုိ ျပခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ စာအုပ္မွာ လန္ဒန္ (ပစၥဳပၸန္)နဲ႔ တရုတ္ (အတိတ္)မွာ အတိတ္က အခ်ိဳးအစားမ်ားေနတာဟာလည္း ဇတ္ေကာင္အေနနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ ဘယ္အပိုင္းကုိ အိမ္ရွင္လုိေနၿပီး ဘယ္အပိုင္းကုိ ဧည့္သည္လုိ ေနခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ျပခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ စာအုပ္ေရးသား ထုတ္ေ၀ခ်ိန္မွာ စာေရးသူ လ်ဴဆုိလာကုိယ္တုိင္ ျပည္ပကို ထြက္ခြာခဲ့တာ မၾကာေသးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
၄။
စာေရးတဲ့သူကေတာ့ ကုိယ္ေရးခ်င္တာကုိ ေရးလုိက္တာပါပဲ (တခ်ိဳ႕ေသာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာကုိ မေရးရဘဲ မေရးခ်င္တာေတြ ေရးေနရသူေတြကလြဲလုိ႔ေပါ့ေလ)။ ဒါေပမယ့္ ေရးလုိက္တဲ့စာအေပၚ စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြက စာေရးသူရဲ႕ ေနာက္ကို လုိက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္မွာလည္း ဘာသာျပန္သူက စာေရးသူရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ကုိ ေစ့ငုၿပီး ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
“စာေရးသူနဲ႔ ဇတ္ေကာင္ ဟြမ္ဟားဟားၾကားမွာ အထၳဳပၸတၱိဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားအျပား ဆက္စပ္လ်က္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သက္တူရြယ္တူေတြပါပဲ (၁၉၆၆မွာ အသက္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္ ရွိၾကတယ္)။ ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးမွာ အႏွံခံရတဲ့ အရာရွိႀကီးေတြရဲ႕ သမီးေတြ ျဖစ္တယ္။ မိသားစုေနာက္ခံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး တပ္နီက အထုတ္ခံရတယ္”
၅။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ “စာမ်က္ႏွာ တစ္ရာေက်ာ္ဟာ ဒီ၀တၳဳကုိ သယ္ေဆာင္ဖို႔ မလုံေလာက္ပါဘူး”

Read Full Post »