ရြာလယ္မွာ ျမင္ေယာင္တယ္

တေနရာရာကို သြားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ျပီလား မသိ။ မႏွစ္က ဒီလိုေန႔မွာ ေဆးရံု တက္ခဲ့ရတာ သတိရတယ္။ မင္းေတာ့ ေသမွာပဲလို႔ ေျပာတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေရာ အသက္မွ ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက သူကပဲ ခပ္ယိုင္ယိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ႏွာေခါင္းထဲကို ထိုးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္တန္လန္းနဲ႔ စကား ေျပာရတာဟာ အရသာရွိမွန္း အဲဒီတုန္းက မသိခဲ့ဘူး။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ခဏ ခဏ ျပန္ရ တတ္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမွ မဟုတ္တာ။ လူေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တာကို ျပန္ မေျပာျပေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတြ ထြက္ခြာသြားတာ။ သူတို႔ေတြ ျပန္ ေရာက္လာတာ။ ဘာအေရးမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ ေနသလဲ ေမးရင္လည္း မသိဘူးလို႔ပဲ ေျဖရမွာ။

ကုန္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာ ဆိုလို႔ ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိခဲ့ေတာ့ မေရမရာ ေတြပဲ လုပ္ျဖစ္ ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေျဖရမယ္။ မေကာင္းတာေတြကို စနစ္တက် လုပ္တတ္ လာတယ္။ ဒါဟာ တိုးတက္မႈပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလး ငါးႏွစ္ကလို မိုက္ရူးရဲ ဆန္တာေတြ  ဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲ ေပၚလာသမွ် ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ ခြဲျခားရတာ ပင္ပန္းတယ္ မဟုတ္လား။ အေလးခ်ိန္ တက္လာတဲ့ အတၱေဘာကို ေထာပနာ ျပဳသံေတြက ေနရာအႏွံ႔က လာေနတယ္။ ၀ီစကီကို ပံုမွန္ ေသာက္တတ္ လာတာ။ ၀ီစကီ ေကာင္းေကာင္းကို ဘယ္လို ေသာက္ရမယ္ ဆိုတာ သိလာခဲ့တာ။ ကြမ္းတစ္ယာ၊ ေရတစ္မႈတ္ ဆိုသလို  ကြမ္းစားျခင္းကို စနစ္တက် တတ္ေျမာက္ လာတာ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ မင္းေတာ့ ေသမွာပဲ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ စည္းခ်က္ ညီညီ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္ လာတာ။ အနာဂတ္ အေၾကာင္း ေတြးရတာ ေလးကန္ တယ္။ မႏိုင္ရင္ ခ်ထား ခဲ့ေပါ့။

မူရာကာမိေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို စလယ္ဆံုး တစ္ခါမွ ဆံုးခန္း တိုင္ေအာင္ မဖတ္ဖူးေပမဲ့ ဟိုတစ္ေန႔က သူ႔စာအုပ္ အသစ္ ထြက္လာတာကို ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ေသးတယ္။ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း။ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြလို တစ္ခါလာ မဲျပာ ပုဆိုး၊ မဲျပာ ပုဆိုး။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးေန ရတာလဲ။ ႏိုဘယ္ဆု မရလည္း ေသဖို႔ ေကာင္းျပီလို႔  ေတြးတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ မူကာရာမိ ခေရဇီေတြ ေပါင္းျပီး တစ္ေနထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသၾကရင္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပါေဖာင့္မန္႔ ျဖစ္မွာပဲလို႔ မစၦရိယစိတ္ ပြားမိေသးတယ္။ ကီဇုကီက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသြားတယ္။ တုိရုက နာရိုကိုကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အိုက္ရွီဒ ေရာက္လာတယ္။ မီဒီုရီ ေရာက္ လာတယ္။ ေရာက္ လာတယ္။ ေရာက္လာ တယ္။ မိန္းမေတြ ေရာက္လာတယ္။  ေလဆိပ္ထဲက သီခ်င္းသံ ၾကားရတယ္။

ဒါ ဒါ့ဒါဒါဒါ… ဒါ့ဒါဒါဒါ ဒါဒါဒါဒါ့။

I once had a girl, or should I say, she once had me…

She showed me her room, isn’t it good, Norwegian Wood?

အိပ္မက္ဆိုးေတြပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသမွာလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အမွန္ေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ အျဖဴအမည္း သဲကြဲခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ ေလထဲမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ တစ္ခုခုကို ေျပာျပ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုခုကို ေမြးယူခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခုခုကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုခုကို လႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကုိ၀င္းျမင့္ဦးနဲ႔ ေတြ႕တုန္းက ေနရာလြတ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ မေရမရာ ထိုးေဖာက္ ေက်ာ္လႊားမႈမ်ား အေၾကာင္းတို႔။ ေသခ်ာျခင္းမွ မေရရာျခင္း အေၾကာင္းတို႔။ အေၾကာင္း ေပါင္း မ်ားစြာ ေျပာတယ္။ ေျပာတယ္။ ေျပာတယ္။ ေျပာတယ္။ ဘယ္အရာကို မဆို ၾကိဳက္သလို ေကာက္ကိုင္လိုက္။ အကုန္လံုးက ကၽြတ္ဆတ္ေနတာပဲ။

ဧျပီ ၁၇ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္။

ေနထြန္းႏုိင္

Read Full Post »