မေန႔ကကို ဒီေန႔ဆီယူလာၿပီး ဒီေန႔ကို မနက္ျဖန္ဆီေရႊ႕ၾကည့္တဲ့အခါ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂစ္တာတစ္လက္လို႔ေျပာလည္း ၾကဳိးေတြကို ညွိလိုက္တာပဲ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို႔ေျပာလည္း ေလထဲလြင့္၀ဲပစ္လိုက္တာပဲ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမႈိက္ထုပ္တစ္ထုပ္လို႔ေျပာလည္း ေခ်ာင္ထဲေခြေခါက္အိပ္လိုက္တာပဲ။

မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လိမ္ညာၿပီး အရက္မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမလာခင္အထိ
ကၽြန္ေတာ့္ရယ္သံေတြက အစစ္လိုပါပဲ။
(ဒီေနရာကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟုဆိုလွ်င္ သူဟုမွတ္ပါေလ)

ျပန္ေတြးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးခိုးေတြျဖစ္လို႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေခၚဖို႔ မၾကဳိးစားဘဲ
တစ္ေယာက္ေယာက္ အေခၚကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ
ေသတၱာထဲ ေသေနတဲ့ စာရြက္၀ါက်င္က်င္ေတြပဲက်န္တယ္။

ကမၻာစစ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခဲ့သလို
ကမၻာအစစ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္မ၀င္ခဲ့
က်န္ခဲ့တဲ့ စာရြက္အ၀ါေတြထဲက စာေၾကာင္းေတြလို
၀ါက်တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တစ္ေၾကာင္းအၾကားမွာ
တစ္နာရီ တစ္ရက္ တစ္လ တစ္ႏွစ္
အစရွိသျဖင့္ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖတ္မရေအာင္ ေသေနတဲ့ အေသ။

အခု အေရးအသားဟာလည္း
ခင္ဗ်ားက်က္မိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုလိုနဲ႔
ဒီေခတ္ထဲ ဘယ္သြားဖြင့္ရမွန္းမသိတဲ့
အက္ေၾကာင္းထပ္ေနေသာ ဓာတ္ျပားအိုႀကီးလို
ကၽြန္ေတာ့္ အသံဟာ
ေရြ႕ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲ က်ေပ်ာက္ခဲ့။

ေျပာလိုက္ရင္ မေန႔ကအေၾကာင္းပဲျပန္ေရာက္သြားတယ္
ေလထဲမွာ တရြတ္တိုက္ေမ်ာေနတယ္
ၾကယ္လိုပဲ ဘယ္သူမွမသိခင္ ေၾကြသြားတယ္။

ဒီလိုပါပဲ
ဒီေန႔ေသြးထားတဲ့ဓားဟာ
မနက္ျဖန္မွာ တံုးတယ္။ ။

ပီမို
၀၅.၀၉.၂၀၁၃