၂၀၁၆-၁၇ တုန္းက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ အၿပီးသတ္ဖုိ႔ သူႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေရးေနခဲ့သည္။ ၂၀၁၆-၁၇ ဆုိတာ ျပကၡဒိန္ႏွစ္တစ္ႏွစ္မဟုတ္ဘဲ ပညာသင္ႏွစ္လုိမ်ိဳး ဘ႑ာေရးႏွစ္လိုမ်ိဳး ျပကၡဒိန္ႏွစ္ ႏွစ္ခုပါ၀င္သည့္ ကာလအပုိင္းအျခားတစ္ခုေပါ့။
ဇာတ္လမ္းအစကေတာ့ အရက္၀ုိင္းမွာ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ေျပာၾကရင္း ရာဇ၀တ္မႈထူထပ္မ်ားျပားလာျခင္းဆုိတဲ့အေၾကာင္းဆီေရာက္သြားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကရကေန ကေလးေတြ လူကုိ ဓားနဲ႔ထုိးဖုိ႔ ၀က္နဲ႔အရင္အထုိုးသင္ေပးတဲ့အေၾကာင္းဆီ ေရာက္သြားသည္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ေရးမည္ဟု သူေျပာခဲ့ၿပီး ေရးလည္းေရးခဲ့သည္။
“ၿမိဳ႕ကေလးကလူေတြက ေရသာဘက္က လူေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ၾက။ ဒီလူေတြက သူတို႔ နာၾကည္းၿပီဆုိရင္ အဲဒီလူနဲ႔ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္း ျပန္မဆုိင္မိေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ အဲဒီလုိလုပ္သည္ဆုိရာတြင္လည္း လူႀကီးေတြ ကုိယ္တုိင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္။ အသက္မျပည့္ေသးသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ကုိ လုပ္စရာရွိသည္မ်ား သင္ေပးၿပီး လုပ္ခုိင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး မိသြားလွ်င္လည္း အသက္မျပည့္ေသးသည့္အတြက္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ ထားေသာ စခန္း ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ႏွစ္အနည္းငယ္ေနၿပီး ျပန္လြတ္လာျမဲျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ နာၾကည္းစရာကိစၥ တစ္ခုေပၚလာလွ်င္လည္း ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေလ့့က်င့္ေပးၿပီး လုပ္စရာရွိသည္ကုိ လုပ္ခုိင္းျမဲျဖစ္သည္”
၀တၳဳထဲမွာ သူအဲဒီလုိ ထည့္ေရးထားခဲ့သည္။ ၀တၳဳကုိ ၂၀၁၆ မကုန္ခင္ အၿပီးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ၀တၳဳထဲမွာ ထည့္သြင္းမည့္ အပုိင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သူ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္အေကာင့္တစ္ခုတြင္ စေတးတပ္အျဖစ္ပင္ တင္လုိက္ေသးသည္။ ၀တၳဳ၏ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ဓားထုိးခံရၿပီး မေသခင္နာရီပုိင္းအတြင္း အာ႐ုံတြင္ ေပၚလာသည့္ ပုံရိပ္မ်ားအျဖစ္ အဆိုပါ အစိတ္ပိုင္းမ်ားကို တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြဟာ မေသခင္ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြျပန္ျပသလုိ ျမင္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳးဟု ေျပာရမည္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုံးက ေရာဘတ္တိုဘုိလာႏုိးရဲ႕ ၂၆၆၆ ကုိ ဖတ္ေနတုံး အဲဒီဆရာသမားရဲ႕ လုပ္ကြက္ေတြကုိ ဂါၿပီး လုိက္လုပ္ၾကည့္တာျဖစ္သည္။ အရက္ဆုိင္မွာ ေဘး၀ုိင္းကေျပာသမွ် ၾကားေနရတာ၊ စားေသာက္ဆုိင္မွာ တီဗြီက ျပေနတာေတြကုိလည္း ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးတာမ်ိဳးေပါ့။
၂၀၁၆ ကုန္ခါနီး သူခ်င္းေတာင္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ၀ိတိုရိယေတာင္ကုိ တက္လုိက္ေသးသည္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ရသလုိ ဘာေက်းငွက္ပန္းမန္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြ႕ရေတာ့။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတာင္ ဟိုနားဒီနား နည္းနည္းပါးပါးပဲ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ခ်င္းေတာင္မွာ ရွိေနစဥ္ ၀တၳဳကုိ နည္းနည္းျပန္ဖတ္ နည္းနည္းျပန္ေရးလုပ္ေနသည္။ ႏွစ္သစ္ကူးကုိ ေတာင္ေပၚက ဟုိတယ္တစ္လုံးမွာ မီးပုံပြဲႏွင့္ ျဖတ္သန္းလုိက္သည္။ ၀တၳဳကေတာ့ မၿပီး။
ဇန္န၀ါရီလထဲေရာက္ေတာ့ ၀တၳဳဘက္ ပိုလုိ႔မလွည့္ျဖစ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီမွာလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။
မတ္လထဲမွာ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပသည္ႏွင့္ ခြင့္နည္းနည္းယူၿပီး ငလုိက္ကန္သာဟုနာမည္ခံထားေသာ ဆည္ေဘးက ဟုိတယ္တစ္လုံးဆီ သူေရာက္သြားသည္။ အဲဒီမွာ သူ႕၀တၳဳကုိ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ၿပီး အဆုံးသတ္လုိက္ႏုိင္သည္။
“၁၄း၁၆
၂၀၁၇ မတ္ ၁၁
ငလုိက္ရီေဆာ့” ဟု ၀တၳဳေအာက္ေျခမွာ ေရးထားလုိက္သည္။ ၿပီးၿပီေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ဧၿပီလထဲမွာ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး ႐ုံးပိတ္ရက္ရွည္ေရာက္လာသည္။ သူလည္း အပူႏွင့္ ေရေရွာင္ရေအာင္ ရွမ္းျပည္ဘက္ တက္ခဲ့သည္။ ကေလာမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ သစ္လုံးအိမ္မွာ ေနခြင့္ရသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင္သိပ္မေ၀းေသာ္လည္း သဘာ၀ထင္း႐ူးေတာအတြင္း လူသူရွင္းၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းလွသည့္ေနရာ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူမျမင္ဘူးေသာ ငွက္ေရာင္စုံေတြ သူ႕အနီးအနားမွ ျဖတ္ပ်ံသြားသည္ကုိ ေငးေမာေနရသည္။ တညေတာ့ တစ္ဘက္ေတာင္ေၾကာတြင္ ေတာမီးေလာင္သည္ႏွင ့္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ အဲဒီမွာ သူ႔ဇနီးႏွင့္ စကားထုိင္ေျပာေနၾကရင္း ၀တၳဳေနာက္တစ္ပုဒ္ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးစရလာသည္။ သၾကၤန္ရက္ေတြမွာ ဘယ္မွာမသြားဘဲ ၀တၳဳကို အၾကမ္းေရးလုိက္သည္။
သၾကၤန္ၿပီးေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ရက္ရွည္ေနေနစဥ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အဲဒီကုိ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက သူ႕၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ေသခ်ာဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ဖူးသူ။ သူလည္း သူ႕၀တၳဳ (ဒီ၀တၳဳအရဆုိလွ်င္ ပထမ ၀တၳဳ) ကုိ ပရင့္ထုတ္ၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ေပးလုိက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေထြရာေလးပါ ႏွစ္နာရီ သုံးနာရီေလာက္ ေျပာၿပီးေနာက္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ အိမ္ျပန္လုိက္ပုိ႔သည္။ အျပန္လမ္းမွာ သူ႕၀တၳဳ (ဒီ၀တၳဳအရဆုိလွ်င္ ဒုတိယ ၀တၳဳ) အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္သည္။
“ပင္စင္စား အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး လင္မယား..သူ႕တို႔ဟာသူတို႔ နယ္မွာ သူ႕တို႔ျခံေလးနဲ႔ သူေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ စီးပြားေရး နည္းနည္းအဆင္ေျပေနတဲ့ သမီးကုိ အေဖာ္ရေအာင္ဆုိၿပီး အဘြားႀကီးက ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားတယ္။ အဘုိးႀကီးက သူ႕ျခံထဲမယ္ သစၥာပန္းေတြ စုိက္ၿပီး ေနက်န္ခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ေနေတာ့ အဘုိးႀကီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခ်ာ္လဲၿပီး လက္က်ိဳးသြားတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ က်န္းမာေရးစစ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး အဘုိးႀကီးကို ရန္ကုန္ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဟုိလွည့္ဒီလွည့္နဲ႔ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ အဘုိးႀကီးက ရန္ကုန္က တုိက္ခန္းထဲက ဘ၀မွာ ဘယ္လုိမွ မေပ်ာ္ဘူး။ သမီးနဲ႔ မိန္းမကလည္း နယ္ကုိ လုံး၀ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္သိပ္မၾကာဘူး။ အဘုိးႀကီး က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာၿပီး အိပ္ယာထဲ လဲတယ္။ အိပ္ယာထဲမွာ သုံးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အဘုိးႀကီးဆုံးတယ္။ အဘုိးႀကီးလည္းဆုံးေရာ သားအမိႏွစ္ေယာက္က နယ္ကျခံမွာ ျပန္ေနမယ္ဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံထဲက သူတို႔အိမ္ကုိ အလည္ေရာက္လာတဲ့လူကုိ သူတို႔ေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က အဘုိးႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ရန္ကုန္မယ္ ဆက္ေနစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလတဲ့ဲ့”
အဲဒါကေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ သူေျပာျပခဲ့တဲ့ သူ႕၀တၳဳရဲ႕အေၾကာင္းပဲ။
ေနာက္ေတာ့ ေမလတစ္လလုံးနီးပါ သူ႕႐ုံးအလုပ္ေတြနဲ႔ သူ႐ႈပ္ေနခဲ့တယ္။
ဇြန္လရဲ႕ မုိးေရစက္ေတြနဲ႔အတူ သူေနထိုင္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီက သူ႕၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ျပန္မၾကားေရးေသးဘူးဆုိတာ သတိရလာတယ္။ သူ႕ကြန္ပ်ဴတာကို သူျပန္ဖြင့္တယ္။ ပထမဆုံး သူ႕၀တၳဳ (ပထမ ၀တၳဳ)ထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ဘ၀အျဖစ္သနစ္ အပုိင္းအစေတြကုိ သူဖ်က္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေအာက္ကဟာေတြကေတာ့ သူျဖတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့ အပုိင္းအစေတြပဲ။
“ ရွင္က သိပ္အဆီကြပ္ခ်င္တာပဲေနာ္။ ေျပာရင္းဆုိ္ရင္း ဂ်ာေတာင္က ကုိၾကည္ေ၀း၏လက္ကုိ သူမ၏ ေပါင္ေပၚမွ အသာအယာ ဖယ္ရွားလုိက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စမ္းေခ်ာင္းေလး တစ္ခု၏ နံေဘးတြင္ ထုိင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ႏွင္းေတြဖုံးေနသည့္ ေတာင္ဆီမွ စီးဆင္းလာသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးထဲတြင္ ေတာင္က်ေရစီးေၾကာင့္ လုံး၀န္းေနေသာ ေက်ာက္တုံးေလးမ်ားရွိေနသည္။ ကုိၾကည္ေ၀းက အေနရခက္ဟန္ျဖင့္ ေက်ာက္တုံးေလးမ်ားကုိ ေကာက္ၿပီး ေရထဲသုိ႔ လွမ္းပစ္ေနသည္။ ဂ်ာေတာင္က ဘာမွမျဖစ္ဟန္ျဖင့္ စကားဆက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေတာင္ကုိ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္က ပထမဆုံး တက္တယ္ဆိုၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားၾကတာ ရယ္စရာပဲ။ ဒီအနီးအနားရြာေတြကေန ဒီေတာင္ကုိ တက္ဖူးတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အျမင့္ဆုံး ထိပ္ထိေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ မွတ္တမ္းမွ မရွိတာ။ ကုိၾကည္ေ၀းက ဂ်ာေတာင္ကုိ လွည့္မၾကည့္ပဲ ေနာက္ထပ္ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးကုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေအာင္ အားစုိက္ ပစ္ေပါက္လုိက္သည္ ..”
“ေရေပၚတြင္ ေပၚ႐ုံသည္ဆုိမွ်သာ ေပၚေနေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ လက္ေတြက အသားကုန္ ေ၀ွ႕ယမ္းေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ကုိၾကည္ေ၀း ေသခ်ာမသိ။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ျဖစ္ပြားေသာ လူထုံအုံၾကြမႈအတြင္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေတာထဲတြင္ ဖြဲ႕စည္း လုိက္သည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ အေရးပါေသာ စစ္ဘက္ရာထူးတစ္ခုကုိ ယူထားသူအျဖစ္သာ သူသိသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက သူ႕ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟုပဲ ေခၚၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ညဘက္ ကင္းမ်ားကုိ လုိက္စစ္ရင္း ငုိက္ျမည္းေနသည့္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ေတြ႕ပါက သူ႕တဲသူျပန္အိပ္ခုိင္းၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ကင္းဆက္ေစာင့္ ေလ့ရွိေၾကာင္း သူမ်ားေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးသည္။ ကုိၾကည္ေ၀းတို႔ ဂစ္တာတီးေနသည့္ဆီကုိ ေပါက္ခ်လာၿပီး ဘယ္လုိမွ ကီးမ၀င္သည့္အသံျဖင့္ သီခ်င္းအတင္းလုိက္ဆုိသည္ကုိမူ ကုိယ္တုိင္ၾကံဳဖူးသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ ေနာက္ဆုံး သိလုိက္ရသည္က ေရမကူးတတ္ျခင္းပင္။ သူတို႔ကူးျဖတ္ေနသည့္ နယ္ျခားျမစ္က ေရစီးၾကမ္းလွသည္။ သူတို႔ ေလွကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္လွည့္လုိက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ မရိွေတာ့..”
“၀ုန္းခနဲ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ မီးခုိးလုိလုိ အရာမ်ား လြင့္ပ်ံလာသည္။ စစ္သားတစ္ေယာက္က ကုိရင္ေလးလက္ထဲမွ အလံကုိ အတင္း ဆြဲယူၿပီး သူ႕ကုိ ကန္ေၾကာက္လုိက္သည္။ ကုိၾကည္ေ၀းက ခဲလုံးတစ္လုံးကုိ ေကာက္ၿပီး လွမ္းေပါက္သည္။ ခဲလုံးက ႀကီးေနသျဖင့္ စစ္သားဆီကုိ မေရာက္ဘဲ သူ႕ေရွ႕ မလွမ္းမကမး္က လူကုိ သြားထိသည္။ ထုိလူ လဲက်သြားသည္။ မီးခုိးျဖဴျဖဴမ်ားက ပုိၿပီး ထူထပ္လာသည္။ လဲက်သြားသူသည္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ေခါင္းကုိ ဖိထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က အကူအညီ ေတာင္းသည့္ဟန္ျဖင့္ ေ၀ွ႕ယမ္းေနသည္။ လူအုပ္က တျဖည္းျဖည္း ကုိၾကည္ေ၀းဘက္သုိ႔ ပိက်လာသည္။ တခဏအတြင္း ကိုၾကည္ေ၀းကုိယ္တုိင္ မ်က္လုံးမ်ား စပ္လာၿပီး အသက္႐ႈၾကပ္လာသည္..”
“ေဆး႐ုံအ၀င္၀တြင္ လူေတြစီခနဲ ျဖစ္သြား ၾကသည္။ ထုိးဆုိက္လာသည့္ကားေပၚမွာ အနီေရာင္ အလုံးႀကီးတစ္လုံး လိမ့္ဆင္းလားသည္။ ကိုၾကည္ေ၀း ေသခ်ာထပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဲဒါ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္း တ၀က္လုံး ေသြးေတြရႊဲနစ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပုံစံ ၀တ္ဆင္ထားသူတစ္ဦးက ေပြ႕ခ်ီလာတာ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိသူက ပါးစပ္မွလည္း ေရွ႕ကလူေတြကုိ လမ္းဖယ္ေပးဖို႔ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း သူတို႔ေတြ ကုိၾကည္ေ၀း အနား ေရာက္လာၾကသည္။ လူနာဟုထင္ရသူ အမ်ိဳးသမီး၏ ေခါင္းသည္ ေပြ႕ထားေသာလက္၏ေနာက္ဘက္သုိ႔ လန္က်ေနျဖင့္ သူမ၏မ်က္နာကုိ ေဇာက္ထုိး အေနအထားျဖင့္ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူတို႔ျဖတ္သန္း သြားသည့္ ေဆး႐ုံ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္တြင္ ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း စီးဆင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိၾကည္ေ၀း အနားကပ္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။ မင္းအေဖ ဆုံးၿပီ..”
ေနာက္ထပ္ ျပင္စရာတစ္ခုလည္း ထပ္ေတြ႕လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူနဲ႔ ခင္တဲ့ အယ္ဒီတာရဲ႕ နာမည္ကုိ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္အျဖစ္သုံးထားတာပဲ။ သူက ခင္လုိ႔သုံးထားတာေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ (ေမလကုန္ ဇြန္လဆန္းေလာက္)မွာ အဲဒီအယ္ဒီတာကို ခင္တဲ့လူေတြရဲ႕ စာေတြပဲ ထည့္တယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။ နာမည္လဲတာကေတာ့ copy and replace နဲ႔ လဲလုိက္႐ုံပဲ။ မခက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လဲရမလား မလဲရဘူးလား သူေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ၿပီး ၀တၳဳထဲမွာ သူေျပာခ်င္တာေကာ ေပၚလြင္ရဲ႕လားဆုိတာလည္း သူသိပ္မေသခ်ာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
မိုးဆတ္
Read Full Post »
Kanyan's Blog 