ခါက်က္ဥ

 

ဘုရားသခင္က ႏွင္းေတြကို တဂ်ိဂ်ိျမည္ေအာင္ ျခစ္သလုိ

ခါက်က္ဥကုိ တဂ်ိဂ်ိျမည္ေအာင္ က်မ ျခစ္တယ္

 

ပူစပ္စပ္ အဖတ္ေတြကုိ

၀ါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ျခစ္(ဂ်စ္)နဲ႔ ျခစ္ပစ္လုိက္္တယ္

အဖတ္ေတြ စားပြဲေပၚ၊

ခုံေတြေပၚ၊ မီးဖုိခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ၊ က်မလက္ေတြေပၚ က်တယ္

 

က်မလက္ေတာင္ ထိသြားေပါ့

အသားျဖဴလန္သြားတဲ့ေနရာမယ္

ေသြးစို႔တက္လာတယ္

 

ဘုရားသခင္နဲ႔ က်မ

တက္ညီလက္ညီ တဂ်ိဂ်ိနဲ႕ ျခစ္ၾကတယ္

သူကျဖင့္ ေခၽြးတစ္စက္ေတာင္မက်

က်မျဖင့္ ေသြးနည္းနည္းေတာင္ ထြက္လုိက္ရတယ္

အပူေတာ့့ နည္းနည္းသက္သာသြားသလုိ

က်မျဖင့္ ဘာသိဘာသာ

 

အဲလိုနဲ႔ က်မတို႔ တဂ်ိဂ်ိျမည္ေအာင္ ျခစ္ၾကတယ္

သူေကာ က်မပါ

တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ တဂ်ိဂ်ိျမည္ေအာင္ ျခစ္ၾကတယ္

တူညီတဲ့ ဆာေလာင္မႈနဲ႔

ေျခကုန္လက္ပန္းက်တဲ့အထိ

တဂ်ိဂ်ိျမည္ေအာင္ ျခစ္ၾကတယ္

 

အျပင္ဘက္မေတာ့ ႏွင္းမုန္တုိင္းက

တ၀ီွး၀ွီးျမည္၊ က်မတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ဦးပုိင္

ေခြးကတက္ကုိ

မသိလုိက္ မသိဘာသာ

အသာအယာ ဖုံးပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။

 

မူရင္းကဗ်ာဆရာမ – Ana Ristovi

မူရင္းကဗ်ာ – Black Radish

မူရင္းဘာသာ – ဆားဘီးယား

အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆုိသူ – Maja Teref

Read Full Post »

စင္ၾကယ္ဖိနပ္စီတက္ေကာင္မေလရဲ႕ႏွစ္ေတြ

 

ကၽြန္ေလတကၽြန္္ေပၚမွာ သူေက်ာင္တက္ေနခဲ့တယ္ ကၽြန္ကေန အနီဆုံၿမိဳ႕ကုိ ဇက္စီပီ သြာရတယ္ ဇက္ဆြာ ၀မ္ျပာျပာ သေဘၤာတမ်ိဳပဲ ဇက္စီတာ တနာရီေလာက္ၾကာတတ္တယ္ တခါတေလ ႏွင္က်တက္ မနက္ေတြဆုိ ျမစ္ျပင္က ပင္လယ္လုိပဲ ကမ္မျမင္လမ္မျမင္ ဇက္ကပ္တဲ့ေနရာက အဲဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ေစ်ဖဲ သူေတာ့ ဇက္ေပၚက တက္တာနက္ ေစ်ထဲမယ္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ စာေလ့ရွိတယ္ အဲ့ဆုိင္ကလုိ သခြာသီပါပါေလေတြေပၚ င႐ုတ္ဆီဆမ္ေပတာမ်ိဳ သူတို႔ကၽြန္ဘက္မယ္ မရွိပု ေစ်ထဲကထြက္ပီ လမ္မႀကီကုိ ျဖတ္လုိက္ရင္ ေနာက္ေစ်တစ္ခုကုိ သြာတက္လမ္ၾကာကေလ ရွိတယ္ အဲလမ္ၾကာဟာ သူၿမိဳ႕တက္ရျခင္ရဲ႕ မစ္ရွင္ပဲ ဗစ္ရွင္ပဲ ေအာ္ဘဂ်က္တစ္ဖဲ အဲလမ္ၾကာေလမွာ ကက္ဆက္ေခြ အေဟာင္ေလေတြ ရတတ္တယ္ ဖူေမာက္က ထုတ္တဲ့ သနပ္ခါနံသင္ေနတဲ့ ကာဗာနက္ ဘုိဘုိဟန္ေခြ မေပၚခင္ေခတ္က ေခြေတေပါ့ မာက်ဴရီညတို႔ အတၱပုံေဆာင္ခဲမ်ာတို႔ ေနာက္ပီ ေမာင္ခ်ဓာတို႔ ဘာတို႔ အဲလုိ တုိလီမုတ္စမ်ိဳေတြ ေနာက္ပီ ရတနာ၀င္ထိန္ရဲ႕ စာအုပ္ပါပါေလေတြ အဲဒီလမ္ၾကာေလကပဲ ေရေမႊနံရတဲ့ စာအိတ္ပန္ေရာင္ေလ ၀ယ္ခက္တယ္ စင္ၾကယ္ဖိနပ္စီတက္ ေကာင္မေလအတြက္ေပါ့ ကၽြန္ေပၚမွာေတာ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ စတုတၳလကုိ ဗဟုိျပဳပီ တည္ရွိေနၾကတာပဲ ေလေထာင့္စပ္စပ္ သစ္သာကုိယ္ထည္နဲ႔ ဘတ္စ္ကာႀကီေတြဟာ ေန႔တဓူ၀ ေျပဆဲြေနက် လမ္ေတြကုိ စြန္႔ခြာၿပီ တလလုံလုံ တရက္ဆုိ တရြာထဲကုိပဲ ဦတည္ဆုိက္ကပ္ေနၾကေတာ့တယ္ သူလဲထိက႐ုန္ပင္ေတြ ေျခမနဲ႔ကေလာ္ၾကည့္ေနရာက ၾကယ္သုံပြင့္တံဆိပ္ပါတက္ ဗြီအိပ္အက္စ္ေခြေတြ ရွာပီငွာတတ္လာတယ္ အေကာင္ဆုံအခန္ေတြကုိ ကပ္ေၾကနဲ႔ညႇပ္ယူပီ အိမ္က အေဒၚရဲ႕ ဖင္မလီအယ္လ္ဘမ္ေခြထဲမွာ ျပန္ဆက္ထားလက္တယ္ ေနာက္ေတာ့ သာေထြရဲ႕ အမည္ေပမထာေခြ ထြက္လာတယ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္ေတြအၾကာ ပလာတာကုိ င႐ုတ္ဆီနဲ႔ တို႔စာတာ ေခတ္စာလုိက္ေသတယ္ စင္ၾကယ္ဖိနပ္စီတက္ေကာင္မေလက သူ႕စာအိတ္ေလ ျပန္ေပလာတယ္ အတန္ပုိင္ဆရာမကတဆင့္ေပါ့  သစ္သာစာပြဲေပၚကုိ ေဆာင့္ခ်လက္တဲ့ တက်ပ္ဖို ငါလိပ္ သုခိတာေတြက အခ်ိန္ေတြကုိ အခုလုိမဟုတ္ဖဲ ေပါ့ပါေစခက္တယ္ စစ္ျပန္ႀကီးဆုိင္မယ္ ေနလင္ေအာင္ ရဲမန္ေအာင္ အသစ္မထြက္တဲ့ အပတ္ေတြမွာ ဇစ္ျမစ္တို႔ တုိပိုင္တဲ့ေျမတို႔ဆုိတက္ စာအုပ္ကုိ သြာကုိင္မိတယ္ ေနာက္ေတာ့ ကေလဘ၀က ရထာေပၚမယ္ ဖတ္ခက္ဖူတက္ ႐ႈမ၀ စန္ဒါတို႔နက္ မတူေတာ့တက္ မက္ဂဇင္ေတြ ပီေတာ့ ကဗ်ာဆုိတာနည္နည္ ေငြယံဦ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ စသည္ တပုဒ္ခ်င္ ေျပာေၾကဆြင္ေတာ့ ဇာလာ?ရဲ႕ ပြဲေတာ္ေ၀ေ၀ဖဲ အက္လုိနက္ (ဖဘမယ္စာေရတာ ဒီေလာက္ဆုိ တရာလြန္ရွည္ေနပီ) တရက္ေတာ့ ေက်ာင္က ဖုန္ႀကီဖူထြက္ၾကတယ္ ဖရာဖူမုတ္ပုေနာ္ ေလေထာင့္စပ္စပ္ သစ္သာကိုယ္ထည္ဘတ္စ္ကာႀကီေရာက္လာတယ္ ေကာင္မေလေတြက ေအာက္ထပ္ ေကာင္ေလေတြက ေခါင္မိုေပၚ တက္ၾကတယ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ (မျဖစ္ခ်င္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလဲရတယ္) သူေခါင္မုိေပၚလွမ္အတက္ စင္ၾကယ္ဖိနပ္စီတက္ ေကာင္မေလရဲ႕ ေက်ာကုိ ကန္လိုက္မိတယ္ ဖုန္ႀကီေက်ာင္က လာသမွ်လူကုိ ထမင္ေကၽြတယ္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ အဆင္မေျပမႈေတြ ရြာသြန္ျမဲထက္ ေက်ာ္လြန္တက္ေန႔ပဲ ထမင္ပန္ကန္ထဲမယ္ လူလက္သည္တစ္စုံ ပါလာတယ္

 

Read Full Post »

အတုိင္ပင္ခံႏွင့္ေတြ႕ဆုံျခင္း

 

ဒုတိယေျမာက္ ဘီယာခြက္ မကုန္မီ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ သူ႕နား ကပ္လာသည္။ သား ေဗဒင္ေမးမလားတဲ့။ လကၡဏာေရာၾကည့္လားအဘြားလုိ႔ သူ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္။ ေဗဒင္ဆုိ ကိုယ္က ေဒတာေတြ ထပ္ေပးေနရဦးမည္။ လကၡဏာကေတာ့ လက္၀ါးကုိ ျဖန္႔ေပးလုိက္ရုံပဲ မဟုတ္လား။

အဘြားႀကီးက ေခါင္းၿငိမ္႔ျပရင္း သူ႕ေရွ႕က ခုံမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ လက္ထဲက ပုစြန္ေၾကာ္တပိုင္းကုိ လက္စသတ္လုိက္ၿပီး လက္ဖ၀ါးကုိ အဘြားႀကီးေရွ႕အသာထုိးေပးလုိက္သည္။ အဘြားႀကီးက သူ႕လက္ဖ၀ါးကုိ ဆြဲလွန္လုိက္သည္။ သူေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ အဘြားႀကီးက သူ႕လက္ဖမုိးေပၚက ေသြးေၾကာေတြကုိ ခပ္ဖြဖြ လုိက္စမ္းေနသည္။ အဘြားလကၡဏာဆုိတာ လက္ဖ၀ါးကုိ ၾကည့္ရတာမဟုတ္လားလုိ႔ ေမးမည္ ျပဳၿပီးမွ သူအသာၿငိမ္ေနလုိက္သည္။

ခနေနေတာ့ အဘြားႀကီးဆီက အသံထြက္လာသည္။ သားက စိတ္သိပ္မမွန္ဘူးေနာ္တဲ့။ အားေနတဲ့လက္တစ္ဖက္က ခါးမွာထုိးထားသည့္ ေသနတ္ကုိ တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္မိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ စိတ္မမွန္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာလဲဟု ေလသံမာမာျဖင့္ သူေျပာလုိက္သည္။ အဘြားႀကီးက အတက္အက် မရွိေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ သားရဲ႕ တူေလး ေရနစ္ေနတာကုိ မကယ္ဘဲနဲ႔ သားဒီတုိင္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒါကုိက သားစိတ္မမွန္လုိ႔ပဲေပါ့။

သူ ၿငိမ္က်သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္တူမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သားဗ် လုိ႔ သူေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေသနတ္ကုိ ထုတ္၍ အဘြားႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးၾကားထဲကုိ ပစ္ထဲ့လုိက္ခ်င္သည္။ တစ္ခုမွ သူမလုပ္ျဖစ္။

အဘြားႀကီး ဆက္ေျပာေနတာေတြ သူမၾကား တခ်က္ ၾကားတခ်က္။ တကယ္ေတာ အဘြားႀကီးေျပာတဲ့ သူ႕တူဆုိတာ သူနဲ႔ သူ႕အစ္မနဲ႔ အိပ္ျဖစ္ရာက ရလာတဲ့သားျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ သူ႕အစ္မနဲ႔ တျခား အမည္မေဖာ္လုိသူတစ္ေယာက္ ရၿပီး ေမြးလာတာလုိ႔ ျမင္ၾကသည္။ ကေလး မီးဖြားရန္ သူ႕အစ္မေဆး႐ုံတက္ေနစဥ္ သူတို႔ေနထုိင္သည့္ တဲတန္းေလး ဘူဒုိဇာျဖင့္ အထုိးခံရသည္။ သူတို႔ ျပန္လာေတာ့ သူေနထိုင္ခဲ့ရာ ရပ္ကြက္တစ္ခုလုံး တနည္းအားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ဘာမွမရွိေတာ့။

သူ႔အစ္မ ေဆး႐ုံကဆင္းလာၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရယ္ ကေလးရယ္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ တဲထုိးၿပီး သြားေနၾကသည္။ တစ္ေန႔ သူ႕အမ အေၾကာ္ ထြက္ေရာင္းစဥ္ ကေလးက ေသာင္ျပင္မွာ တြားသြားရင္း ေနာက္ဆုံး ျမစ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔က သူ႕ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္တို႔ကုိ ယခုထိ သူအေသးစိတ္ မွတ္မိေနသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ သူ၀င္မစြက္ဖက္ပဲ ေနခဲ့တာကိုေရာေပါ့။

သူသတိ ျပန္၀င္လာေတာ ့အဘြားႀကီးက ထုိင္ရာကေန ထေနၿပီ။ သူ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္မလုိ႔လုပ္တုံး အဘြားႀကီးက လိပ္စာကတ္တစ္ခု သူ႕ေရွ႕ကုိ ခ်ေပးရင္း ေျပာသည္။ သူ႕အေပၚ အေခၚအေ၀ၚလည္း ေျပာင္းသြားသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေနာင္ အကူအညီလုိရင္လည္း အဘြားကုိေျပာေနာ္။

အဘြားႀကီး ေက်ာခုိင္းသြားၿပီး အေတာ္ၾကာမွ လိပ္စာကတ္ကုိ သူၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကတ္ေပၚမွာ ဘာနာမည္မွ ေရးမထား။ ပန္းခ်ီတင္ထြဏ္း၏ လက္ေရးမ်ိဳးျဖင့္ ေရးထားသည့္ အတုိင္ပင္ခံဟူသည့္စာလုံး။ ထို႔ေနာက္ onyx ေဖာင့္ျဖင့္ ေရးထားသည့္အီးေမးလ္လိပ္စာ တစ္ခု။

Read Full Post »