ခြဲခြာျခင္းေတြ ငါ့ကုိ သင္ေပးတယ္
အရုိင္းပင္လုိ ကုိယ့္အဆိပ္နဲ႔ကုိယ္ ဘယ္လုိ ေဆြးျမည့္ရမလဲဆုိတာ
မွန္ရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ တုံဏွိဘာေ၀ျဖစ္မႈထဲ
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ႏွင္းမႈန္ေတြ အေငြ႕ေတြထ
ငါ့အၾကည့္ဟာ စုိက္ထားတဲ့သံလုိ အသက္မဲ့တဲ့ ျပတင္းလုိ
အဲဒါအားလုံးဟာ မေန႔ကပဲ
လူတိုင္းရဲ႕ အျမင္မွာ
တည္ရွိမႈကုိ ၀ိ၀ါဒပြားဖြယ္ ျဖစ္ရေလေအာင္
ကမၻာေလာကကုိ ေျပာင္းပစ္ခဲ့တာ
အခ်ိန္ထဲက ျငင္းပယ္မႈလား ဒါမွမဟုတ္ ငါ့အထဲက ေခ်ာက္နက္လား
တိတ္ဆိတ္မႈဟာ ရန္စြယ္ အမွတ္ရစရာေတြဟာ ႐ူးသြပ္မႈ ျဖစ္လာတယ္
ဘယ္ဘုံကမွ ထိန္းလုိ႔မရတဲ့ ဒဏ္ရာအနာတရနဲ႔ အေကာင္ႀကီးလုိ
ငါ့ယုံၾကည္မႈ ေတာက္ေလွ်ာက္
တစစီ ျဖစ္ရတာ အတည္ျပဳဖို႔
ငါ့အသားထဲက ငါလွ်ံထြက္
ေလွကားမယ္ တေယာက္ေယာက္ ေခ်ာင္းမ်ားဟန္႔ေလသလား
ငါတံခါးဆီ အေျပး သြားတယ္
ငါ့ႏွလုံးသား တဒိတ္ဒိတ္ တဒုန္းဒုန္း
ေအာက္ဘက္တစ္ထပ္ထပ္က တံခါးတစ္ခ်ပ္ ေစ့ပိတ္သြား
နတၳိျဖစ္ျခင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းစပ္မယ္ ျပတ္လုဆဲႀကိဳးဟာ ေလ်ာင္းလ်က္သား
ဧည့္ခန္းရဲ႕အလယ္မွာ အနက္ေရာင္ အေခါင္း
တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ ရွိသမွ်အားအင္နဲ႔ ငါ့ကုိ စုိက္္ၾကည့္ေန
အေလာင္းေကာင္လုိ တုံဏွိဘာေ၀
အဲဒီအမည္းေရာင္အရာလုိ ရက္စက္
တေနကုန္
ဖမ္းေလွာင္ခံတဲ့ ေတာေကာင္တစ္ေကာင္လုိ အဲဒါကုိ ငါၾကည့္တယ္
တကယ္လုိ႔ အဲဒါဟာ ျမည္မယ္ ျမည္မယ္ ျမည္ခ်ည္းပဲေနမယ္
တခါတေလေတာ့ တျခားလူေတြ ဖုန္းေခၚမယ္
တခါတေလေတာ့ ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိ အေပါစားဆန္ရဲ႕ နံပါတ္မွားေနတယ္ဆုိလား
ေန႔ေတြ ညေတြ နာရီေတြ လေတြ
အခ်ိန္ဆိုတာ ဘာလဲ ငါ့ကုိ သင္ေပးခဲ့တဲ ့ခြဲခြာျခင္းအားလုံးရဲ႕ အထက္ဆီမွာ အဲဒီဟာ
ေလွကားဆီက ေျခသံေတြၾကားတုိင္း
င့ါ၀ိဉာဥ္တံခါးေတြ ပြင့္ ပြင့္သြား
ဘယ္သူမွ မရွိ ဘယ္သူမွ မရွိ အဲဒီမွာ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးေလ
ခြဲခြာျခင္းေတြ င့ါကုိ သင္ေပးတယ္
အထီးက်န္ေနတဲ့အခါ အသံေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခြဲျခားရခက္လာလဲဆုိတာ
က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေရဒီယုိ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စားစရာ လုပ္ေပးေနတဲ့ တေယာက္ေယာက္ ေစာေစာစီးစီးစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္အိတ္ေတြ
တခ်က္တခ်က္ လြင့္လာတဲ့့ သုတ္သင္ၿပီးေလွကားေပၚက စုိတိစုိဖပ္ အ၀တ္စရဲ႕ အနံ႔
မွာယြင္းျခင္းဆုိတာဘာလဲ ခြဲခြာျခင္းေတြဆီက ငါသင္ယူခဲ့
အခ်ိန္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲလာတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔
ငါ့ကေလးဘ၀ကုိ
တစိမ္းတရံဆန္လုိ ငါျပန္ျမင္တယ္ မေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ သူ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈဟာ မြန္းက်ပ္ခဲ့ရ
ျပန္ေျဖစာေမးပြဲေတြထဲ နစ္ေနတဲ့ ခပ္ရွည္ရွည္ေႏြရာသီေတာင္မွ
ငါ့ကုိ အဲဒါ သင္မေပးႏုိင္ခဲ့
ႏွစ္ေတြၾကာၿပီးမွ ငါ့ကေလးဘ၀ကုိ ငါဆုပ္ကုိင္ႏုိင္လာ
ငါ့အတြင္းထဲမယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပန္ျမင္လာ
ၿပီးေတာ့ ဘာလဲ
ျဖစ္ေနက်အတုိင္းေပါ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး
အဲဒီအခုိက္အတန္႔က ငါ့အသားေပၚ တံဆိပ္႐ုိက္သြားခုိက္
အရာအားလုံး ေနသားတက်ျဖစ္သြား
အခ်ိန္က ငါ့ကုိ ဆြဲေခၚသြား
တခါတုံးက ငါ့ကုိ ညႇဥ္းပမ္းေနခဲ့ မင့္အခ်စ္ဟာ
သူ႕အသားမာကုိ ငါ့အေရျပားေပၚက ဆြဲခြာသြားေပါ့
ငါ့ကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ ့ခြဲခြာျခင္းအားလုံးရဲ႕ အထက္ဆီမွာ အဲဒီဟာ
သတ္ေသျခင္းသာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းတဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေျခေပါ့
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အတြင္းမွာ ငါပါးလွပ္လာ
ငါစၿပီး ေမ့ေလ်ာ့လာ
ငါစၿပီး ေမ့ေလ်ာ့လာ
ဖုန္းဟာ တျခားအိမ္သုံးပစၥည္းတစ္ခုလုိပါ
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ထဲ ဖာသာ ေနသားက်လာ
ငါ့ကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ ့ခြဲခြာျခင္းအားလုံးရဲ႕ အထက္ဆီမွာ အဲဒီဟာ
အခ်ိန္ရလာတာနဲ႔ အမွ် အရာ၀တၳဳေတြ က်ိဳးႏြံလာ
တံခါးဟာ တံခါးျပန္ျဖစ္လာ
ေလွကားထစ္ေတြရယ္ ေလွကားတစ္စင္းရယ္
သူတို႔ရဲ႕ေမွာ္ဆန္မႈကုိ လက္လႊတ္လုိက္ရတဲ့ အေသးစိတ္ေတြရဲ႕ႏုိးထမႈမွာ
နတၳိျဖစ္ျခင္းထဲ ေခ်ာ္က်မသြားပဲ အတိတ္မွာ ေပ်ာ္၀င္ေနဖို႔
အားလုံးဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲခြာျခင္းမတုိင္ခင္က ငါတို႔ရဲ႕ အရင္အသြင္နဲ႔ ဆင္တူေစဖုိ႔
ငါသင္ယူခဲ့တဲ့ အျမဲတမ္းအတြက္ မွန္တဲ့အခ်က္ကေတာ့
အယုံံလြယ္ျခင္းသာ ႏွလုံးသားရဲ႕ အႀကီးဆုံး ေအာင္ျမင္မႈပါ အခ်စ္မဟုတ္ပါ
ဒီအခ်စ္ထဲကေန အဲဒါေပါက္ဖြားတာပါဆုိလဲ ရွိပေလ့ေစ
ငါ့ဆီက အ႐ုိင္းဆန္တဲ့ေၾကကြဲမႈဟာ
အရင္တစ္ခုဆီ အျမစ္တြယ္ေန
ငါ့ဆီကေန
ငါျဖတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့ အပင္ေပါက္ကေလးဆီမွာေလ
ခြဲခြာျခင္းေတြ င့ါကုိ သင္ေပးတယ္
အခ်ိန္ရလာတာနဲ႔အမွ် နာစရာက်င္စရာေတြ အရင္လုိ မနာမက်င္ေတာ့တာ
အဲဒါေတြ ငါေမ့ေတာ့မေမ့ပါ ဒါေပမယ့္ ရင့္က်က္လာခဲ့တာ
မူရင္းကဗ်ာဆရာ = Murathan Mungan
မူရင္းကဗ်ာ = partings taught me
မူရင္းဘာသာ = တူရကီ
အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆုိသူ = Buğra Giritlioğlu
Kanyan's Blog 