“သူငယ္ငယ္က ညဘက္ခရီးသြားတိုင္း လဟာ အျမဲအတူ လိုက္ပါေလ့ရိွသည္။
စက္ေခါင္းက မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေရေႏြးေငြ႕ေတြ တိမ္မ်ွင္တိမ္စေတြနဲ႔ ေရာသြားတဲ့အခိုက္မွာ လ ကို သူျမင္ေနခဲ့ရသည္။ လည္ပင္းခုတဲ့ ဂဏန္းလက္မပုံ ေခါင္းအုံးကို ေနရာခ်ၿပီး နားၾကပ္ကိုတပ္လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ဘဲဥပုံ ျပတင္းရဲ႕ အျပင္မွာ လ ဟာ ရိွေနခဲ့သည္။
သူ႔အသက္ ၂၇ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးေနာက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ သူခရီးသြားရင္ လ က အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပါျခင္း မျပဳေတာ့တာပဲျဖစ္သည္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခရီးသြားရင္း အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ သစ္ပင္ေတြကိုပဲ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
အစပုိင္းေတာ့ ဖာသိဖာသာပဲ ျဖစ္သည္။ လကို သူ မ ေတြ႔ရေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွမေန .. သတိေတာင္ မထားမိဘူးလုိ႔ပင္ ေျပာလုိ႔ရသည္။ လ မပါလာပါလားဆိုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့လည္း သတိရမိသလိုလုိ ျဖစ္မိတာမ်ိဳးေတြေတာ့လည္း ရွိသည္။
သစ္ပင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အစပုိင္းမွာ ဖာသိဖာသာဆိုတာထက္ကို ပုိလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ညဘက္ခရီးသြားရင္း အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ သစ္ပင္ေတြဟာ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲဆိုတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ သတိျပဳမိလာခဲ့သည္။
အသက္ သုံးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုတက္ဖို႔ အာဖရိကသုိ႔ သူသြားခဲ့ရသည္။ အိႏၵိယ သမုဒၵရာအေပၚ ျဖတ္ပ်ံေနသည့္ အီသီယိုပီးယားေလေၾကာင္းလိုင္းပိုင္ ဘိုးအင္းဂ်က္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီသစ္ပင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္လုံးလုံး သူကသစ္ပင္ေတြလို႔ ထင္ေနခဲ့တာ တပင္တည္းေသာ သစ္ပင္ပဲဆိုတာ အဲဒီခဏမွာ သူသိလိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ လ ကို သူသတိရသြားလုိ႔ မွန္ျပတင္းမွာ မ်က္ႏွာကို အတင္းကပ္ၿပီး လ ကို သူ႐ွာေပမယ့္ ေပႏွစ္ေသာင္းအျမင့္မွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ တိမ္ထုရဲ႕အေပၚမွာ လ ကို သူမေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ သူ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ သူဝမ္းနည္းလာမိသည္။ လ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ သူ႔ေ႐ွ႕မွာ အဲဒီ တပင္တည္းေသာ သစ္ပင္ကေတာ့ ထီးထီးႀကီး..”
အဲဒီပုိ႔စ္ကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ တင္မိရာက သူမႏွင့္ သူ စၿပီး သိကၽြမ္းလာခဲ့တာဆုိၿပီး ေျပာလုိ႔ရသည္။
အာဖရိကမွ ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာေသးခင္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားႏွင့္ ေခ်ာင္းသာကုိ သူ လုိက္သြားခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ကထြက္ကတည္းက ကားေတြအရမ္းပိတ္ၿပီး ေခ်ာင္းသာကုိ ထင္တာထက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သြားသည္။
အထုပ္အပိုးေတြ ခ်ၿပီး ဘန္ဂလုိအျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ညေနေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီ။ ကမ္းေျခမွာ ေရကူးသူေတြကုိပင္ ၀ီစီမႈတ္ၿပီး ႏွင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတေယာက္တည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လူျပတ္သည့္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။
ျမန္မာျပကၡဒိန္နဲ႔ စိမ္းေပမယ့္ ဒီေန႔လျပည့္ေနဆုိၿပီး လမ္းမွာၾကားခဲ့တာကိုေတာ့ သူမွတ္မိေနသည္။
အခု သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာမွာ ဘာလေရာင္မွ မရွိ။ လေရာင္မရွိဘူးဆိုတာထက္ လ မရွိဟုဆုိလွ်င္ ပုိမွန္မည္။ လေရာင္လုိလုိ အလင္းသဲ့သဲ့က်ေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေပႏွစ္ေသာင္းအျမင့္မွာ သူေတြ႕ခဲ့ရသည့္ သစ္ပင္ကုိ သူသတိရလာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အလင္းပ်ပ်ေအာက္က ပင္လယ္ထဲ အတင္းစူးစုိက္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာသစ္ပင္မွ မေတြ႕ရ။
သူ႔ေဘးနားမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္ရွင္းေနသည္။
ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့ ပင္လယ္ထဲမွာ သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေရကူးေနၿပီ။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာကူးေနမိသည္မသိ။ သူ႕ညာဘက္ေျခသလုံးဆီက တဆစ္ဆစ္နာလာေတာ့ ကမ္းဘက္ကုိ ျပန္ကူးဖို႔ သူႀကိဳးစားသည္။ ေသြးပူေလးဘာေလးမလုပ္ပဲ ေရထဲတန္းဆင္းခဲ့ေသာ သူ႕ကုိယ္သူ အျပစ္တင္မိသည္။
နာသည့္ဘက္ကုိ အားမျပဳဘဲ ေျခတစ္ဘက္အားျဖင့္သာ ခတ္ေနရသျဖင့္ ခရီးက သိပ္မတြင္။ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ရန္မွာလည္း မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ပင္။ သူေရထဲဆင္းစကပင္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည့္ ကမ္းေျခမွာ လူသူေလးပါး လုံး၀ ရွိပုံမေပၚေတာ့။ ဟုိတယ္မီးေရာင္မ်ားမွာ အနီေရာင္ အ၀ါေရာင္ အစက္အေျပာက္မ်ားအျဖစ္သာ ျမင္ေနရသျဖင့္ အေတာ္ေ၀းေ၀းကုိ သူေရာက္ေနမွန္း သိလုိက္ရသည္။
ကုိယ္ကုိယ္ေဖာ့ရင္း မီးေရာင္ရွိရာ ကမ္းေျခဘက္ကုိ ခပ္ေျဖးေျဖး ဦးတည္ကူးခပ္ေနရသည္။ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ျဖင့္သာ ခတ္ေနရာက ၾကာလာေတာ့ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပေတာ့။ အသက္႐ႈသြင္း ႐ႈထုတ္လုပ္ရတာပင္ ခက္ခဲလာသည္။ ငါေတာ့ ေသမယ္ထင္တယ္ဟူေသာ အေတြး၀င္လာသည္။
ရွိသမွ် အားကုန္ထုတ္၍ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းၾကည့္မည္ စိတ္ကူးရသည့္ အခါက်မွ သူ႕တြင္ေအာ္ရန္ပင္ အားသိပ္မက်န္ေတာ့ၿပီကုိ သတိျပဳလုိက္မိသည္။ မ်က္လုံးကုိ ေမွး၍ ဆက္လက္ကူးခတ္ေနစဥ္ တရြတ္ဆြဲ လုိက္ပါလာေသာ ေျခေထာက္က ေအာက္ေျခမွ တစ္ခုခုကုိ ထိေတြ႕မိသည္။ ေသာင္ခုံတစ္ခု။ ေရအေတာ္လြတ္ေသာ ေနရာအထိ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲသြားၿပီး သဲျပင္ေပၚ သူလွဲခ်လိုက္သည္။
အသက္႐ႈ တျဖည္းျဖည္း မွန္လာခ်ိန္တြင္ သူ႕ေဘးမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္႐ႈသံကုိ ၾကားလုိက္မိသလုိလုိ ခံစားရသျဖင့္ မ်က္လုံးကုိ အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေရွ႕တြင္ ခပ္မည္းမည္းအရာတစ္ခုကုိ မသဲမကြဲ ေတြ႕လုိက္မိသလုိလို။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ တစ္ခုခုရွိေနတာ ပုိေသခ်ာလာသည္။ အတင္းအားစုိက္ၿပီး ၾကည္လုိက္ေတာ့ ခပ္မိွန္မွိန္ အလင္းေအာက္မွာ သူ႕ရဲ႕ တစ္ပင္တည္းေသာ သစ္ပင္။
နာရီ၀က္ေလာက္ သူမွိန္းေနၿပီး အသိျပန္၀င္လာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကုိ လေရာင္ျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရသည္။ ဘာတစ္ခုမွ်မရွိဘဲ ရွင္းလင္းျပန္႔ျပဴးေနေသာ ေသာင္ခုံက သူမ်က္စိေရွ႕မွာ တိတ္တဆိတ္ လဲေလ်ာင္းလ်က္။
ေျခေထာက္က လႈပ္ၾကည့္ေတာ့ နာက်င္မႈမွာ ယူပစ္သလုိ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ သူေရာက္ေနသည့္ ေသာင္ခုံမွ သိပ္မေ၀းေတာ့သည့္ ကမ္းေျခသုိ႔ ခပ္မွန္မွန္ ျပန္ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ သူ တစ္ေနရာရာမွာ အရက္သြားေသာက္ေနသည္ဟု ထင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားလည္း ေရေတြစုိရႊဲၿပီး ေမာႀကီးပန္းႀကီးျပန္ေရာက္လာေသာ သူ႕ကုိျမင္ေတာ့ အေတာ္လန္႔သြားၾကသည္။
သူအခန္းျပန္ေရာက္ ေရမုိးခ်ိဳး စားေသာက္ၿပီး ဖုန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ မက္ဆင္ဂ်ာကေန မက္ေဆ့တစ္ေစာင္၀င္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အေကာင့္နာမည္က ဖူးငုံတဲ့။ သူနဲ႔ အျပင္မွာ သိတဲ့ထဲကေတာ့ မဟုတ္။ တကယ္တမ္းက ေကာင္မေလးခပ္လန္းလန္းပုံ ပ႐ုိဖုိင္းနဲ႔ ပီးပဲလ္ယူေမႏုိးမွာ လာေပၚရင္ သူက တန္းအက္လုိက္တာခ်ည္း၊ သူ႕ကုိလာအက္ရင္လည္း မဆုိင္းမတြ ျပန္အက္ၿပီးသားခ်ည္းပင္။
နင္ပမ္းဘိခ်္မွာ ရွိေသးလားတဲ့။ ငါလည္း အဲဒီမွာတဲ့။ သူလည္း ခ်က္ခ်င္း ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္း မသိတာနဲ႔ ျပံဳးေနတဲ့ စတစ္ကာေလး ျပန္ပို႔လုိက္သည္။ ေတြ႕ခ်င္တယ္ တဲ့။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ သူက လုိတာထက္ ပုိေတြးတတ္သည့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ငါခုပဲ ေရကူးရင္း ၾကြက္တက္လုိ႔ အခန္းမွာ ျပန္နားေနတယ္လုိ႔ပဲ မယုတ္မလြန္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
အဲဒီမွာ သူမဆီက ျပန္လာသည္။ သစ္ပင္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္လုိ႔ ဆုိပါလား။ အုိး..ခုပဲေတြ႕ရေအာင္လုိ႔ သူျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ခုမွေတာ့ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ ရွိဦးမွာ မဟုတ္လား။ မနက္စာစားရင္း ေတြ႕ရေအာင္ေလလုိ႔ပဲ ျပန္ေရးလုိက္ရသည္။ အုိေက .. လည္ပင္းမွာ ပု၀ါအနီေလး ပတ္လာမယ္။ ဆီးယူ တဲ့။ သူကလည္း လက္မေထာင္သည့္ ပုံေလး ျပန္ပို႔လုိက္သည္။
မနက္စာစားပြဲမွာ ေတြ႕ၾကေတာ့ တစ္နာရီေလာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္အေၾကာင္း ေျပာမိၾကသည္။ သူမရဲ႕ သစ္ပင္မွာ သူ႕ရဲ႕ သစ္ပင္ထက္ အတန္ငယ္ ႏုပ်ိဳသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ သူမဆီ အလည္အပတ္ လာေရာက္ေန ဒါမွမဟုတ္ သူမရဲ႕ ခရီးေတြမွာ အတူလုိက္ပါေနသည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ သူမရဲ႕ သစ္ပင္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ သစ္ပင္အၾကား အဓိက ျခားနားခ်က္ကေတာ့ သူမရဲ႕ သစ္ပင္က သူမရဲ႕ အိပ္မက္ေတြထဲထိ ၀င္ေရာက္ အေဖာ္ျပဳေပး ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္မွာ တစ္ညသား ဆုံျဖစ္ၿပီး သူမ၏အခန္းသုိ႔ သူေရာက္သြားေသးသည္။ သူမ၏ အခန္းဆုိသည္ထက္ သူမ၏ ဟုိတယ္အခန္းဟုဆုိလွ်င္ ပုိမွန္မည္။ သူမ၏ အလုပ္က ရန္ကုန္မွာ ေနရသည္ထက္ ခရီးထြက္ေနရသည္က မ်ားသည္တဲ့။ အဲဒါက သူနဲ႔ သိပ္မကြာ။ ကြာတာက သူမက ရန္ကုန္မွာ ႐ုံးျပန္တက္ေနရခ်ိိန္ေတြမွာ ဟုိတယ္မွာပဲ ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူမေနသည့္ ဟုိတယ္ေလးက လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ။ လမ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ဂုံးတံတား ပိတ္ေဆာက္လိုက္ၿပီးကတည္းက ဟုိတယ္က ဧည့္အေတာ္ပါးသတဲ့။ သူမကုိ ဟုိတယ္အေနာက္ဖက္က အိပ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းပါသည့္ အခန္းတစ္ခန္းကို ေပးထားသည္။ သူမဖာသာ ဟုိတယ္အေနာက္ဖက္ထိ ကားနဲ႔ ပတ္၀င္ၿပီး ၀န္ထမ္းေတြသုံးသည့္ တံခါးမွတဆင့္ သူမအခန္းထဲ ၀င္႐ုံ။ သူမမွာ ဧည့္သည္ပါလာရင္လည္း ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေစဘဲ သူမအခန္းဆီ လိုက္ပါသြားႏုိင္သည္။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ မီးခုိးနံ႔ေတြ မႊန္ၿပီး သူ အိပ္ယာက ႏုိးလာသည္။ အိပ္မႈန္စုံမႊားႏွင့္ အိပ္ယာေပၚ ဆတ္ခနဲ ထထုိင္ၿပီးၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမက စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ အားရပါးရ ဖြာေနသည္။
သူေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး သူမေဘးမွ ၀င္ထုိင္သည္။ နင္ဟုိတယ္မွာပဲ ေနေနတာ ၾကာၿပီထင္တယ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တဲ့ဟာ သစ္သီးေဖ်ာ္တဲ့ဟာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္တဲ့ဟာ ထမင္းေပါင္းတဲ့ဟာ စသည္ စက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ခုံ႐ွည္တစ္ခုကုိ ၾကည့္ရင္း သူေျပာလုိက္သည္။
ၾကာၿပီ ငါဒီလုိ ေနေနတာ သူမကေျပာလုိက္သည္။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လည္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီေနရာကုိ ငါ့အိမ္အမွတ္နဲ႔ ေရာက္..ေရာက္လာၾကတာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း ညအိပ္ညေနေပါ့ သူမေျပာေနရင္း စီးကရက္တိုမ်ားျပည့္ေနေသာ ျပာခြက္ကုိ အမိႈက္ပုံးဆီ သြားသြန္သည္။
ထြက္ခ်ီ၀င္ခ်ီခုိနားရာဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကေပါ့လုိ႔ သူက ေျပာလုိက္သည္။ ထြက္ခ်ီ၀င္ခ်ီဆုိတဲ့ အပုိင္းေလးကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ခုိနားရာေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါလည္း မခုိနားခ်င္ဘူး။ ငါကလည္း ခိုးနာရာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ သူမက ေဆးလိပ္တိုမ်ား ျပည့္ေနေသာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကုိ စားပြဲေပၚ ခ်လုိက္သည္။ တျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ႏွစ္ေတြလေတြအၾကာႀကီး မေျပာနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ တူတူေနသြားဖို႔ဆုိတာ ငါ့အတြက္ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲတဲ့အရာပဲ။
ငါးရက္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ေပါ့ လုိ႔ သူက ၿပံဳးရင္း ေျပာလုိက္သည္။
သူမက ေဆးလိပ္ဘူးထဲမွ ေနာက္တစ္လိပ္ထုတ္ပီး မီးညိႇသည္။ ၿပီးမွ ဘူးကုိ သူ႕ဘက္ တြန္းပို႔သည္။ ဂၽြန္ပေလးယားစပယ္ရွယ္တဲ့။ ငါးရက္..အင္း..ငါးရက္ဆုိရင္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးထဲက နင္ပထမဆုံး ျဖစ္မွာပဲ။ မြန္မြန္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ ဒီမွာ တစ္ပတ္တိတိေနသြားဖူးတယ္။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ညမွာ ငါျပန္မလာလုိ႔ဆိုၿပီး မနက္က်ေတာ့ ငုိေနတာနဲ႔ ေရခဲမုန္႔သြားစားၾကမယ္ဆုိၿပီးေခၚထုတ္သြားၿပီး ဆုိင္မွာ ဒီတုိင္းထားပစ္ခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါ့ကုိ ထပ္ေတာ့ မဆက္သြယ္လို႔။
သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ ျပန္အဆင္ေျပသြားတာ ေနမွာေပါ့ သူက ၀င္ေျပာလုိက္သည္။ သူမက ခပ္ဖြဖြ ရယ္လုိက္သည္။ မြန္မြန္က ငါ့လုိမဟုတ္ဘူးဟ။ မိန္းကေလးခ်င္း သီးသန္႔။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ အခန္းထဲ ေစြေစာင္းက်ေရာက္ေနေသာ ေနေရာင္ထဲ စီးကရက္မီးခုိးေတြ ခုန္ပ်ံေဆာ့ကစားေနတာကို ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
ငါ ႐ုံးသြားဖုိ႔ လုပ္လုိက္ဦးမယ္။ နင္ပ်င္းရင္ ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ ဟာ့ဒ္ဒ႐ုိက္ထားခဲ့ေပးမယ္။ ကားေတြက ဒါ႐ုိက္တာနာမည္ေတြနဲ႔ ဖုိလ္ဒါေတြ ခြဲထားတယ္။ ကီစေလာစကီးကားေတြခ်ည္း တဖုိလ္ဒါ ယာေဂါ့စ္လန္သီေမာ့စ္ကားေတြ တဖိုလ္ဒါ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့။ စီးကရက္တိုကုိ ျပာခြက္ထဲ ထိုးေခ်ရင္း သူမက ေျပာလုိက္သည္။
ဘာညာေတြေရာ ပါလားလုိ႔ သူက ေမးလုိက္ေတာ့ သူမက မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး ျပန္ၾကည့္သည္။ ငါအဲဒီကားေတြ မၾကည့္တာ ၾကာၿပီ။ သူမက ဆက္ေျပာသည္။ တျခားလူေတြ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အျပာကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ငါဘာမွ မခံစားရေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ငါညိႇလုိ႔ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါ့ဟာငါ တစ္ကားႏွစ္ကား ႐ုိက္ထားတယ္။ တခါတေလ ငါပါတဲ့ကား ငါ ျပန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ တကိုယ္ေရ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ လုပ္ျဖစ္တယ္။
သူမ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကုိ ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း အိပ္ယာေပၚျပန္တက္ၿပီး အသာလွဲရင္း ဖုန္းကုိ ပြတ္ေနလိုက္သည္။ ငါးရက္ေလာက္ဆုိရင္ ျဖစ္လားလုိ႔ ေမးခဲ့မိေပမဲ့ တကယ္တမ္းက အဲဒီမွာ သူ ႏွစ္ညပဲ အိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တစ္ေယာက္ပုိ႔စ္ တစ္ေယာက္ လုိက္ခ္လုပ္တာတို႔ ဟားဟားဆုိၿပီး ရီအက္လုပ္တာတို႔က လြဲၿပီး ဘာမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္ၾက။ သစ္ပင္အေၾကာင္းလဲ မက္ဆင္ဂ်ာကေနေတာင္ မေျပာျဖစ္ၾက။
ေျခာက္ေလာက္အၾကာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သူ ကေလာမွာ ေရာက္ေနတုံး ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန သူမက ေအာင္ပန္းက ဟုိတယ္တစ္ခုမွာ ခ်က္ခ္အင္လုပ္ထားတာ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူေအာင္ပန္းကို တက္လိုက္သြားၿပီး သူမတည္းတဲ့ဟုိတယ္မွာ ညစာအတူစားျဖစ္ၾကသည္။ ညစာ စားၿပီးေတာ့ ရြာငံဘက္ကုိသြားတဲ့ ေတာင္ေပၚက ေျမျပန္႔လမ္းေတြေပၚ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းၾကသည္။
အျပင္မွာ ႏွင္းေတြအရမ္းက်ေနသည္။ သူေကာ သူမပါ တစ္လမ္းလုံး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ၾက။ ေျမနီလမ္းကေလးတစ္ခုေရာက္ေတာ့ အထဲ နည္းနည္း ေကြ႕၀င္ၿပီး ကားကုိ ရပ္လုိက္သည္။ ကားမွန္ကလည္း ၀ိုက္ပါသုတ္တဲ့ေနရာကလြဲၿပီး မႈန္၀ါးလုိ႔ေနသည္။
ဘာမွမေျပာပဲ အၾကာႀကီး ထုိင္ေနၾကၿပီးမွ ရွိေနလားလို႔ သူက ခပ္တိုးတိုးေမးလုိက္သည္။သူမက ေခါင္းဆတ္ျပရင္း ညာဘက္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီေလာက္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပသည္။
သူ႔ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လာသည္။ ငါ့သစ္ပင္လည္း အဲဒီေနရာမွာပဲလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
သူမရဲ႕ သစ္ပင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သစ္ပင္ တူတူပဲလားဆုိတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေျဖရွာၾကည့္ၾကသည္။ အရြယ္ကဘယ္ေလာက္၊ အရြက္ေတြက ဘယ္ပုံစံ ေျပာရင္း ေျပာရင္း သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ တူသလုိလုိ မတူသလုိလုိနဲ႔ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾက။
ကားေပၚကဆင္းၿပီး အဲဒီဘက္ကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ဖို႔ သူက ေျပာေတာ့ သူမက သေဘာမတူ။ ႏွင္းေတြ ဒီေလာက္က်ေနတာ အေအးေတြမိၿပီး နင္ေနာက္ေန႔ အလုပ္လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သူမက အေၾကာင္းျပသည္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ဆက္ဆံျဖစ္ၾကသည္။ ေဘးကေနၾကည့္လွ်င္ သူတို႔ လိင္ဆက္ဆံေနပုံက သမား႐ုိးက်နဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြႏွင့္ တူမည္မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ဆီမွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က ႏႈတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလုိပုံမ်ိဳးနဲ႔ နာရီေပါင္းမ်ား စြာ မရပ္မနား။
-မုိးဆတ္
Read Full Post »
Kanyan's Blog 