၄။
မနက္ေစာေစာ ကုိစုိင္းတုိ႔က မနက္စာစားဖို႔လာေခၚတာနဲ႔ လုိက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပထမေန႔က စားတဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္ ျဖစ္ေနတယ္။ နာမည္က အခုမွ သတိထားမိတာ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္တဲ့။ ေခါက္ဆြဲဆုိင္က ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးမ်ား သိေနလားမသိပါဘူး။ အခု ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ သူဟာသူ ေျပာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အသားကုိ ႀကိတ္စက္နဲ႔ ႀကိတ္ၿပီး လုပ္ၾကလုိ႔တဲ့။ အရင္က အသားကုိ ေၾကေအာင္ လက္နဲ႔ ထုရုိက္ယူတာတဲ့။ အဲဒီလုိ ေခ်ထားတဲ့ အသားကုိ သုံးတာမို႔ ဘာစားစား အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။
စားၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲလွည့္ပါတယ္။ ကၽြဲေခါက္ေက်ာ္နဲ႔ ပဲပုပ္ျပား၀ယ္ျဖစ္တယ္။
ပထမေန႔ကတည္းက ငွားထားတဲ့ ဟုိက္ေအ့စ္ေလးနဲ႔ပဲ က်ိဳင္းတုံ တာခ်ီလိတ္လမ္းေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ပန္ကြဲဆုိတဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္လာတယ္။ သူက ပုသိမ္လမ္းေပၚက ဗိုလ္ျမတ္ထြန္တံတားအဆင္းလုိ၊ ေမာ္လၿမိဳင္လမ္းေပၚက သိမ္ဇရပ္လုိ ေနရာမ်ိဳး။ ေဒသထြက္စားစရာေတြ (ထုိင္းနဲ႔ တရုတ္ကလာတာေတြလည္းပါ) ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ကေလးေတြ တန္းစီေနတယ္။ စပါးကုိလည္း စပရုိက္ဗူးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း နည္းနည္း ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ စပါးနည္းနည္း ၀ုိင္းစုိက္ၾကတယ္။
နည္းနည္းဆက္သြားေတာ့ ၁၉ မုိင္ဆုိတဲ့ ရြာကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေရပုိက္ကေလးေတြ သြယ္ထားတယ္။ ပထမေန႔က ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာေတြလုိပဲ ရြာက လူေျခခပ္တိတ္တိတ္ရယ္။ ေကာက္စုိက္ခ်ိန္မုိ႔ ရြာရွိလူကုန္ ေတာင္ယာေရာက္ေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေလ့လာစရာရွိတာေလ့လာ ေနၾကတုံး ပါလာတဲ့ ဓာတ္ပုံဆရာက ၀ေတြကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ေနေလရဲ႕။ ထမင္းမစားခင္ ၾကက္သားကင္ၾကြပ္ၾကြပ္ေလးနဲ႔ စပါးကုိ အရင္ခ်ေပးတယ္။ စားၿပီးေတာ့ အစာပိတ္ နဂါးေမာက္သီးေတြ ခ်ေပးလုိ႔ စားၾကည့္ေတာ စစ္တီးမတ္က ၀ယ္စားတဲ့အရသာနဲ႔ အကြာႀကီးကြာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
စားေသာက္ၿပီးေတာ ့၂၁ မုိင္ဆုိတဲ့ရြာကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီဘက္မွာ လူေတြ မိုင္းဂရိတ္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ေတာင္ယာ ေရႊ႕ေျပာင္းစုိက္တဲ့ ေနာက္ကို လုိက္ၿပီးရြာကုိ ေရႊ႕ေနၾကပါတယ္။ ၂၁ မိုင္ မူလရြာက ေတာင္ေပၚမွာလုိ႔ သိရတယ္။ ရြာကေတာ့ စံျပရြာဆန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္သပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေဆာင္ဖုိ႔ လုပ္ေနတယ္။ ေရငန္းသီး ပန္းေရာင္ ေၾကြးပါတယ္။ အရသာကေတာ့ အရင္စားဖူးတဲ့ ေရငန္းသီးအရသာပါပဲ။ ရြာထဲက ထြက္ေတာ့ တျခားတစ္လမ္းက ထြက္တာမို႔ ႀကိဳးတံတားကုိ ျဖတ္ရတယ္။ ေတာင္ေပၚေဒသကို ရုိက္ျပတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၀ါးႀကိဳးတံတားမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ကြန္ကရစ္တုိင္နဲ႔ သံႀကိဳးနဲ႔ ပ်ဥ္ခင္းႀကိဳးတံတားျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ေဆာင္ထားတာလုိ႔ ထင္မိေပမယ့္ ရြာက ကုိယ္ထူကုိယ္ထလုပ္ၿပီး ရြာသားေတြကုိတုိင္ ေဆာင္ထားမွန္းသိရလုိ႔ အေတာ္အံအားသင့္မိပါတယ္။
အျပန္ ပန္ကြဲမွာ၀င္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္၀ယ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ (ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပုိင္း)က လက္ဘက္ နာမည္မႀကီးပါဘူး။ စုိက္တာေတာင္ ခုမွ စစိုက္ၾကတာလုိ႔ ဆုိတယ္။
ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္-ေနာင္တုံ စက္၀ုိင္းတစ္ပတ္ထပ္လည္ပါတယ္။ ေလးညလုံးလုံး ဒါၿပီးဒါဆုိေတာ့ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ျငီးေနပါၿပီ။
၅။
ေနာက္ေန႔မနက္ ကုိးနာရီေလာက္ ဗင္တစ္စီးနဲ႔ က်ိဳင္းတုံက ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားႀကံဳကပ္စီးတဲ့ ငနဲက တုိက္တဲ့ ဘီယာကုိ ငုံးဥဆားစိမ္ေလးနဲ႔ ျမည္းရင္း အခုထိ အမည္မသိရေသးတဲ့ ေခ်ာင္းႀကီးကုိ ေငးရင္း လုိက္ပါလာခဲ့တယ္။ မုိးက ရွမ္းေတာင္တန္းေတြေပၚကုိ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လုိက္ပါတယ္။ ကားကက္ဆက္က ဘာမဆီညာမဆုိင္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ထီးဆုိင္ရဲ႕ အညာေႏြ သီခ်င္းသံကုိ နားဆင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ငိုက္လာခဲ့ပါတယ္။
end
Kanyan's Blog 