စပါး၊ ပုိးစိမ္းေကာင္ႏွင့္ မိုင္းဂရန္႔ပုံျပင္ (continued)

၂။
ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာႀကီး ႏိုးလာတယ္။ ဘယ္သူမွ မႏုိးေသးတာနဲ႔ ေစ်းဘက္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္ေတြ တန္းစီေနတာပဲ။ အစြန္ဆုံးက ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္တယ္။ အရသာက ရန္ကုန္မွာ စားေနက်ေတြထက္ သိပ္မထူးလွဘူး။ ၀က္ေခါက္ေၾကာက္တုံးေတြ ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ပြဲ တစ္ေထာင္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ ကားနဲ႔ သာယာကုန္းဆုိတဲ့ ရြာကုိ သြားၾကတယ္။ ရြာက လားဟူရြာကေလးပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သြားက်န္းမာေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ သြားၿပီး ေလ့လာၾကတာပါ။ ဧည့္သည္ေတြလာမွာမို႔ ကေလးတခ်ိဳ႕ လားဟူ၀တ္စုံ ၀တ္ထားတယ္။ ျမန္မာစကားတတ္သူ နည္းတယ္။ ေန႔လယ္စာမွာေတာ့ ဟင္းဆန္းတစ္ခြက္ပါလာတယ္။ ၀က္ေျခေထာက္ ခ်ဥ္ေရစိမ္ဆုိပဲ။ အစိမ္းပဲေပါ့။ စားလုိ႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အိမ္ေတြမွ ဆားငံသီးေတြ ပုလင္းေတြနဲ႔ စိမ္ထားၾကတယ္။ ဒီဘက္မွာ ျခံေျမရယ္လုိ႔ အပုိင္မရွိပဲ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေဒသလုပ္ အုတ္စိမ္း (မီးမဖုတ္ထား)နဲ႔ တုိက္ေဆာက္ၿပီးေနၾကတယ္။ ဒီအိမ္က တစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားရင္ ေနာက္ေျပာင္းလာတဲ့တစ္ေယာက္က သူႀကီးနဲ႔ ညိွၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ တက္ေနလုိ႔ရတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္တဲ့ေနရာကုိ လုိက္ၿပီး ရြာေတြ ေရႊ႕ရတာပဲ။ ေတာင္ယာေနာက္လုိက္ရင္း ရြာေတြ ကြဲကုန္တာလည္းရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဟုိနားနဲ႔ ၀မ္အင္ဆုိတဲ့ ရြာႏွစ္ရြာကုိ ၀င္တယ္။ ဟုိနားမွာ ကင္းေကာ္ဖီမစ္ (ရြာေတြဘက္မွာ ငါးဆယ္တန္ေကာ္ဖီမစ္ေတြပဲ ေသာက္ၾကတယ္) ေသာက္ရင္း ဓမၼဆရာနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေတြ ေတာင္ကတုံးျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္လုိ႔ စကားစလုိက္ေတာ့ ပိုးစိမ္းေကာင္ကိုက္တာ ဆရားေလးေရ႕လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ရြာသားေတြကေတာ့ အိမ္ေလးေဆာက္ဖုိ႔ ၊ ထင္းရဖို႔ ခုိးခုတ္ၾကတာ ရွိတယ္။ အပင္ေတြမရွိေတာ့ စမ္းေတြလည္း ခန္းတဲ့အထိ မျဖစ္ေတာင္ ေရနည္းကုန္ၿပီလုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုိနားမွာ ဒုိက္ဦးကေန သားဖြဆရာမလာလုပ္တဲ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္လည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေအာ္..မုိင္းဂရန္႔ ၀ါကာဆုိတာထဲ သူကေလးလဲပါထင္ပါရဲ႕။
ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္ပဲ။ ေခါက္က်ရည္ဆုိတာ တလုံးေသာက္ၾကည့္တာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ေခါင္ရည္ကုိ အရက္ျပန္ခ်က္ထားတာတဲ့။
၃။
မနက္အိပ္ယာထေတာ့ လူက နည္းနည္း ႏုံးေနတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚ အစီအစဥ္ပဲ။ ငွက္ဖ်ားဆရာ၀န္ႀကီး၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕႔တယ္။ ေန႕လည္က် အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီျဖစ္ေနသူ တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ တစ္ေယာက္ဆုိ ျဖစ္မွန္းသိေနတာပဲ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်န္းမာေနတုံးပဲ။ စသိတာက ကုိယ္၀န္ရေနတုံးသိတာ။ အဲဒီကုိယ္၀န္ကေမြးတဲ့ကေလးလည္း ပုိးရထားတယ္။ သူလည္းေရာဂါမျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္အိမ္ ဆက္သြားတယ္။ ပုံမွန္အတုိင္းပဲ အလုပ္လုပ္စရာရွိလုပ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း က်ဥ္ထားတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
အခါယဥ္ေက်းမႈအသင္းရုံးလည္း လမ္းၾကံဳလုိ႔ ၀င္ျဖစ္တယ္။ အခါေတြရဲ႕ ၀တ္စုံကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ၀တ္စုံတစ္စုံကုိ သိန္းႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္တန္တာေတြေတာင္ရွိတယ္တဲ့။ ကုိေအာင္ေဌးက အရင္တုိးရ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ဘူးသူမုိ႔ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြထဲမွာ အခါ ေတြဟာ ကမၻာသိတဲ့လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ေရႊႀတိဂံနဲ႔ အခါကုိ တုိးရစ္ေတြ အရမး္စိတ္၀င္စားၾကတယ္တဲ့။ အခါအသင္းက ျပကၡဒိန္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ အခါတုိင္းရင္းသူမေလးေတြ အေတာ္ကုိ လန္းၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အခါအသင္းအေနနဲ႔ အခါဘာသာကုိ တစ္မ်ိဳးတည္း (ေလာေလာဆယ္ သုံးမ်ိဳးကြဲေန)ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။
ေန႔လည္ေစာင္းမွာ သစ္တပင္ေတာင္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ သစ္တပင္ေတာင္ထိပ္မွာ အေလာင္းဘုရား ေျပာင္းျပန္စုိက္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ကညင္ျဖဴပင္ႀကီးေတြ႕ရတယ္။ သစ္ေတာဦးစီးဌာနက သစ္ပင္ရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႔ အေလာင္းဘုရားေခတ္ကုိ ယွဥ္ျပထားတယ္။ တုိင္းရင္းသားစည္လုံးညီညြတ္ေရးအတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ဦးေအာင္ေဇယ်က သစ္ပင္ေျပာင္းျပန္စုိက္ၿပီး ကၽြဲတစ္ေကာင္ခုိး၊ အသီးပုိးထိုး၊ သမီးလူ -ုိး ဆုိၿပီး က်ိန္စာတုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ အဆိုရွိတာကုိး။
ညက်ေတာ့ ေအာင္ခုိင္၊ ေနာင္တုံ၊ သည္ဆိမ္းစကက္ဂ်ဴးပါပဲ။